Anne-Baba olmak konusunda ben de kendi fikrimi paylaşmak isterim, ben çocukların sadece söylenenleri yapılanları algıladığını sanmıyorum, maalesef çocuklar söylenmeyenleri ve yapılmayanları da algılıyorlar farkında olarak ya da olmayarak... Aradaki elektrik cazırt-cızırt ederken bunu sezgileri son derece güçlü olduğu çağda anlamayacak çocuk yok bence.. Sonra "bu çocuk neden içine kapandı ya da hırçın oldu ya da yalan söylemeyi kimden öğrendi aaa bu küfür nerden çıktı" diye hayıflanılır. Oysa ki hiç bir şey belli edilmemiştir(!) çocuğa.. Biz öyle sanırız biz... Çocukları salak yerine koymayalım... ılerde nasıl bir birey olacakları, kişilikleri, nasıl bir karakteri seveceği bile bizim elimizde şekilleniyor.. Bu benim fikrim.. Onun yanında kavga edelim nasılsa anlıyorlar demiyorum tabi ki..
Mutlaka eşler konuşmalı ne var ne yok.. devam kararı alınırsa, uzman desteği alınmalı, çocuk etkilenmiş mi diye ona da destek alınmalı ve yola devam edilecekse de böyle devam edilmeli. Edilmeyecekse en azından anne ve çocuk destek almalı.. Herkes elini taşın altına koymalı, nerelerde hata yapılmış, o noktaya nasıl gelinmiş, tekrar gelmemek için ne gibi adımlar atılmalı vs.. Hazmedilemeyen şeyler varsa sırf "ölsem nikahımı o kadına vermem" "süründürcem onu" "her fırsatta kafasına kakarım" diye bir ilişkiye devam etmek sağlıklı bir karar değil bence...
Ben kendi adıma , çocuk olsam annemin "benim için" kabul edemeyeceği şeyleri kabul etmesi beni büyük bir yük altına sokar.. Hep suçlu hissederim kendimi.. Yapmayın arkadaşlar. Devam etmek istiyorsanız da çocuğum için demeyin.. Lütfen.. Çocuklar bundan çok etkileniyolar.. Seviyorum vazgeçemiyorum çok daha iyi...
Konu sahibi arkadaşım üzerine alınma, tamamen genel bir fikrimi paylaştım sizlerle, sizin konunuz dahilinde sadece.. Umarım herşey gönlünüzce olur..
Mutlaka eşler konuşmalı ne var ne yok.. devam kararı alınırsa, uzman desteği alınmalı, çocuk etkilenmiş mi diye ona da destek alınmalı ve yola devam edilecekse de böyle devam edilmeli. Edilmeyecekse en azından anne ve çocuk destek almalı.. Herkes elini taşın altına koymalı, nerelerde hata yapılmış, o noktaya nasıl gelinmiş, tekrar gelmemek için ne gibi adımlar atılmalı vs.. Hazmedilemeyen şeyler varsa sırf "ölsem nikahımı o kadına vermem" "süründürcem onu" "her fırsatta kafasına kakarım" diye bir ilişkiye devam etmek sağlıklı bir karar değil bence...
Ben kendi adıma , çocuk olsam annemin "benim için" kabul edemeyeceği şeyleri kabul etmesi beni büyük bir yük altına sokar.. Hep suçlu hissederim kendimi.. Yapmayın arkadaşlar. Devam etmek istiyorsanız da çocuğum için demeyin.. Lütfen.. Çocuklar bundan çok etkileniyolar.. Seviyorum vazgeçemiyorum çok daha iyi...
Konu sahibi arkadaşım üzerine alınma, tamamen genel bir fikrimi paylaştım sizlerle, sizin konunuz dahilinde sadece.. Umarım herşey gönlünüzce olur..
