Acaba doğru bir hayat mı?

RenginKorkmaz .!.:

Başlık biraz garip oldu ama anlayacağınızı umuyorum beni. Kendimi tanıtayım. Sitede çok aktif olamadım. Artık bir şeyleri paylaşma ihtiyacı duyuyorum. Yaşım 26. Diş hekimiyim.

Hayatım uzaktan imrenilecek gibi görünsede ben kendimi çok yorgun ve mutsuz hissediyorum. Çocukluğum hiç kolay geçmedi. Sürekli kavga halinde olan kalabalık bir ailede büyüdüm. Annem ve babam birbirlerini severek evlenmemişler. Annem babamın ailesinden çok eziyet görmüş. Şimdi durum daha iyi. Olan benim çocukluğuma oldu anlayacağınız. Sorumsuz, okulu ve çalışmayı hayatı boyunca sevmeyen bir ablam var. Keza babamda öyle. Liseyi üniversiteyi hep kendi çabamla okudum. Aç yattığım günler de oldu arkadaş açısından yüzümün gülmediği de. Yine de çok şükir okulumu bitirme gücüm oldu. Sağlık açısından çok sorunlarım var. troid hastalığım bunlardan biri. kilo problemim var vs. Tüm bunlar son iki senedir ortaya çıkmış durumda. Sebebini geçmişime bağlıyorum. Mutlu olmak için elimde işimden başka bir verim yok diyebilirim. Onu da tüm bunların arasında hakettiği gibi yapamıyorum. Hayatımda aşk anlamında kimse olmadı. En son birini sevmiştim oda geçen sene kötü bir şekilde sonlandı.

Ne yapacağımı bilemiyorum. Birşey yapmam lazım mı onuda bilmiyorum. Arkadaşlarımın çoğu evlendi. Lise arkadaşlarımdan bekar olanı elle sayılır sanırım. Bazen düşünüyorum. Doğru bir hayatı mı seçtim acaba? Kendimi; sabah mutlu uyanmış çayını ocağa koymuş keyifle perdelerini açmış, bir yandan kahvaltısını hazırlarken öbür yandan bebeğinin kahkalarına eşlik eden bir kadın olarak hayal ederken buluyorum. Sevdiği, sevildiği biri olarak... evet belki bunu yaşayan kadınlarda zorluklarından bahsedecektir. En azından huzurlu bir yuvaları var.
Bu duyguyu hiç yaşamadım. Biri tarafından sevilmeyi yani. Sanki hiç yaşayamayacakmışım gibi geliyor. Çok yorgun hissediyorum kendimi. Sanki yapacak bir sürü şeyin varmışta ben geç kalmışım gibi.
Hayat birşeyleri hiçbir zaman kolayca vermedi bana. Hep uzuuun zaman beklemek çok çaba sarfetmek zorunda kaldım. Sizce neden sorguluyorum bu kadar, neden böyleyim. Benim neyim var? Nolur yargılamayın beni. Gözünüzde çalışmak zor gelmiş evlenip evinde oturmak isteyen biri canlanmasın. Tek başıma taşıyamıyorum sanırım. Yorumlara ihtiyacım var. Okuyan herkesten Allah razı olsun... iki cümle bile olsa mutlu edersiniz beni.

Genişletmek için tıkla...

RenginKorkmaz .!.:

Başlık biraz garip oldu ama anlayacağınızı umuyorum beni. Kendimi tanıtayım. Sitede çok aktif olamadım. Artık bir şeyleri paylaşma ihtiyacı duyuyorum. Yaşım 26. Diş hekimiyim.

Hayatım uzaktan imrenilecek gibi görünsede ben kendimi çok yorgun ve mutsuz hissediyorum. Çocukluğum hiç kolay geçmedi. Sürekli kavga halinde olan kalabalık bir ailede büyüdüm. Annem ve babam birbirlerini severek evlenmemişler. Annem babamın ailesinden çok eziyet görmüş. Şimdi durum daha iyi. Olan benim çocukluğuma oldu anlayacağınız. Sorumsuz, okulu ve çalışmayı hayatı boyunca sevmeyen bir ablam var. Keza babamda öyle. Liseyi üniversiteyi hep kendi çabamla okudum. Aç yattığım günler de oldu arkadaş açısından yüzümün gülmediği de. Yine de çok şükir okulumu bitirme gücüm oldu. Sağlık açısından çok sorunlarım var. troid hastalığım bunlardan biri. kilo problemim var vs. Tüm bunlar son iki senedir ortaya çıkmış durumda. Sebebini geçmişime bağlıyorum. Mutlu olmak için elimde işimden başka bir verim yok diyebilirim. Onu da tüm bunların arasında hakettiği gibi yapamıyorum. Hayatımda aşk anlamında kimse olmadı. En son birini sevmiştim oda geçen sene kötü bir şekilde sonlandı.

Ne yapacağımı bilemiyorum. Birşey yapmam lazım mı onuda bilmiyorum. Arkadaşlarımın çoğu evlendi. Lise arkadaşlarımdan bekar olanı elle sayılır sanırım. Bazen düşünüyorum. Doğru bir hayatı mı seçtim acaba? Kendimi; sabah mutlu uyanmış çayını ocağa koymuş keyifle perdelerini açmış, bir yandan kahvaltısını hazırlarken öbür yandan bebeğinin kahkalarına eşlik eden bir kadın olarak hayal ederken buluyorum. Sevdiği, sevildiği biri olarak... evet belki bunu yaşayan kadınlarda zorluklarından bahsedecektir. En azından huzurlu bir yuvaları var.
Bu duyguyu hiç yaşamadım. Biri tarafından sevilmeyi yani. Sanki hiç yaşayamayacakmışım gibi geliyor. Çok yorgun hissediyorum kendimi. Sanki yapacak bir sürü şeyin varmışta ben geç kalmışım gibi.
Hayat birşeyleri hiçbir zaman kolayca vermedi bana. Hep uzuuun zaman beklemek çok çaba sarfetmek zorunda kaldım. Sizce neden sorguluyorum bu kadar, neden böyleyim. Benim neyim var? Nolur yargılamayın beni. Gözünüzde çalışmak zor gelmiş evlenip evinde oturmak isteyen biri canlanmasın. Tek başıma taşıyamıyorum sanırım. Yorumlara ihtiyacım var. Okuyan herkesten Allah razı olsun... iki cümle bile olsa mutlu edersiniz beni.

Genişletmek için tıkla...

RenginKorkmaz .!.:

Başlık biraz garip oldu ama anlayacağınızı umuyorum beni. Kendimi tanıtayım. Sitede çok aktif olamadım. Artık bir şeyleri paylaşma ihtiyacı duyuyorum. Yaşım 26. Diş hekimiyim.

Hayatım uzaktan imrenilecek gibi görünsede ben kendimi çok yorgun ve mutsuz hissediyorum. Çocukluğum hiç kolay geçmedi. Sürekli kavga halinde olan kalabalık bir ailede büyüdüm. Annem ve babam birbirlerini severek evlenmemişler. Annem babamın ailesinden çok eziyet görmüş. Şimdi durum daha iyi. Olan benim çocukluğuma oldu anlayacağınız. Sorumsuz, okulu ve çalışmayı hayatı boyunca sevmeyen bir ablam var. Keza babamda öyle. Liseyi üniversiteyi hep kendi çabamla okudum. Aç yattığım günler de oldu arkadaş açısından yüzümün gülmediği de. Yine de çok şükir okulumu bitirme gücüm oldu. Sağlık açısından çok sorunlarım var. troid hastalığım bunlardan biri. kilo problemim var vs. Tüm bunlar son iki senedir ortaya çıkmış durumda. Sebebini geçmişime bağlıyorum. Mutlu olmak için elimde işimden başka bir verim yok diyebilirim. Onu da tüm bunların arasında hakettiği gibi yapamıyorum. Hayatımda aşk anlamında kimse olmadı. En son birini sevmiştim oda geçen sene kötü bir şekilde sonlandı.

Ne yapacağımı bilemiyorum. Birşey yapmam lazım mı onuda bilmiyorum. Arkadaşlarımın çoğu evlendi. Lise arkadaşlarımdan bekar olanı elle sayılır sanırım. Bazen düşünüyorum. Doğru bir hayatı mı seçtim acaba? Kendimi; sabah mutlu uyanmış çayını ocağa koymuş keyifle perdelerini açmış, bir yandan kahvaltısını hazırlarken öbür yandan bebeğinin kahkalarına eşlik eden bir kadın olarak hayal ederken buluyorum. Sevdiği, sevildiği biri olarak... evet belki bunu yaşayan kadınlarda zorluklarından bahsedecektir. En azından huzurlu bir yuvaları var.
Bu duyguyu hiç yaşamadım. Biri tarafından sevilmeyi yani. Sanki hiç yaşayamayacakmışım gibi geliyor. Çok yorgun hissediyorum kendimi. Sanki yapacak bir sürü şeyin varmışta ben geç kalmışım gibi.
Hayat birşeyleri hiçbir zaman kolayca vermedi bana. Hep uzuuun zaman beklemek çok çaba sarfetmek zorunda kaldım. Sizce neden sorguluyorum bu kadar, neden böyleyim. Benim neyim var? Nolur yargılamayın beni. Gözünüzde çalışmak zor gelmiş evlenip evinde oturmak isteyen biri canlanmasın. Tek başıma taşıyamıyorum sanırım. Yorumlara ihtiyacım var. Okuyan herkesten Allah razı olsun... iki cümle bile olsa mutlu edersiniz beni.

Genişletmek için tıkla...