Arkadaşlar nolur bana birisi akıl versin.
Şuan çok duygu doluyum ve sinirliyim. Belki de PMS döneminin de etkisi olabilir ama bu öfke bende hep var içimde...
İlk evliliğim saçmaydı. 20 yaşımda dünyanın bütün psikolojik hastalıklarını kendisinde toplamış birisini nasıl buldum nasıl evlendim kendim de bilmiyorum. Bir şekilde manipüle edildim. Neyse. Burada çok yazdım bunu zaten, o evlilikten 2 defa hamile kaldım ve kürtaja zorlandım. "Zorlandım" diyorum çünkü her ne olursa olsun o benim bebeğimdi. Canımdan bir parçaydı. Evet o babayı haketmiyorlardı, kötü evlilikten zaten bebek doğmasa iyidir. Ama ben anneydim. Kendi ellerimle evlatlarımdan imtina ettim. Çok zordu, çok canım yandı.
Gelelim ikinci evliliğime... 33 yaşımda evlendim. 3-4 ay sonra hamile kaldım. Bu sefer de eşim istemediiiii..... Allahım delirecektim resmen! Neymiş, hazır değilmiş. Ya bende hazır değildim evet ama çocuk bu sonuçta isteyecez birgün herhalde, olmuşsa eyvallah deyip devam edecektik, dimi?? Neymiş yeni evliymişiz şuymuş buymuş... Dedim bak benim 33 yaşım var. Saat işliyor. OlamayaBİLİR... Hemen başladı konuşmaya, yok 40ında doğuran varmış vs. vs...
Velhasıl gittim yine o işkenceyi çektim. Yine canımdan can koparıldı. Çünkü beyefendi babalık yapamayacakmış!
1 sene geçti, hadi dedi bebek olsun. Onun keyfini bekledik yani. Tamam 4.denemede oldu. Ama bu sefer de lanet evren kainat oyun oynadı bana, olmadık bir hastalık çıkardı kızımda ve yine canımdan can koparıldı...
4 tane çocuğumu kaybettim arkadaşlar. HAZMEDEMİYORUM...
Şimdi 1 senedir hamile kalamıyorum. Olmuyor. Olmuyor da olmuyor... Yaş 36. Sinirler harap oldu zaten. Korku doluyor içime olmayacak diye. Kendimi öldürmek, evliliğimi mahvetmek, yaşamak istemiyorum artık. Sindiremiyorum yaşadıklarımı.
Belki kaç kere yazdım buraya, tekrar oldu kusura bakmayın ama gerçekten yıldım. Gerçekten tükendim. Nefret ediyorum kendime de, hayatıma da. Siz söyleyin, benim yerimde olsaydınız napardınız? Nasıl bir tutum sergilerdiniz? Nasıl hayata devam ederdiniz yani? Nolur kız kardeşlerim bana birşey söyleyin çünkü ben artık kafayı sinirden yemek üzereyim...
ohaKorunmayı öğrenerek başla bence eşek kadar kadınsın
Gördüğün gibi hamile kalmak kocalarına yamanmanı sağlamamış
Arkadaşlar nolur bana birisi akıl versin.
Şuan çok duygu doluyum ve sinirliyim. Belki de PMS döneminin de etkisi olabilir ama bu öfke bende hep var içimde...
İlk evliliğim saçmaydı. 20 yaşımda dünyanın bütün psikolojik hastalıklarını kendisinde toplamış birisini nasıl buldum nasıl evlendim kendim de bilmiyorum. Bir şekilde manipüle edildim. Neyse. Burada çok yazdım bunu zaten, o evlilikten 2 defa hamile kaldım ve kürtaja zorlandım. "Zorlandım" diyorum çünkü her ne olursa olsun o benim bebeğimdi. Canımdan bir parçaydı. Evet o babayı haketmiyorlardı, kötü evlilikten zaten bebek doğmasa iyidir. Ama ben anneydim. Kendi ellerimle evlatlarımdan imtina ettim. Çok zordu, çok canım yandı.
Gelelim ikinci evliliğime... 33 yaşımda evlendim. 3-4 ay sonra hamile kaldım. Bu sefer de eşim istemediiiii..... Allahım delirecektim resmen! Neymiş, hazır değilmiş. Ya bende hazır değildim evet ama çocuk bu sonuçta isteyecez birgün herhalde, olmuşsa eyvallah deyip devam edecektik, dimi?? Neymiş yeni evliymişiz şuymuş buymuş... Dedim bak benim 33 yaşım var. Saat işliyor. OlamayaBİLİR... Hemen başladı konuşmaya, yok 40ında doğuran varmış vs. vs...
Velhasıl gittim yine o işkenceyi çektim. Yine canımdan can koparıldı. Çünkü beyefendi babalık yapamayacakmış!
1 sene geçti, hadi dedi bebek olsun. Onun keyfini bekledik yani. Tamam 4.denemede oldu. Ama bu sefer de lanet evren kainat oyun oynadı bana, olmadık bir hastalık çıkardı kızımda ve yine canımdan can koparıldı...
4 tane çocuğumu kaybettim arkadaşlar. HAZMEDEMİYORUM...
Şimdi 1 senedir hamile kalamıyorum. Olmuyor. Olmuyor da olmuyor... Yaş 36. Sinirler harap oldu zaten. Korku doluyor içime olmayacak diye. Kendimi öldürmek, evliliğimi mahvetmek, yaşamak istemiyorum artık. Sindiremiyorum yaşadıklarımı.
Belki kaç kere yazdım buraya, tekrar oldu kusura bakmayın ama gerçekten yıldım. Gerçekten tükendim. Nefret ediyorum kendime de, hayatıma da. Siz söyleyin, benim yerimde olsaydınız napardınız? Nasıl bir tutum sergilerdiniz? Nasıl hayata devam ederdiniz yani? Nolur kız kardeşlerim bana birşey söyleyin çünkü ben artık kafayı sinirden yemek üzereyim...
Evet inancım yok. Neden ki niye? Ben size niye inancınız var diye sorguluyor muyum "iyi değilsiniz" diyormuyum hiç?Lanet Evren mi kainat mı
İyi değilsiniz gerçekten destek almanız gerekiyor
İnanc sorgulamadım ki umrumda da değil isteyen inanır istemeyen inanmaz lakin yapıp yapıp da evrene suç atmak garip geldi kendi hayatınızı kendiniz mahvediyorsunuz kendinize odaklanınEvet inancım yok. Neden ki niye? Ben size niye inancınız var diye sorguluyorum "iyi değilsiniz" diyormuyum hiç?
Destek alıyorum tabi ama ciddi meselelerle ilgili.
Ben yaptıklarımla ilgili değil, ANOMALİ yüzenden bebeği kaybetmemle ilgili evreni suçluyorum. Yani en sonunda olmuştu, o da böyle gitti diye. Kürtajlarla ilgili söylemedim zaten.İnanc sorgulamadım ki umrumda da değil isteyen inanır istemeyen inanmaz lakin yapıp yapıp da evrene suç atmak garip geldi kendi hayatınızı kendiniz mahvediyorsunuz kendinize odaklanın
Psikolojik olarak iyi değilsiniz o yüzden destek alın dedim
Çok şey yazdım sildim özetlemek gerekirse; Yaşanılanlar sadece karşı tarafın zorlaması diye geçiştirilemez. Sorumluluk almayı öğrenmeniz dileğiyle.NOT: insancıl olmayan yorumunuzu kendinize saklayın lütfen. Kötülük yaparak beni daha da üzmeyin. Zaten üzülmüşüm. KOTÜ İNSAN olmayın...
Arkadaşlar nolur bana birisi akıl versin.
Şuan çok duygu doluyum ve sinirliyim. Belki de PMS döneminin de etkisi olabilir ama bu öfke bende hep var içimde...
İlk evliliğim saçmaydı. 20 yaşımda dünyanın bütün psikolojik hastalıklarını kendisinde toplamış birisini nasıl buldum nasıl evlendim kendim de bilmiyorum. Bir şekilde manipüle edildim. Neyse. Burada çok yazdım bunu zaten, o evlilikten 2 defa hamile kaldım ve kürtaja zorlandım. "Zorlandım" diyorum çünkü her ne olursa olsun o benim bebeğimdi. Canımdan bir parçaydı. Evet o babayı haketmiyorlardı, kötü evlilikten zaten bebek doğmasa iyidir. Ama ben anneydim. Kendi ellerimle evlatlarımdan imtina ettim. Çok zordu, çok canım yandı.
Gelelim ikinci evliliğime... 33 yaşımda evlendim. 3-4 ay sonra hamile kaldım. Bu sefer de eşim istemediiiii..... Allahım delirecektim resmen! Neymiş, hazır değilmiş. Ya bende hazır değildim evet ama çocuk bu sonuçta isteyecez birgün herhalde, olmuşsa eyvallah deyip devam edecektik, dimi?? Neymiş yeni evliymişiz şuymuş buymuş... Dedim bak benim 33 yaşım var. Saat işliyor. OlamayaBİLİR... Hemen başladı konuşmaya, yok 40ında doğuran varmış vs. vs...
Velhasıl gittim yine o işkenceyi çektim. Yine canımdan can koparıldı. Çünkü beyefendi babalık yapamayacakmış!
1 sene geçti, hadi dedi bebek olsun. Onun keyfini bekledik yani. Tamam 4.denemede oldu. Ama bu sefer de lanet evren kainat oyun oynadı bana, olmadık bir hastalık çıkardı kızımda ve yine canımdan can koparıldı...
4 tane çocuğumu kaybettim arkadaşlar. HAZMEDEMİYORUM...
Şimdi 1 senedir hamile kalamıyorum. Olmuyor. Olmuyor da olmuyor... Yaş 36. Sinirler harap oldu zaten. Korku doluyor içime olmayacak diye. Kendimi öldürmek, evliliğimi mahvetmek, yaşamak istemiyorum artık. Sindiremiyorum yaşadıklarımı.
Belki kaç kere yazdım buraya, tekrar oldu kusura bakmayın ama gerçekten yıldım. Gerçekten tükendim. Nefret ediyorum kendime de, hayatıma da. Siz söyleyin, benim yerimde olsaydınız napardınız? Nasıl bir tutum sergilerdiniz? Nasıl hayata devam ederdiniz yani? Nolur kız kardeşlerim bana birşey söyleyin çünkü ben artık kafayı sinirden yemek üzereyim...
Korunmak, gebelik, sağlıklı ilişkiye dair şuan kitap yazacak kadar bilgiliyim. Master yaptım. Cahil insan değilim yani, merak etmeyin.Çok şey yazdım sildim özetlemek gerekirse; Yaşanılanlar sadece karşı tarafın zorlaması diye geçiştirilemez. Sorumluluk almayı öğrenmeniz dileğiyle.
Aile hekiminizden korunma yöntemleri, sağlıklı ilişki ve gebelik gibi gibi konularda destek alabilirsiniz.
Uzman desteği almanızda da fayda var.
Korunmasız ilişkiye girdikten sonra istediğiniz kadar bilgili olun, ne anlamı var? Nesi süpriz olmuş acaba, korunmamışsınız işte. Gercekten korunma gibi bir derdi olan insan bu riske atacak bir şey yapmaz. O zaman, bu zaman diye ayırmaz dümdüz korunur. Siz daha önce iki kürtaj da yaşamış biri olarak bunu hiç yapmamalıydınız. Sonrasında istediğiniz kadar öfkelenin, bir anlamı yok.Korunmak, gebelik, sağlıklı ilişkiye dair şuan kitap yazacak kadar bilgiliyim. Master yaptım. Cahil insan değilim yani, merak etmeyin.
Bu evliliğimdeki sürpriz gebelik, adet bitiminden sonraki 1-2 günlük korunmasız ilişkide oldu. Çok erken yumurtlamışım yani. Normalde çok geç yumurtlayan birisi olduğum için ihtimal bile verememiştim.
Kürtaj sebebim, babası istemeyen bir çocuğun dünyaya gelişini o çocuğa kötülük olarak görmem. Kim ister böyle birşeyi ki? Vebala girmek istemedim doğurarak. Ama yine de kendimi affedemiyorum.
Aynısını yukarda yazdım kendi kendine hayatını mahvediyor diye çünkü onada yazık az da değil 4 kürtaj umarım iyi olur bundan sonraben anlamıyorum ablacigim, evlilikte cocuk mihenk tasidir, evlenirken hiç mi konusmadiniz ne zaman isteriz diye. 1. evliliği geç cok gençmişsin ama 2.evlilikte 33 yasindeyim diyorsun , öyle kafana gore hamile kalamazsın kalırsan da Boyle acayip durumlar oluşur. Sürekli hamile kalıyorsun anladigim kadarıyla4 kürtaj nedir Allah aşkına her seyden once, 4 tane operasyonun vucuduna bindirdiği yuku düşünmek istemiyorum kendini mahvetmissin. Cocuk iyidir hoştur ama kendine bu kadar zarar vermeye de değmez
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?