Ağlasa da bırakın gidin

iyide o çocukların çoğu size bize ağlıyor. kapıdan içeri girene kadar yani.
ciddi problemli çocuk varsa pedagog tavsiyesi alınır.

Biz 5 kardeşiz..Hicbirimiz okula başlarken ağlamadık.
Universteyi sehir disinda okuduk.
Herbirimiz iyi yerlerde iyi meslek sahipleri birer birey olduk...
4 kardesim istanbulda ben tayin sebebiyle dogudayım.

Ogretmenim...annem babam ilk okul mezunu ama kültürlü insanlar.kendilerini gelistirmisler.
Demem o ki cocuklarinizi güçlü yetiştirin.
Her agladiginda sirtini svazlamaniz problem çozme becerisini zayiflatir.
Sadece ilk 2 yil cocuk her agladiginda aile destek olmali.buda benim görusum.

Çocuğu okula gitmesi gerektiği yönünde önceden telkinde bulunmak,ozbakim becerilerini tek başına yapmasını sağlamak,her ağladığında yanına gitmemek uzaktan bakmak hatta tepkisiz kalmak,kendi yapabileceği işleri anne babanın yapmaması vs bunlar kilit noktalar bence bunları başarıyla halleden ebeveynlerin çocukları çok zorlanmadan okula başlayabiliyor ha bunlarin yapılmasına rağmen çocuğun ilk hafta aglamasi çok normal ,yabancı bir ortam ve alışma süreci var elbet ağlayacak, anne baba olarak istikrar sağlamak lazım ağladı diye esneklik gösterilirse okula alışması beklenmesin çocuktan .

umut_sahili .!.:

Ben sadece okula ve arkadaşlarına uyum sağlayan kadar daha hassas davranılması gerektiğini düşünüyorum daha ilk günden kapıyı kapatıp anneyi dışarı çıkaran öğretmende gördüm, çocuk okula uyum sağlamıştır aradan epey zaman geçmiştir tabi o zaman daha katı olunabilir diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

Sizin düşündükleriniz ile okul programları örtüşmüyor.
Herkes siz gibi çocuğum alışıncaya kadar kalayım dese o zaman okul programı ne hale gelir bir düşünmelisiniz.
Okulun ilk günü görüyorum anasınıfı ve 1.sinif velilerini resmen sınıf camına yapışıp kalıyorlar, çocuk tenefüste arkadaşını değil anneyi tercih ediyor.
Bu sekilde zaten alisamaz. Evet onlar sizin kiymetliniz ama öğretmenler bunun için varlar, ikinci anne lafı havada bir laf değil emin olun.

Ablacim butun cocuklar agliyor, hicbiri gitmek istemiyor
Cocuk bu aglar, bu kadar buyutecek bir durum yok bence. Kendi cocugunuz aglayinca uzulmeniz tabi ki normal ama cocugunuz da hayatboyu mutlu olmayacak, agladigi uzuldugu zamanlar da olacak. Onu hayattaki butun acilardan, kalp kirikliklarindan, hayalkirikliklarindan koruyamazsiniz.

Çocuk bir problemi yok ise ilk bir iki saat ağlıyor sonra arkadaş edinip ortama alisiyor. Anneleri ilk bir kaç ders beraber oturuyor, sonra dışarıda bekliyor, daha sonra zaten ögle yemeğinde alacagima evriliyor. Çocuk zamanla alisiyor. Ben de öyle oluyor.
Evet ben de annesine bırak çık diyorum. Biraz sert olmak lazim. Çocuk destek gormezse kabulleniyor. Fazla şey yapmamak lazım. Anneler çocuğun üstüne fazla düşünce özguvensiz bireyler yetisiyor. Bazi durumlarda yapmak zorundasin demek lazım. Şimdiye kadar hepsi alıştı.

Bu tip sorunlar nedense ailelerin aklına sadece okul çağı geldiğinde dank ediyor. Oysaki çocuk zaten okul çağına gelmeden çok önce buna uygun yetiştirilmelidir. Mesela dikkat ettim mesajınızda bile bir yerde ‘uyum sürecimiz’ demişsiniz. Hayır çocuğunuzun uyum süreci bu, çocuğunuzla olan bu bütünleşmeden artık vazgeçin. Çocuklarınızı bu kadar bağımlı yetiştirmeyin lütfen. Sonra işte bu sorunlarla baş edilemiyor gördüğünüz gibi.

MissCherryBlossom .!.:

Ablacim butun cocuklar agliyor, hicbiri gitmek istemiyor
Cocuk bu aglar, bu kadar buyutecek bir durum yok bence. Kendi cocugunuz aglayinca uzulmeniz tabi ki normal ama cocugunuz da hayatboyu mutlu olmayacak, agladigi uzuldugu zamanlar da olacak. Onu hayattaki butun acilardan, kalp kirikliklarindan, hayalkirikliklarindan koruyamazsiniz.

Genişletmek için tıkla...

Ben yanlış anlaşıldım tabii ağlıyacak bu çok normal, normal olmayan o anda yapılan davranışlar çocukta okul fobisi oluşturabiliyor.

Psikolog , pedagog ya da eğitimci değilim sadece çevremde gördüğüm kadarıyla şunu söyleyebilirim. Türkiye’de çocuklar 4-5 bazen 6 yaşına gelene kadar annelerinden hiç ayrılmıyorlar . Birden de ayrılınca çok zor geliyor . Ben yurtdışındayım ve burada anneler çalışsın çalışmasın çocuklar 1 yaşına geldiğinde yuvaya gidiyor (%90’ı) . Çocuk için zaten o normal birşey haline geliyor. Tabii ki arada ağlayıp , gitmek istemedikleri gün oluyor ama bu Türkiye’deki çocuklar gibi kendini parçalarcasına değil . Sonuçta bizde bazen istemiyoruz işe gitmek vs.
Buradaki yuvalarda bütün sadece yuva içinde durulmuyor , mutlaka doğa gezisi , kamp ,yaz kış farketmeksizin göl ,orman gezileri yapılıyor . Çocuk için hepsi normal hale geliyor . Demem o ki küçük yaşta alışmak ile alakalı birşey bence .

Anaokulunda çalışan bir psikolojik danışman olarak bu konuya yorum yapabileceğimi düşünüyorum. Öncelikle bir anne olarak sizi çok iyi anlıyorum. Şu an okullar açılalı 3 hafta + uyum haftası olmak üzere 1 ayı geride bıraktık fakat anladığım kadarıyla siz başlamakta biraz gecikmişsiniz. Uyum haftası ve ilk 2 haftada uyum problemi yaşayan öğrencilerimiz oldu ve onları annelerinden kademeli olarak uzaklaştırarak bu süreci atlattık. Yani ilk hafta çocuklar sınıfta anneleriyle birlikteydiler. Sonraki hafta anneler dışarda çocuklarını bekledi. Şu anda da hemen hemen bütün öğrencilerimiz sorunsuz okula geliyorlar. Sizin geç kalmanız o yüzden bütün bu süreci etkiliyor. O sebeple sizin şu saatten sonra sınıfa girmeniz demek diğer uyum sorunu yaşayan öğrencileri etkileyecektir.

O zaman çocuğu okuldan alıcaksınız. Diğer türlü sınıfa kadar gireceksiniz çünkü hergün nede olsa gitmiyor diye daha yakınında isteyecek.
Peki diğer çocuklar? Onlar ne düşünecek?
O değerli benim annem beni bırakıp gitti demek ki annem beni yeterince önemsemiyor... dimi?

umut_sahili .!.:

Neden okul sadece zorlanmayan çocuklar için mi var?

Genişletmek için tıkla...

O zaman yumuşak geçiş yapsaydınız.
Bir önceki yıl yarım dönem gitseydi kreşe vs.
Siz bir saat bırakıp bırakıp öyle alsaydınız.
Hiç ağlatmasaydınız paşanızı.
Ne diyelim.
Benimki azami dikkat göstermeme rağmen ağladı, ancak yeni alışabildi.
Yani ben o kadar dikkate rağmen ağlıyorsa demek ki ağlamadan olmuyor bu işler diye düşünüyorum, çünkü ağlatmayacağım diye kendimi yıprattım resmen

umut_sahili .!.:

Ben yanlış anlaşıldım tabii ağlıyacak bu çok normal, normal olmayan o anda yapılan davranışlar çocukta okul fobisi oluşturabiliyor.

Genişletmek için tıkla...

Yepenim 2.5 yaşında kreşe başladı eskiden ağladığı zamanlar oldu ama şimdi koşa koşa gidiyor ve gelişimine çok katkısı oldu , yani büyütmeyin bu kadar okul fobisi olmasın , pskolojisi bozulmasın , bozulmaz efendim birşeycik olmaz ... Tabi önce sizin buna inanmanız lazım .

Yaaaaaaniiiii konu çok su götürür :))
Konu sahibini taşlamanın anlamı yok sen pedagog musun, psikolog musun demeye de gerek yok. Eğer çocuğunu iyi tanıyan ve salt duyguları ile hareket etmeyen bir anne ise pedagogdan da psikologdan da daha iyi karar verebilir.
Ve her çocuk başkadır tabiki.
2 oğlum var, yetiştirmenin yanı sıra karakterleri de var.
İlkinin odasını 5 aylıkken ayırdım. Bizimle hiç uyumadı, sosyal ve fiziksel becerisi hep yaşıtlarından öndeydi.
Bağımsızlık kanında vardı :)
. Parkta annemde gelsin diye tutturmazdı vs...
İkinci oğlumu da 5 aylık ayırmayı denedim, olmadı.
10 aylık denedim. Olmadı.
Şu an 14 aylık. Bu ay tekrar deneyeceğim.
Çocuk bana yapışık uyumayı seviyor.
İlk bir kaç saat problem olmasa da 2. 3. Saatten sonra beni görmediğinde kıyametler kopuyor. Sürekli bir anne de anne...
Şimdi büyük olan 3.5 yaşına yaklaşıyor ve okula hazır.
Gitse asla zorlanmaz.
Ağlamaz, zırlamaz, kendi elleriyle beni yolcu eder.
Küçüğün o yaşta hazır olma ihtimali söz konusu değil böyle giderse. Benim tahminim bu bağımsızlığa gelmesi 5-6 yaşını bulacak...
İkisi de benim çocuğum.
İkisi de erkek çocuğu.
İkisi de aynı düzende büyüdü.
Ama karakter diye bir şey var.

Ben de ağlasa da bırak kısmını doğru bulmuyorum.

Niye istemediği bir şeyi alışır diyerek zorla dayatayım ki?

İsteklerine ve kararlarına makul ölçüde saygı duyduğumuz çocuklarımız kendini yırtarak okul istemiyorsa biraz kulak vermek gerek duygularına ve hissettiklerine diye düşünüyorum.

Kademeli geçişler de bunun için var...
Önce oyun grubu,
Sonra çeşitli atölyeler denenebilir...
Haftada 3 yarım günle başlanıp, zaman arttırabiliriz vs...

Çocukların sosyalleşme problemini çözersem evde eğitim de benim için bir seçenek, hatta eğitim sistemini gördükçe oldukça da cazip bir seçenek. (Yazan olmuş)
Okulda da harikalar yaratmıyor değil mi?
Okulun yaygınlaşma aşaması ve çıkış noktasını falan araştırabilirsiniz...
Hatta vakti olan izlesin, benim çok keyif aldığım ve çokça tavsiye ettiğim bir program


Doğrudur yanlıştır kişinin hayat görüşüne ve standartlarına bağlı... ama farklı bakış açısı edinmek yada bunları tartışmaya açmak da bir sorun olmamalı.
Okul da tartışmaya açık olmalı...

Birinci sınıfa başlarken annemde beni bırakmıştı. Çok inatçı bir yapım vardı. İstemiyorsam istemiyorumdur yani. Çokta iyi hatırlıyorum o günü. Bu bende bir travma yaratmadı. Başka çocukta yaratırmı bilmiyorum. Hani yaşadığım için söylüyorum bunu, okul fobim falan olmadı. E hal böyle olunca da bende bırakın alışır diyorum.

Sacma dedigin seyi yapmazsan okula hic gitmezler:)) parmak kadar cocuklar bizi yeterince parmaginda oynatiyo zaten, bunada mi izin verelim yani?

Ayrica anaokuluna basladigimda bende 1-2 hafta agladim cok net hatirliyorum, oyle bi travmam filan yok bu konuda. Cocuklarinda yeri gelince zorluk gormesi taraftariyim:)

Eee ne yapılacak.Veli okul boyunca başında mı bekleyecek?Çünkü bunu yapan çok kişi var.2.sınıf olmuş hala bekleyenler var.İşi gücü yok bekle başını.Sonra o çocuk büyüyecek annesinden ayrılamayan bir birey olacak.
Ben kesinlikle ağlayan çocuğu sınıfa almıyorum.Annesine konuşmadını ve ikna etmesini istiyorum.Çoğunlukla işe yarıyor.Ya da eve götürün diyorum ,veli deeve götürmek istemediği için ikna ediyor bir şekilde.Yani ikna işini veliye bırakıyorum.Sınıfta ağlayan çocuk bütün düzeni bozuyor keyfini de yapmak çok zor genelde.Ayrıca benim gözlemlediğim genelde çocuklar değil anneler ayrılamıyor çocuktan.Çocukta bunu hissedince basıyor yaygarayı.
O pddegog psikologlarda oturduğu yerden yok şöyle yok böyle.Bi de içinde olsunlar bakayım aynı düşünceleri devam ettirebilecekler mi acaba?Bu işin en iyi uygulayıcıları o sorunu defalarca yaşamış olan öğretmenlerdir.Lütfen öğretmeninize güvenin.

Blueberrytimes .!.:

O zaman yumuşak geçiş yapsaydınız.
Bir önceki yıl yarım dönem gitseydi kreşe vs.
Siz bir saat bırakıp bırakıp öyle alsaydınız.
Hiç ağlatmasaydınız paşanızı.
Ne diyelim.
Benimki azami dikkat göstermeme rağmen ağladı, ancak yeni alışabildi.
Yani ben o kadar dikkate rağmen ağlıyorsa demek ki ağlamadan olmuyor bu işler diye düşünüyorum, çünkü ağlatmayacağım diye kendimi yıprattım resmen

Genişletmek için tıkla...

Benim buyuk oglum krese gitti 2,5 yasinda gitsin dedim agladi hastalandi derken 3 yasini buldu nerdeyse.. anaokuluna basladiginda zorlandi ama cok aglamadi. Haa ilk birakirken bende zorlaniyodum cunku agladiginda kusuyo perisan oluyo diye... ama bunun ekmegini sonradan yedim.

Ayni sekilde kucuk oglumda oyle 2,5 gibi basladi . 1 senedir gidiyi ara ara aglar mesela. Ona kalsa hic gitmeyecek:) anaokuluna baslayincada aglar kesin. Taniyorum oglumu.

Yani psikologlar filan öyle diyorsa öyledir.sonuçta bu işin eğitimini almış olan onlar.kızımda hiç böyle bir sıkıntı yaşamadım.ana okulunda bile sınıfa girer girmez anne sen gidebilirsin dedi.ama ağlıyor olsaydı da üzgünüm gitmem lazım der giderdim heralde.sonuçta kendi başına birşeyler yapmaya alışmak zorunda.haytının her anında onun yanında olamam.

galedere .!.:

Eee ne yapılacak.Veli okul boyunca başında mı bekleyecek?Çünkü bunu yapan çok kişi var.2.sınıf olmuş hala bekleyenler var.İşi gücü yok bekle başını.Sonra o çocuk büyüyecek annesinden ayrılamayan bir birey olacak.
Ben kesinlikle ağlayan çocuğu sınıfa almıyorum.Annesine konuşmadını ve ikna etmesini istiyorum.Çoğunlukla işe yarıyor.Ya da eve götürün diyorum ,veli deeve götürmek istemediği için ikna ediyor bir şekilde.Yani ikna işini veliye bırakıyorum.Sınıfta ağlayan çocuk bütün düzeni bozuyor keyfini de yapmak çok zor genelde.Ayrıca benim gözlemlediğim genelde çocuklar değil anneler ayrılamıyor çocuktan.Çocukta bunu hissedince basıyor yaygarayı.
O pedegog ve psikologlarda oturduğu yerden yok şöyle yok böyle.Bi de içinde olsunlar bakayım aynı düşünceleri devam ettirebilecekler mi acaba?Bu işin en iyi uygulayıcıları o sorunu defalarca yaşamış olan öğretmenlerdir.Lütfen öğretmeninize güvenin.

Genişletmek için tıkla...

Zaten konu sahibi pedagog ve psikologlar asla aglatmayın diye bangır bangır bağırıyor yazmış ama ben gerek üniversite hayatımda gerek meslek hayatımda ne böyle bir psikolog gördüm nede pedagog. Bu konuda aslında uzmanlarda sizlerle aynı fikir de. Bende çocuk gelişimi uzmanıyım fakat farklı bir alanda çalışıyorum ama konunun temeli aynı çocuk ağlıyor diye her istediği yapilmamali. Fakat konu sahibi bu kısmi sanırım farklı anlamış yoksa kimse oturduğu yerden yorum yapmıyor bu konuda eğitim alan herkes hemen hemen bu durumlarla karşılaşıyor o yüzden her mesleğe saygı duyma taraftariyim. Asla bir öğretmene oturduğu yerden yorum yapıyor demem mesleğim hakkında denmesini de istemem. Çünkü herkes kendi alanında dirsek çürütüyor sizin uzmanlıgınız farklı bizim farklı...