Kızlar konuya inanın nerden başlayacağımı bilmiyorum ama biraz toparlayarak anlatmaya çalısacağım..
Benim maalesef biraz sorunlu bir ablam var. Yani ben küçükken beni gerçekten olur olmadık her şeye döven (kardeş kavgası değil bildiğimiz dayak.) psikolojik sıkıntıları olan biri. Her şeyin başına dönersek. Gerçekten ablamdan ciddi dayaklar yedim hatta dördüncü sınıfa giderken beni döverken ayağımı kırmıştı?! Boyutları o derece büyük dayaklar psikolojik şiddetler vs vs. Babam asker emeklisi normalde bal gibi bir insan olmasına rağmen tabii ki böyle şeylerde gözü döner diye annem hep saklamak zorunda kaldı. Zaten annemde babamda çalışıyordu ben evde ya tektim ya da ablamla birlikteydim. Ancak akşamları bizimkiler geliryodu. Neyse çok uzatmayayım benim bu şekilde liseye kadar inanılmaz zor bir sürecim oldu. Tabii ki bu arada ablamın evde çıkardığı her olayda babam kızmasın diye annemle hep benim üstüme attık. Mesela ablam sevgilisinden ayrılıp bir gece bütün evi başımiza yıktı ama resmen yıktı. Ayni oda da kalıyorduk dolapları devirdi benim kıyafetlerimi yırttı, yatakları bile yerinden söküp kaldırdı bağıra bağıra e tabii baabamda ister istemez kapıya geldi ve ne oldu diye sinirlendi adam. Annemde ablamı korumak için Winnie odayı dağıtıyor ablası da delirdi ona sinirinden bu halde dedi ve azarı tabisi ben yedim yine.. Böyle böyle sayısız olaylar.. Tabii benim artık ablama tahammülüm kalmadı ister istemez yani bana vuramaz elbette ama yalanları iftiraları maalesef durmak bilmeden devam ediyor.. Bu arada ablam 32 ben 23 yaşındayım. Annemde hep bir şekilde arada kaldı bu yüzden bu zamana ladar anneme hiç kızmadım çünkü babama gerçekleri söylesrydi ablamı evden dahi atabilirdi.. O da bir şekilde korumaya çalıştı belki doğru belki yanlış bir yolla. Ama geçtiğimiz mart ayında babamı akciğer kanserinden kaybettik.. Bu kayıp ve hastalık dönemi zaten inanılmaz ağır bir dönemdi. Ben işim geteği şehirfışındaydım ve resmen ikiye bölünmek istiyordum elimden geldiğince de bölünüp gidiyordum zaten.. Ama babam maalesef huy olarak beni ablam, ablamı da ben sanarak göçüp gitti ve bu benim inanılmaz gücüme gidiyor.. Yani bunu size anlatamam. Hani bu adamı karşına alıp bak baba ben senin sandığın insan değilim diye anlatılacak bir şey de değildi maalesef.. Ablam nedenini bilmediğim bir şekilde bana ve anneme accayip kin dolu bu hep böyleydi ama babama acayip düşkündü yani bize görünen yüzüyle babama görünen yüzü çok çok farklıydı. Babamın yanında hrp melek gibiydi. Ama bir yandan da annemi ve beni hep babama doldurdu.. Yani adam eşini tanıyordu elbette o yüzden biraz kavga etseler bile çok sorun olmadı. Ama beni hep kıskanç, kindar, kötü kalpli, bilgisiz, insanları önemsemeyen biri olarak bildi ve öyle değilim yemin ederim ki değilim.. Çok uzadı kusura bakmayın. Her neyse ben bu olaydan sonra tabi memlekete geldim cenazeden sonrada salgın sebebiyle annemle kalıyorum hala. Ablamda yakınımızda her gün görüyorum nerdeyse. Ama ben ne annemi ne de ablamı affedemiyorum. Evet annem sadece koruma istedi o da bilemezdi belki ama benimde bir suçum yoktu.. Annemi çok seviyorum ve çok düşkünümdür inanın o da beni görünce ayakları yerden kesilir kızım geldi diye bir dediğimi iki etmez. Ama bu olaylardan sonra bana her dediği batar oldu sürrekli kalbini kırıyorum sonrada oturup ağlıyorum üzüntümden. İnanın çok doldum ne yapıcam bilemiyorum da. Yazı da çok uzun sürdü kusura bakmayın buraya kadar okuyanlara teşekküt ederim..
