Ailesinden,yaşadığı yerden utanmak...

bu tarz sorunlar ergenlik döneminde görülüyor genellikle. yumurtadan çıkıp kabuğunu beğenmeme sendromu. geçici bir dönem oluyor ama atlatamayanlar da oluyor tabii...

ünv.e giderken yaz tatilinde cvmi geliştirmek amaçlı iyi bir holdingin merkez mali işlerinde staj yapmaya başlamıştım. her yaz da çağırırlardı gider çalışırdım holdingte. oturduğum mahallede yan apartmanda bir kız vardı benden 1 yaş büyük iş arıyodur söylediler müdürüme söyledim tamam dedi aldılar. ama dışardan gören herkes o kız senin arkadaşınmı derlerdi inanamazlardı da, (zaten bende pek tanımadığımı komşumuz sadece derdim ) işyerindeki herkesin bu şekilde sormalarının ne denide, ben kılık kıyafet yönetmeliğine uygun klasik giyinirken herkesle aram iyi temizlikçisinden ahçısına kadar herkese slm vermekten çekinmezken, o kızın sanki holdingte çok üst düzey bir pozisyonda çalışıyormuş edasıyla davranması sürekli marka giyindiğini bir pantalona 200 tl verip ay çok ucuzdu hemen aldım diye konuşması millete böle bir şey uyandırmıştı. tarzlarımız ve samimiyetimiz apayrıydı.

sonra birgün yemek yerken iş arkadaşlarımdan biri geldi ve o kızın babasının ne iş yaptığını sordu bana.
bende bir kamyonu var sebze meyve taşıyor pazarcılık yapıyor dedim, ve bunu gayet normal bir şekilde kesinlikle aşağılamadan söyledim. Kadın şaşırdı dedi emin misin dedi biz sorduğumuzda özel bir şirkette idari işlerde çalıştığını söylemişti dedi :) bende bilmiyorum çok yakın değiliz arkadaşlığımız pek yok annem annesini tanıyor dedim doğrudur belki ben yanlış biliyorumdur dedim ama her akşam babasının meyva sattığı tezgahının önünden geçerken babasına iyi akşamlar dediğimi söylemedim :/

tabi bütün holding kızla ilgili gerçeği öğrendi ama kimse bozuntuya vermedi, üzüldüm ailesinden utanıyor olmasından. daha sonraları duydum ki eve haciz gelmiş kzın kkartı borcu yüzünden kazandığından fazlasını harcayınca.
Holdingin önünden hep lüks arabalar içinde erkekler almaya başlamış kız eve o arabalar bırakmaya başlamış. bazen kız arabadayken babası arabanın yanından geçip (çökmüş bir halde) eve girermiş kız tanımamazlıktan gelirmiş... zengin koca arıyor ama niyeyse her sefernde ayrılıyor o koca adayları.
Allah annesine babasına sabır versin ,hepimize hayırlı evlat nasip etsin ne diyeyim daha

lüks düşkünü olmak malesef böyle sonuçlar doğuruyor.bu sendromun özellikle kız çocuklarında görüldüğünü düşünüyorum ben ailesinden,yaşadığı yerden utanan bir erkek görmedim daha.onlar daha rahat oluyor.bir de kadınlar kadınlara takılarıyla,kıyafetleriyle, evleriyle,eşyalarıyla hava atmayı daha çok sevdiklerinden olsa gerek.
benim bir arkadaşım kendisi son derece havalıydı.babası ise apartman görevlisiydi.fakat o çalıştığı yerlerde babam memur falan diyormuş.sonra evlendi durumu da iyi olan biriyle ama bu sefer de evlendiği kişi onu aşağılamaya başlamış "kapıcı kızısın" diye.
malesef insanız hepimizde az çok böyle kompleksler oluyor ara ara.

depresyonnn .!.:

Kendimden örnek vererek açıklayabilirim.
Ortaokulu özel bir okulda okudum aslında özel değildi ama bulunduğu yer baya iyiydi bu nedenle zengin aileler çocuklarını o okulda gönderirdi. Ortaokulu her zaman kabus gibi yıllar olarak hatırlarım. Arkadaşlarım hep zengin ve aile yapıları farklıydı, 2. sınıfta bile doğrudüzgün akadaşım yoktu, hatta tenefüs zili çalmasını bile istemezdim, çünkü yalnız kalıyordum. Herşeyimle dalga geçerlerdi, özgüven eksikliği yaşadım o okulda, derslerim çok düştü oysaki ilkokulda çok başarılı bir öğrenciydim, hatta öğretmenim annemi çok kez okula çağırırdı okutun bu kızı diye. Hiç unutmam kardeşimin ismini söylediğim zaman attıkları kahkahaları, okula diz altı etek giyerek geldiğim için salak yerine koymalarını, soyismimi bile söylemeye çekinir olmuştum. O yıllarda ailemden utanırdım malesef (çocukluk işte), şu mahallede oturuyorum diyemezdim. Hala nefret ederim o yıllardan, çünkü hayatımın akışını etkiledi, kendi çapımda bir okula gitseydim çok başarılı olacağımdan emindim ama olmadı. Şuan ailemi suçlamıyorum, onlar benim için hep en iyisi olsun istediler. Ama çocuğumu asla o tarz bir okula göndermeyi düşünmüyorum...

Genişletmek için tıkla...

inan yazdıklarında kendimi gördüm o iğrenç kabus günlerimi bir daha yaşadım.
hayatımın en berbat çocukluk okul dönemimdi zengin bir muhitte özel olmayan bir okulda ezilerek horgörülerek dışalanarak derslerimi etkileyip berbat bir okul talebesi oldum.hergün okula gitmemek için anneme çeşitli bahaneler sunardım hasta numarası yapardım ama tabii ki hiçbiri olmazdı akşamları yatağıma yatıp başımı yastıkla birleştirdiğimde "Allah'ım ne olur yarın okula gitmemeyim bir şey olsun da gitmeyeyim diye dualar ettim ağla ağla..." aileme çok yalvardım o okuldan alın beni diye umurlarında bile olmadm derslerim 1 2 3 oldu hep kurul kararı ile geçtim her sene ve 7 sene bu hatırlamak istemediğim en güzel çocukluk çağımı bitirdim.
Ailemden yaşadığım çevreden utanmadım hiçbir zaman ama o insanlardan ve beni oraya mahkum ettikleri için ailemden bir süre nefret ederek büyüdüm...çünkü güven eksikliği ve insanlardan korku ve çekingenlik oluştu bende hala izlerini taşıyorum yüreğimde...
çok şükür ki lisede dengim bir okula giderek ilk defa arkadaşlık okulla ilgili bir sürü güzel anı yer edindi hafızama asla unutmak istemeyeceğim keşke bitmeseydi dediğim...
hatta lisede keşke okul hiç bitmese dedim çünkü ben asıl öğrencilik ve okul hayatına yeni başlamış küçük bir kız çocuğu idim...bilmiyorumkismile

hiç utanmadım ailemden yanlışlarından..
onlar benim ailem sahip olabileceğim en iyui en mükemmel insanlar..
anneme babama Bı KERE DEĞıL BıN KERE KURBAN OLURUM BEN

onlar benım canım neden ailemden,çevremden utanacakmışım.
onlar benı dünyaya getirdi,canları pahasına beni yetiştirdiler.babamın yerı geldi ayaklarının altı patladı ama benı bu duruma getirdi tam tersi çok sevıyorum onları ben canımı verırım annem babam için.
oturduğum çevredende hiç utanmadım üniversitede burslu özel ünide okudum ve arkadaşlarım hep gelip gittiler beğenmeyen arkadaş olmak zorunda degıl benı ben olduğum için kabul edecek insanlar olmalı benim çevremde.
ve erkek arkadaşım çok varlıklı bir ailenin çocuğu olmasına ragmen benı herseyımle sevdı ve hep dediği birşey var güvenme güzelliğine bir sivilce yeter,güvenme zenginliğine bir kıvılcım yeter bunu herkes bilmeli ve yaşamalı,cevresındede benden büyük Allah var diye düşünen insanlar olmalı.

benim babam inşaat işçisi bundan hiç utanmadım ama ortaokul yaşlarımda birisine memur olduğunu söylemiştim ve bundan da çok rahatsızlık duyup kendime kızmıştım
ama bana bunu karşıdakinin tavrı söyletmişti
hala kızarım kendime insan her ne şartlar altında olursa olsun ailesiyle ve hayat standartlarından utanmamalı ki babamın nasırlı ellerini düşündükçe hala ağlarım
bu bana şunu hatırlattı;

NE ıNSANLAR GÖRDÜM ÜSTÜNDE ELBıSESı YOK
NE ELBıSELER GÖRDÜM ıÇıNDE ıNSAN YOK...

MehSer .!.:

inan yazdıklarında kendimi gördüm o iğrenç kabus günlerimi bir daha yaşadım.
hayatımın en berbat çocukluk okul dönemimdi zengin bir muhitte özel olmayan bir okulda ezilerek horgörülerek dışalanarak derslerimi etkileyip berbat bir okul talebesi oldum.hergün okula gitmemek için anneme çeşitli bahaneler sunardım hasta numarası yapardım ama tabii ki hiçbiri olmazdı akşamları yatağıma yatıp başımı yastıkla birleştirdiğimde "Allah'ım ne olur yarın okula gitmemeyim bir şey olsun da gitmeyeyim diye dualar ettim ağla ağla..." aileme çok yalvardım o okuldan alın beni diye umurlarında bile olmadm derslerim 1 2 3 oldu hep kurul kararı ile geçtim her sene ve 7 sene bu hatırlamak istemediğim en güzel çocukluk çağımı bitirdim.
Ailemden yaşadığım çevreden utanmadım hiçbir zaman ama o insanlardan ve beni oraya mahkum ettikleri için ailemden bir süre nefret ederek büyüdüm...çünkü güven eksikliği ve insanlardan korku ve çekingenlik oluştu bende hala izlerini taşıyorum yüreğimde...
çok şükür ki lisede dengim bir okula giderek ilk defa arkadaşlık okulla ilgili bir sürü güzel anı yer edindi hafızama asla unutmak istemeyeceğim keşke bitmeseydi dediğim...
hatta lisede keşke okul hiç bitmese dedim çünkü ben asıl öğrencilik ve okul hayatına yeni başlamış küçük bir kız çocuğu idim...bilmiyorumkismile

Genişletmek için tıkla...

Kısmen aynı şeyleri yaşamışız ama ben memnun olmadığımı söyleyemedim malesef, çünkü onlar beni düşünerek o okula vermişlerdi, aslında 8. sınıfta biraz daha düzelttim kendimi ama geç kalmıştım. Ailemi hiçbir zaman suçlamıyorum, ama dikkat ederseniz bu durumu yaşayanlar hep ergenlik çağında olanlar, bizlerde tam ergenlik döneminde yaşamışız, belki bu durumu yadırgayanlar olacaktır ama saygı duyarım. Şuanki aklım olsa kesinlikle o okuldakiler pabuç bırakmazdım, paramla kanıtlayamıyorsam, daha çok çalışarak kanıtlardım kendimi. Ama çocuk yaştaydım bunları düşünemedimki ( Lisede senin dediğin gibi dengim bir okuldaydım, oradaki arkadaşlarımla hala irtibat halindeyim, üniv.'tede aynı şekilde arkadaşlarım gelip kalırlar bende, ha evim ve muhitim çokmu güzel hayır, ama şuan asla utanmam ailemden, aksine gurur kaynağım benim annem, çünkü babamı kaybettim ve elele verdik, ben okudum sonra kardeşimi okuttum, şuan anneme herkes gıpta ile bakıyo, çünkü babasız çocuk büyütmek hiç kolay değildir... Yaşayan bilir ama Allah kimselere yaşatmasın...

depresyonnn .!.:

Tabiki var liseden bir arkadaşım vardı, hala görürüm kendisini, babası kapıcıymış ama okulun en popüler kızıydı.
Tabi ders yönünden değil, gösteriş yönünden. Hiç unutmam beden dersinde bi arkadaş yanlışlıkla ayağına bastı "o ayakkabı kaç para biliyomusun" diye bir yaygara koparmıştı.
Hatta geçen bir arkadaşın nişanında karşılaştık, "yüzümü estetik yaptırdım beğenmedim eski haline çevirdim" dedi. Tabi ben gülmekten koptum, bir yüz estetikten sonra eski haline nasıl dönerki??

Genişletmek için tıkla...

vay cahil vay kaydirigubbakcemile3 aradan yillar gecmis aklini hala gelistirememis. Bendekide laf yani böyle insanlar zihinsel kapasitelerini gelistirebilseler zaten kompleksli olmazlar...
Bende annem sisman ve basörtülü diye, babaminda eskiden külüstür bir arabasi vardi ondan cok utanirdim hatta okulun önünde arabadan saklanarak inerdim arkadaslarim görüpte dalga gecmesinler diye. Cocukluk iste yaaa kurban olurum ben annecigime. :1hug:

Degindiginiz gibi genellikle ergenlik doneminde ozellikle kiz cocuklarinda gorulen bir durum olsa gerek ama nedenleri var, kendi ekonomik durumunuza kendi kulturunuze yasam tarziniza uyan bir mekanda buyurseniz egitim gorurseniz daha saglikli bir cocukluk donemi geciriosunuz die dusunuorum. simdiki cocuklarin marka etiket meraki da bu gibi nedenlerden kaynaklanio olmali. tum sinif arkadaslari markali ayakkabi giyerken o cocuk giyemiyorsa cocuk akliyla tabiki uatnc duygusuna surukleniyor. hatta is daha da ileri boyuta varip hizsizlik vs gibi uzucu durumlarla karsilasilabilio.
ben orta sinif insanlarin yasadigi bir semtte buyudum ama semtimiz daha lux semtlere ve gecekondu mahallelerine de yakindi. lisede tam bunlarin ortasinda bir okula iyi puanla girdim. o okulda cok farkli gelir gruplarinda ailelerin cocuklari da vardi tabii benim sinifimda da vardi... bir gun zengin bir cocugun fakir bir kiza dedigi su sozu hic aklimdan cikarmam "benim bilmem neremdeki don bile kac para sen bilio musun?" bunu soleyen cocugun psikolojisi lafi yiyen bide altinda kalan kizcagizin psikolojisini bir dusunun lutfen. boyle bir sinif ortaminda tabikii ailesinden utanan insanlar olacakti oldu da kizin biri surekli ailesi oturdugu semt hakkinda yalanlar soyler dururdu ben 18yasima gelmistim kiz halaa yalanlara devam ediodu sonra noldu bilmem. bana gelince ailemden bi donem ben de utandim babam o cok zengin lux villalarda isciydi annemse temizlikci canlarim... sorduklarinda yalan soylemedim ama ailemi tanitirken de hic icten olmadigimi hatirliorumm cocukluk iste. ben de ayakkabim markali olmadigi icin utandim ben de okula ekmek arasi goturunce utandimm ne bileyimmm... daha cok sey var ama sonradann lise universite bitip de adam olma yolunda ilerlerken :kedi: gururla babam isciydi asgari ucretle okuttu bizi, onun bunun kiyafetlerini giydik annecim ev temizledi apartman temizledi diyerek anlattim. insan psikolojisini anlamaya basladigimda kendimi de anlamaya basladim opuyorumnanaktan