İyi de en başta yazmışsın sabahın köründen akşamın geç saati diye. İlkokul 1 lere oryantasyon yapılıyor ilk hafta. 9da derse girdiler 12 olmadan çıktılar. Bilmeyen de çocuğu ıssız adaya bırakıp gittin sanacak. Biz küçükken sokağa çıkar oynardık. Annemiz aklımıza gelmezdi. Şimdi aynı şekilde yaşıtları ile okulda vakit geçiriyor. Ne dram yarattınız...
Ben zaten çocuklarımızı kreşe göndermeyelim evde pamuklara saralım demiyorum ki ben bu düşüncede olsam çalışmadığım halde geçen sene çocuğumu kreşe göndermezdim konu tamamen başka yere gidiyor,günümüz koşullarında kreş zaten mecburiyet oldu çocukların birbirleri ile zaman geçirmeleri sosyalleşmesi, problem çözebilme becerilerinin gelişmesi, paylaşmayı öğrenme ve daha birçok faydası varken ben kreşi tartışmıyorum sadece ilk etapta çocuklara yapılan yanlış bir davranışın bile ne kadar derin yaralara yol açabileceğini vurgulamaya çalıştım.
Aynen.
Oğlum 26 aylık. Bir şey istediği gibi olmazsa kıyameti koparıyor.
Daha biraz önce ev süpürürken bağırtısına koştum canı yandı sandım. Meğer yemek yapma oyunu oynarken kaşık küçük diye tencerenin içine düşüyormuş da ona kızıyormuş beyim..
Bir şey takmak isteyip takamazsa alıp kendim yapmıyorum tarif ediyorum kendisi yapsın diye.. İnce motor becerileri daha gelişmediği için yardım şart zaten..
Eşimin bir akrabası var. Çocukla 6 yaşına kadar aynı yatakta yattı. Hala yatıyor olabilir. İkinciyi doğurdu kıskanıyor diye ödleri patlıyor. Sezaryenli kadının 7/24 tepesindeydi gık demediler çocuğa. Hassas davranmalar falan gırla.
O çocuk için kaç okul değiştirdiler gitmek istemiyor diye. Hiç öyle evde aktivite falan da yok he. Çocuğun elinden tablet düşmüyor..
İyi de sen bu çocuğu dış dünyaya ne kadar hazırlayabildin ki?
Bir şey desen bizden iyi mi bileceksin der böylesi..
Max. 3 yaşa kadar biz normale dönmüş oluruz diyorum, iyi gidiyoruz. Sürekli ağlamaları da azalıyor.
Ne büyük hata ya, 6 yaşa kadar aynı yatak nedir?
Ben baya zorlu bir yolu geride bıraktım diyebilirim bu ağlamalar konusunda.
Oğullarımız yaşıtmış; benimki de 26. ayı doldurmak üzere.
Kolik bir bebekti, ağlamalarının sonu mutlaka morarmaya-tıkanıp kusmaya dönerdi (Bazı konularda ara ara yaşıyoruz ama çoğu gitti azı kaldı); kucağa yapışık bir bebek olmayacak derdim, evdeki hesap çarşıya uymadı öyle bir kucağa yapıştık ki bu durumda, ayrılmamız seneyi geçti. Ama çok uğraştım kendi kendine oynayabilmesi, bensiz de vakit geçirebilmesi için Esergry, sohbet muhabbet gösterdim öğrettim çekildim. Yanıma gelişinde "Annenin de işleri var" deyip gösterip pas vermedim. Annenin kendisi de çocuğunun düzenine alışmaya başlayıp orada takılı kalırsa, o loğusa kafasını ömürlük giyerse üstüne olmuyor; yorumlarda da yazmışlar katılıyorum yani arkadaşlara.
Bir yaşını doldurduğu zaman eşimle bir haftalık baş başa tatile kaçtık, oğlanı anneme bıraktım. Yanındayken ağlamalarına dayanamıyordum ve ikimiz de sağlıksız bağlanıyorduk yani bunu görmemek mümkün değildi.
Tatilde 4 gün dayanabildim, eziyete dönüştü "Çocuğum naptı, çok mu ağladı" diye diye :) Parayı marayı yaktık yarısında döndük. Bensizken biraz hırpalanmış ama çok sorun yaşamamışlar. Aslında çocuktan çok ben kendimi, beynimi yedim çocuk naptı, aman noldu, bensiz naptı diye. :))
Biz annelerde esas korku, endişe ve çocuğa da bulaştırıyoruz bunu; biraz bunu da fark ettim ve yavaştan kendimi törpülemeye çalışıyorum elimden geldiğince. Geçen sene kendimi yine kurslara attım, anneme bıraktım oğlanı. Haftanın 3 günü 3er saatlik ayrılıklara da alıştı, ağlama-peşe takılma yok.
Kreş-bakıcı konusunda takıntı derecesi güvensizliğim var ama bunu da aşacağım diyorum araştıra soruştura; oğluş tuvalet işini bu sene içinde ufaktan öğrense, yemeğini kendi yiyor zaten, kendi kendine oynama süreleri uzadı, diğer çocukların arasına karışmada sorun yok, eski halleri kalmadı (Bu sene de bir hafta kaçtık ve bir iki gün aramış bizi, sonra sorun çıkmamış).. Çocukla beraber sanki adım adım kendimi de hazırlıyorum
Şu haldeydik:
Beni görünce yüz mü buluyor artık ne yapıyorsa; bu haldeydik yani. Ama şükür geçti. Biraz kararlı olmak, yelkenleri hemen indirivermemek lazım, bu en çok onların iyiliği için..
Cok mu harikaydik demek istedim..
Yani allah korusun derin yara diyorsunuz da camii avlusuna bırakmıyorlar ya bu insanlar, anane babanne dışında örneğin komşunuza da bıraksanız alışkın olmadığı için ağlayacaktır derin yara çocuğa uygulanan şiddet ya da anne babanın evde kavga etmesi... bence bunlar çocukta derin yaralar açar sanırım biraz abartıyoruz biz
Belki ler ayak bagi olmak s olmali. Cocugu umursayan da yok.
Esinlikld veliler syak bağıdır
