I
Ilk majör olan depresyonumda rezil rüsva bir şekilde çalışıyordum.en sonunda ağlaya ağlaya gönderin beni ne olur dedim izin aldim attim kendimi acile.rapor aldim.o günleri ara ara yadederiz arkadaşlarla.kafami duvarlara yaslayıp oturuşumu,gulemeyisimi,konuşamayaşımı,iki lokma yiyemeyisimi,ağlama krizlerimi offff Allahım yaşamayan anlayamaz.tum duyguları alınmış bir robot.etraf yabancı,herkes anlamsız,neden yaşıyoruz zaten öleceğiz,gülenler,sohbet edenler ,herşey ne anlamsızdı.duzenli tedaviyle ve sevdiğim bir işle ,uygun çalışma kosullariyla bilakis çalışma iyi geliyor bana. Devamlı evde olmak hasta ediyor ki hasta iken eve giremiyorum ben boğuluyorum zaten.