Dün tamam çocuklar kalsın ben yalnız gitmeye razıyım dedim, bosanmaktan cocuklarim bosanmamizi istemediği için vazgeçtim.Ama hiç olmazsa 2 haftalık değil 3 haftalık gideyim dedim. O zaman annemleri getiririm bana yardımcı olurlar , benim ise gitmem lazim, 2 haftadan çok iş izni almak istemiyorum ( izin vermezler degil, sadece "istemiyorum") birlikte gezeriz dedi. Belliki yine onlarla konuşup pilanlamislar bunu da. Bunu duyduğum zaman deliye döndüm. Ben cocuklarimi senin ablanla yalnız birakmam, anlam kendi 1 tane oğlunu hep koruyor ve benim çocuklarıma yersiz yera sesini kaldiriyor dedim. Sacmasapan konuşma dedi , " şimdi istersen 1 aylık git" diye dalga geçti ve uyudu.
Bu arada çocuklarıma benim yalnız gidip gelmem gerekiyor dediğimde hepsi ağladı. Ben de. Oysa ben aglasınlar diye anlatmadim, aksine teselli ettim size güzel şeyler getiricem döndüğümde diye. Akşam eşim eve geldiğinde cocuklarim ağladı dedim, ne kadar taş kalplisin dedim, "sen drama yapmışsın büyük ihtimal, aglatmissindir , bak bana işten döndüğümde rica ettiler baba izin ver gidelim gelelim annemle diye, susun konuşmayın bu barede dedim sustular saniyesinde" deyip kahkaha çekti. E tabi cocuklar onun kendilerine bagirmasindan korkup sustular, istediklerinden değil.