Slm,
3 yıla yakın biriyle görüşüyoruz. E şimdilik herşey gayet de iyi.
Ama bunu aileme hala soyleyebilmiş değilim.
Annemle bile konusamadım.
Tavırları ve cevapları çok net. Kesinlikle kabul etmıyorlar boyle birşeyi. Daha vaktı varmış, ama ben 24 yaşındayım daha ne kadar beklıyeceğim??????????
3 yıl oncesıne kadar ben de hep ilişkilerden kaçtım, ama onla tanışınca arkadaşlığımızın ilerlemesine izin verdim, iyi ki de vermişim, hiç pişman da değilim. Aşk, sevgi, paylaşmak, sevdiğinle el ele yürümek, onu beklemek, konusmak..... herşeyin farklı bir keyfi varmış. Kavgalar bile keyifli aslında. en azından yalnız değilim diyebiliyorum.
Ama işte bunların hepsini aileme çaktırmadan yapmaya çalışıyorum. Artık gizlemiyorum. Annem lafını bile etmiyor. Konu açıldığı an kapatıyor. Hoş en son, beni ilgilendirmez ama ben istemiyorum daha 4 yılın var dedi ama, aşırı bir tepki de vermedi.
Ama ben boyle olsun istemıyorum. Kafama birşey takıldığında onla konusabilmek isterim, annem olarak bana yardımcı olmasını, ya da ne bileyim aradabir beni dinlemesini isterim.
Mutluluğumu da mutsuzluğumu da hep kendim yaşıyorum. Bazen bir büyüğün görüşüne ihtiyacım oluyor ama konusacağım kişi annem olmuyor.
Ona göre 30 yaşında evlenirmişim. O zaman biriyle görüşür 4-5 ay arkadaş tanıma faslı falan sonra evlilikmiş. Ya bu çok saçma değil mi? Ben 3 yılda hala farklı ozellıklerını goruyorum arkadaşımın, 4-5 ayda karşımdakını nasıl tanıyacağım.
Offf yine canım sıkıldı. Annemi nasıl ikna edebilirim, ne yapmaıyım.
Fikirlerinize ihtiyacım var.
3 yıla yakın biriyle görüşüyoruz. E şimdilik herşey gayet de iyi.
Ama bunu aileme hala soyleyebilmiş değilim.
Annemle bile konusamadım.
Tavırları ve cevapları çok net. Kesinlikle kabul etmıyorlar boyle birşeyi. Daha vaktı varmış, ama ben 24 yaşındayım daha ne kadar beklıyeceğim??????????
3 yıl oncesıne kadar ben de hep ilişkilerden kaçtım, ama onla tanışınca arkadaşlığımızın ilerlemesine izin verdim, iyi ki de vermişim, hiç pişman da değilim. Aşk, sevgi, paylaşmak, sevdiğinle el ele yürümek, onu beklemek, konusmak..... herşeyin farklı bir keyfi varmış. Kavgalar bile keyifli aslında. en azından yalnız değilim diyebiliyorum.
Ama işte bunların hepsini aileme çaktırmadan yapmaya çalışıyorum. Artık gizlemiyorum. Annem lafını bile etmiyor. Konu açıldığı an kapatıyor. Hoş en son, beni ilgilendirmez ama ben istemiyorum daha 4 yılın var dedi ama, aşırı bir tepki de vermedi.
Ama ben boyle olsun istemıyorum. Kafama birşey takıldığında onla konusabilmek isterim, annem olarak bana yardımcı olmasını, ya da ne bileyim aradabir beni dinlemesini isterim.
Mutluluğumu da mutsuzluğumu da hep kendim yaşıyorum. Bazen bir büyüğün görüşüne ihtiyacım oluyor ama konusacağım kişi annem olmuyor.
Ona göre 30 yaşında evlenirmişim. O zaman biriyle görüşür 4-5 ay arkadaş tanıma faslı falan sonra evlilikmiş. Ya bu çok saçma değil mi? Ben 3 yılda hala farklı ozellıklerını goruyorum arkadaşımın, 4-5 ayda karşımdakını nasıl tanıyacağım.
Offf yine canım sıkıldı. Annemi nasıl ikna edebilirim, ne yapmaıyım.
Fikirlerinize ihtiyacım var.