- 9 Mayıs 2014
- 590
- 930
- 303
- Konu Sahibi Tasbebek09
-
- #1
Aslında değildi. Evlendikten sonra değişti bi anda o zamanda aramamaya başladılar.En azından annem. Babam zaten ben aramadan aramazdı. Mesela babam bana bişey soracaksa arar. O yüzden telefonda babam aradığında yine bişey soracak diye arıyor diyorum ve doğru çıkıyor.neden peki sizce
iletişiminiz hep kopuk muydu ailenizle
Çokta sıcak kanlı değilller evet.ama telde filan konuşunca sıcaklık oluyor. Ama böyle destek konularında iyi değiller sanırım. Belki de ben olmayan bişeyi oldurmaya çalışıyorum. Arkadaşlarımdan gördüm ya öyle canım sıkıldı. Keşke benimde öyle olsa ailem moduna girdim bilmiyorum.Hep mi boylelerdi?
Soğuk insanlar mı?
Böyle hissetmeniz normal.Çokta sıcak kanlı değilller evet.ama telde filan konuşunca sıcaklık oluyor. Ama böyle destek konularında iyi değiller sanırım. Belki de ben olmayan bişeyi oldurmaya çalışıyorum. Arkadaşlarımdan gördüm ya öyle canım sıkıldı. Keşke benimde öyle olsa ailem moduna girdim bilmiyorum.
kendini baska kisilerle kiyaslama. herkesin aile iliskisi farklidir. sevgiyi gosterme sekli de farklidir. bazi anne babalar can sikintisindan yapacak bi seyi olmadigindan arayip durabiliyor. ya da kiz evladimi kendime baglayip aileye,ogluma hizmet ettireyim diye yakininda yoresinde tutanlar.merhabalar,
ailemden ayrı bir il de memurum. yeni atandım sayılır. arkadaşlarımla beraber yeni bir eve çıkıyoruz. eşya, temizlik, badana, boya vs. uğraşıyoruz kaç gündür. ailem ne arıyor ne soruyor. neler yapıyosun. neleri yaptın neleri yapmadın diye sormuyorlar. arkadaşlarım ailesiyle her gün konuşuyorlar. naptın diye soruyorlar. boya yaptırdık bak nasıl olmuş diye görüntülü konuşuyorlar. aileleri arıyor. benimkilerde tık yok. boya yaptırdığımdan haberleri yok zaten. hoş ben aramasam aradıkları da yok zaten. uzun süre sonra arayınca da annem özellikle sitem ediyor. arayıp sormuyorsun diye. bende hep ben arıyorum zaten diye sitem ediyorum. üzülüyorum haliyle yaş 31 biliyorum. çocuk değilim ama insan
bu yaşta bile bir ilgi bekliyor. kendi başıma, arkadaşlarımla yapıyoruz zaten. ama insan hani merak eder ya. naptın kızım eşyalarını aldın mı. dur bir görüntülü arayım nasılmış. nasıl yapmışsın. diye sormalarını isterdim. (sen ara demeyin zaten hep ben arıyorum görüntülü- normal). arkadaşlarımın aileleriyle konuşmalarına gıptayla bakıyorum ne yalan söyleyim. kendimi yalnız hissediyorum böyle olunca.
Ailemin biricik gozbebegi, el ustunde tutulan biriydim. Ta ki yurtdisina tasinina kadar (esimi sevmedikleri ve onlari dinlemeyip, esimin pesinden Turkiye'den gitmis olmami asla istemediler, hatta yolcu bile etmediler)Aslında değildi. Evlendikten sonra değişti bi anda o zamanda aramamaya başladılar.En azından annem. Babam zaten ben aramadan aramazdı. Mesela babam bana bişey soracaksa arar. O yüzden telefonda babam aradığında yine bişey soracak diye arıyor diyorum ve doğru çıkıyor.
bende alışmıştım aslında sonra işte bişey oluyor tekrar gün yüzüne çıkıyor tekrar sıkılıp üzülüyorum. evet kendi başım hayatta kalabilirim en azından güçlüyüm diyorum. ama insan bazen destek istiyor işte.Malesef benim ailemde böyle.
Taşınmak vs gibi durumları geçtim bosanma evresinde bile yanımda olmadılar.
Şu aralar mesela işten çıktım aramiyorlar kaç gündür kızım naptın istifa ettin mi vs diye.
Ben çözümü olduğu gibi kabul etmekte buldum.
Zaman zaman içim acıyor ama gelip geçiyor.
Birde böyle ailelerin çocukları hep daha güçlü olmak zorunda kalıyor.
Onlarda da aman nasıl olsa her işi halleder kafası var.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?