Arkadaşlar merhaba.
Birçoğunuz beni az çok tanıyor, kürtajım. Hamile kalmaya çalışmam. Birçoğuna burda şahit oldunuz. Zorunlu bir kürtaj yaşadım 2.5 ay önce.
Demiştim ki ölmek istedim o an.
Arkadaşlar aşamıyorum. Acım dinmiyor, bazen gülüyorum eğleniyorum yada ben eğlendiğimi sanıyorum. Sonra pıt bir anda ağlamaya başlıyorum. Eşim destekçim. O olmasa zaten bu 2.5ayı bile geçiremezdim. Şuanda benimle beraber hamile kalan üyeleri görüyorum. Cinsiyetleri öğrenmişler, hazırlık yapıyorlar. İçim acıyor. Durup dururken bi an geliyor böyle kalbimi biri tutup parçalamış gibi acıyor. Sebepsiz gözlerim doluyor. Bunlar normal günlük sohbet ortamlarında oluyor. Psikolojik desteği de denedim. Geçecek, yeniden olacak vs vs vs bir ton boş söz.
Mail kutuma arada bakıyorum. Primadan mail geliyor, 20.haftanız kutlu olsun bebeğiniz sağlıkla büyüyor ediyor vs. Ama büyümüyor işte. herşeyden mi acı çeker insan. Çekiyorum, eşime artık yansıtmamaya çalışıyorum. Eşim halimden korkar duruma geldi. Yeniden cesaret edemiyorum. Aynı şeylerden geçmeye korkuyorum. Korunmayı bırakmaya korkuyorum. Bazen de o kadar çok ağlıyorum ki eşime, lütfen diyorum bırakalım korunmayı acım geçmiyor. İçim içimi yiyor. Hamilelik topiğine girdiğimde göğsüm sızlıyor. Buraya defalarca yazdım yazdım sildim. Dedim ki ya insanlar ne acı çekti seninki de acı mı. Sonra dedim evet benimde acı benimde kayıp. Aldığım herşeyi dağıttım. Başkalarına verdim gözüm görmesin istedim. Birtek kalp atışının olduğu ultrasonu atamadım. İçim el vermedi. Allah rızası için, bu kaybı yaşayıp devam edebildiniz mi? Ben devam edemiyorum. Her saniye ölmek istiyorum. Nasıl başa çıkacağım ben bu acıyla?