- 13 Ağustos 2014
- 13.041
- 22.234
- 598
bi sorun yok bence.. mantık insanıysanız demekkiiMerhaba kızlar.
Sorunum çok derin. Şöyle ki, aidiyet hissedemiyorum. Yaşadığım sehre karşı ya da aileme karşı bir aidiyet duygum yok. Hiç bir sey bana ait degilmis gibi. Hayatıma giren insan olsun ya da telefonum olsun bir şey farketmiyor,hicbiri bana ait degil gibi,uzerindeki sorumlulugumu hissetmiyorum . Hani herkesin en sevdiği renk, yemek, şehir vb. vardır ya,benim yok. Bir işi yapmak konusunda çok isteksizim. Kadın erkek iliskilerinde de sanki karşı tarafa hep gidecekmisim gibi davraniyorum. Ya da başkasını bulsam giderim gibi davranıyorum. Bunu hic yapmadım ama potansiyelim var. Üzücü bir duruma pek uzulmedigim de oluyor. Hic bir sey hissetmedigim oluyor. Insanlar üzülüyor ben öyle bakıyorum.
Birini cok seviyorum gibi hissediyorum zaman geciyor umrumda olmuyor. Bir ay önce yoklugunu eksiklik olarak nitelendirdigim biri, bir ay sonra sıradan biri olabiliyor. Bunu cogunlukla hayatimdaki insanlarin davranışları da belirliyor. Sorun ne bilmiyorum. Doktora gidip bunlari anlatmak istemiyorum. Fikriniz var mı bu konuda?
Canım şöyle ki; yetişkinlikte yaşadığımız psikolojik kaynaklı sorunların tamamı neredeyse çocuklukla bağlantılı.
Mesela sinirli, topluma uyum sağlayamayan yetişkinler çocukken aile içi şiddet sahnelerine maruz kalmışlardır. Babanın anneyi dövmesi gibi. Bu beyin sinyallerini etkiliyor ve tedavisi mümkün olmayan, yani geri dönüşümü olmayan hasar bırakıyor beyinde.Eğer bir odan olsaydı bu sende aidiyet duygusu yaratabilirdi ya da katkı sağlardı. Kendi sınırların içinde, kendini idame ettiğin bir alan. Mesela uyuduğun, ders çalıştığın.Ama büyüklerle birlikte salon gibi yerlerde uyuyan çocuklarda büyüdükleri zaman buna benzer sorunlar olabiliyor. O yüzden aileler çocuklara evde bir alan belirlemeli.
Benim kızım 5,5 yaşında bazen bana meydan okuyor. Bir şeyi yerini değiştiriyorum odasında kızıyor “burası benim odam istediğim yere koyarım” gibi..
Sanırım bunun geri dönüşü yok hep böyle aidiyet hissetmeden yaşayacağımEvlilik hayatına da ayak uyduramam sanırım. Bunun çözümü yok mu? Hep böyle tuhaf olmak zorunda mıyım? Mesela ailemden uzaklaşsam işe yarar mı? Başka şehirde yaşasam?
Merhaba kızlar.
Sorunum çok derin. Şöyle ki, aidiyet hissedemiyorum. Yaşadığım sehre karşı ya da aileme karşı bir aidiyet duygum yok. Hiç bir sey bana ait degilmis gibi. Hayatıma giren insan olsun ya da telefonum olsun bir şey farketmiyor,hicbiri bana ait degil gibi,uzerindeki sorumlulugumu hissetmiyorum . Hani herkesin en sevdiği renk, yemek, şehir vb. vardır ya,benim yok. Bir işi yapmak konusunda çok isteksizim. Kadın erkek iliskilerinde de sanki karşı tarafa hep gidecekmisim gibi davraniyorum. Ya da başkasını bulsam giderim gibi davranıyorum. Bunu hic yapmadım ama potansiyelim var. Üzücü bir duruma pek uzulmedigim de oluyor. Hic bir sey hissetmedigim oluyor. Insanlar üzülüyor ben öyle bakıyorum.
Birini cok seviyorum gibi hissediyorum zaman geciyor umrumda olmuyor. Bir ay önce yoklugunu eksiklik olarak nitelendirdigim biri, bir ay sonra sıradan biri olabiliyor. Bunu cogunlukla hayatimdaki insanlarin davranışları da belirliyor. Sorun ne bilmiyorum. Doktora gidip bunlari anlatmak istemiyorum. Fikriniz var mı bu konuda?
Seni tanımadığım için yani birkaç örnekle şöyle diyemiyorum tabi ya da diğer yorum yapan arkadaşlar da aynı şekilde.
Aslında bu biraz da dış çevredeki olaylarla ilgili. Mesela şehitler, ani ölümler, hastalıklar, bunlar farkında olmadan da bizi etkiliyor. Geçen hafta şehit olan askerlerden biri bizim tanıdığımızdı. Kendisini tanıyorum son derece efendi, saygılı, hayat doluydu, ama Ankara’daki patlamada şehit oldu. 30 yaşında bile yoktu. Bu bende bir an dünya aidiyet hissimi kopardı. Çünkü hayat çok anlamsız ve boş ve kısa geldi bana. Nasıl olsa bir gün öleceğiz düşüncesi…
Ancak hayat devam ediyor. Okuyor musun sen, çalışıyor musun? Yaşın kaç?
Depresyonda değilim ki yahu :) Sadece hissiyatımı ve aidiyetimi kaybettim :)Vee böylece sen de katılmış oldun aramıza. Depresyon alemine hoşgeldin!
Bazen hiç yoktan ortaya çıkar, bazen kötü bir olaydan sonra, bazen geçmişte yaşadığın bir tramvayı tetikler bir saniyelik hadise ve bi bakarsın nur topu gibi bir depresyonun olmuş. Duygu Durum bozukluğu filan. Majörüydü minörüydü çeşit çeşit rengarenk.
Psikiyatri yolları taştan..
24 yaşındayım, okuyorum. Sorunun kaynağını bulmak da önemli. Ben kendi halime biriyim. Aslında neşeli de bir insanım ama aidiyet duymuyorum. Aileme bağlı değilim. Hiç özlemiyorum mesela.
Bu sendromu yaşayan ilk sen değilsin merak etme.
Özlememek biraz yaşınla ve yaşadığın ortamla bağlantılı. Birlikte olduğunuz için belki..
Ama yaşın ilerleyip Allah korusun birini kaybedersen nasıl da ait olduğunu anlarsın..O zaman da boşluğunu dolduramazsın.
Allah acılarını göstermesin. Bunları takma kafana. Sadece güzel düşün ki güzel olayları çek kendine.
Depresyonda değilim ki yahu :) Sadece hissiyatımı ve aidiyetimi kaybettim :)
Bence cok fazla vasat şey var hayatındaMerhaba kızlar.
Sorunum çok derin. Şöyle ki, aidiyet hissedemiyorum. Yaşadığım sehre karşı ya da aileme karşı bir aidiyet duygum yok. Hiç bir sey bana ait degilmis gibi. Hayatıma giren insan olsun ya da telefonum olsun bir şey farketmiyor,hicbiri bana ait degil gibi,uzerindeki sorumlulugumu hissetmiyorum . Hani herkesin en sevdiği renk, yemek, şehir vb. vardır ya,benim yok. Bir işi yapmak konusunda çok isteksizim. Kadın erkek iliskilerinde de sanki karşı tarafa hep gidecekmisim gibi davraniyorum. Ya da başkasını bulsam giderim gibi davranıyorum. Bunu hic yapmadım ama potansiyelim var. Üzücü bir duruma pek uzulmedigim de oluyor. Hic bir sey hissetmedigim oluyor. Insanlar üzülüyor ben öyle bakıyorum.
Birini cok seviyorum gibi hissediyorum zaman geciyor umrumda olmuyor. Bir ay önce yoklugunu eksiklik olarak nitelendirdigim biri, bir ay sonra sıradan biri olabiliyor. Bunu cogunlukla hayatimdaki insanlarin davranışları da belirliyor. Sorun ne bilmiyorum. Doktora gidip bunlari anlatmak istemiyorum. Fikriniz var mı bu konuda?
Daha kötü de olmaz daha iyi de olmaz dediğim gibi aynı şeyi yaptım ben.bir sure ilk hevesle daha iyi hissedeceksin ama sonra aynı olacakBu dönem yaşadığım şehri ve evimi degistirmek istiyorum.ise yarar mı, yoksa yalnızlık daha kotu mu olur?
Bende vardı bu durum.
22 yasina kadar falan.
Hicbir seyi benimsememe, hep bi cekip gitme hevesi.
3 kere okudugum universiteyi degistirdim benimseyemedim diye.
Kac yasindasin, evli misin vs bilmiyorum.
Ben esimi tanidigimda gecti. Dogru duzgun bi ailem yoktu. Ailem oldu.
Ben buni birakamam, o beni birakamaz, hanimis bizim yasadigimiz semt, hanimis bizim evimiz moduna girdim.
Ozel bir sey yapmadim.
Ne gerek var bu kadar uzulmeye kasma ya hemen bir psikoloktan yardim alin psikoterapi ya da baska bir sey yaparlar cocukluktan gelmeli bu tarz bir sorun arkadaslarda soylemis bir odanizin olmamasi gibi bende ilk defa duyuyorum ama olabilir bize kuxuk gibi gorunen seyler bir kitapta okumustum cocuklukta anne cocugu yalniz birakiyor bir hastaligimi var nedir hastaneye gelmiyor sonra birden geliyor cocuk iyilesiyor vs...bu adamcagiz cok yakisikli isi gucu yerinde ama hic bir kadina guvenmiyor ve basi sıkisinca bir kadinin kendisini kurtarmasini bekliyor yasanmis bir olay psikoterapiyle anliyorlar....Sanırım bunun geri dönüşü yok hep böyle aidiyet hissetmeden yaşayacağımEvlilik hayatına da ayak uyduramam sanırım. Bunun çözümü yok mu? Hep böyle tuhaf olmak zorunda mıyım? Mesela ailemden uzaklaşsam işe yarar mı? Başka şehirde yaşasam?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?