Çokbilmiş, bu yazdıklarında kendimi gördüm resmen ve cevaplamak istedim. Şu an için seninle aynı durumda olduğumu söyleyemeyeceğim ama, geçen sene aynı şeyleri yaklaşık 2 ay boyunca ben de yaşadım.
Şöyle ki, 2008'in yazında kendime bir hedef ve amaç tutturup zayıflamaya karar vermiştim. Hedefim kilo vermekti, tamam; ama amacım kilo verip mutlu olmak değil, kilo verip kendimi beğendirmekti. Yani, başkası için kilo vermeye çalıştım. Verdim de... 3 ayda yaklaşık 13 kilo verip 87'den 74 kiloya düştüm. Farkedilecek ölçüde zayıflamıştım. Kıyafetlerimin çoğunu atıp yenilerini aldım. Hayat bir şekilde benim yararıma devam ediyordu. Taa ki benim "amaç" belleyip yola çıktığım her ne ise benim için değerini kaybedene kadar. O amaç önümde silikleşip, canlı halini yitirdikçe "diyet", benim için aynen senin dediğin gibi "savaş" halini aldı. O kadar kötü bir psikoloji içine girmiştim ki, mesela canım çok çikolata yemek istiyordu. İşte bir tane piko ayarında birşey yiyordum. Normalde ihtiyacımı kesen bu miktar, artık beni asla ve asla tatmin etmiyordu. Canım yemek istedikçe, bahaneler uydurdum. Sonra o bahanelere inandım. Bir çikolata daha yedim, sonra bir tane daha... Bu sırf çikolata için de değil. Bir oturuşta 16 dilim kalın hamurlu pizza tükettiğimi bilirim, yada 3 tane büyük boy cips. Ki normal şartlarda ben böyle bir yemeği, 87 kiloyken bile yiyemezdim. Ama nasıl bir diyetten nefret etme tutkusu yada kendimden öç alma hissiyse, "tat" alamadığım onlarca şeyi gün be gün mideme soktum. Derken aradan çok değil, 1.5 ay geçti ve başladığım yere geri döndüm. Kilo vermek için yaptığım onlarca spor, yemekten feragat ettiğim onlarca tat, hepsi bir hiç oldu. Tüm çabam silindi ve kendimi başarısızlığın ortasında buldum.
O zamanlar da kendimi çok sorgulamıştım ama cevaplar bir şekilde hoşuma gitmiyordu. Kilo vermek..." Ne için" Niyeydi, bu kadar çaba, bu kadar özveri, sabır...? Giden gitmişti, ortada somut bir amaç da kalmamıştı artık. O halde kendimi neden bu çıkmazın içine sokaydım ki. Hayatta bu kadar yenecek tat varken, 150 mekik çekip bayılacak duruma gelmeden de yaşanabiliyorken, niye diğer seçeneği seçeydim?
İşte ortada ne idüğü belirsiz amaçlar, puslu bir camın ardında bekleyen hedefler oldukça, tüm bu sorular sonuçta "soran kişiyi" haklı çıkarıyor. En azından benim için böyle oldu. Ama böylesi bir tecrübeyi de okuduğum hiçbir kitaptan yada konuştuğum hiçbir arkadaşımdan öğrenemezdim. "Yaşayarak Öğrenmek!" Şanslılar yada akıllılar mı demeliyim, kendileri hata yapmadan evvel, başkaların hatalarından öğrenebilenlermiş. Ben konu "kilo verme" olunca onlardan değilim, bu belli oldu. Ama bu, hiçbir şekilde önümde duran koca gerçeği değiştirmiyor. Yaptığım her ne olursa olsun, ben ilk başta "kendi mutluluğuma" hizmet etmeliydim.
Bu sefer kilo vermedeki amacım "mutluluğum". Kilo veren benim, bu çabayı gösteren benim ve kendim için yapıyorum. Yaptığım her iyi yada kötü şey birinci dereceden beni ilgilendiriyor. O halde niye kötü'yü seçip, kendimi bunları tekrar yaşamaya mahkum edeyim. Aynadaki EvreL'den mutlu oluncaya kadar yoluma devam edeceğim inşallah. Ama gariptir ki, daha nihai sonuca ulaşmama haftalar olmasına rağmen iyi hissediyorum. Hani bir iyilik yaparız kimseler bilmese, bizi takdir etmese de kendimizi çok "farklı" hissederiz ya, bu da onun gibi. Ben de kendim için iyi birşey yaptığım her günün gecesinde, vicdanımın çığlıklarını da duymadığım için mutlu uyuyorum. Bu huzur için bile değer sanırım, gösterdiğim çabaya...
Kıssadan hissesi, yine Çokbilmiş için: Eğer kilo verme sürecini "bir savaş" olarak betimlemişsen ve kendini bunun içinde "yorgun" hissediyorsan, kilo verme sebeplerini gözden geçir derim canım, naçizane... Hatta bunları baştan sona yazabilirsin, 100 madde de olabilir, 5 madde de. Yeter ki, içinde gerçekten "seni" ilgilendiren seni şevke getirecek, harekete geçmeni sağlayacak şeyler bulunsun. İnşallah bir an önce kendini toplar ve asıl amacına hizmet etmeye başlarsın sen de...