merhaba hanımlar,
nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum buraya yazmak doğru mu onu da bilemedim ama akıl akıldan üstündür düşüncesiyle yola çıkarak size derdimi anlatcağım...biliyorum çok kızacak belki linçe maruz kalacağım ama yinede anlatmk istiyorum....
ben 5 yıllık evli bir kadınım, annem beni zorla benden 12 yaş büyük birine verdi...ağladım istemedim ama kaderime sonunda boyun eğmek zorunbda kaldım..
zor da olsa evliliğime alışmış eşime ısınmıştım onun iyi bir insan olması zor da olsa bazı şeyleri aşmamı kolaylaştırdı, başta boşanmak istesemde boşanmak istemedi..zamanla seversin dedi öyle de olduydu en azından ben sevdiğimi sanmışım..
geçen sene ben ben okula başladım... ve ordaki hocama aşık oldum...o da evli onunda ben gbi bir çocuğu var.
ama adamında bana ilgisi olduğunu bilemedim, sosyal medyadan eklediydik birbirmizi birgün öylesine başlayan muhabbet itirafa dönüştü, o bana ben ona ilgimiz beğenimiz olduğunu itiraf ettik...herşey çok çabuk gelişti..
sonra ben malesef nefsime yenik düştüm ve eşimi aldattım. hocama dedim evde buluşmayalım ateşle barut yan yana durmaz sadec cafe de buluşup konuşalım ama adam o kadar ısrar etti ki mecbur kabul ettim, evine gitim ve onla beraber oldum onun evinde yatağında...
ve aylardır beraberiz. onla beraberken çok mutluyum çünkü ilk defa aşık oldum, birini sevdim gönül verdim ama br yandan vicdan azabı kavuruyor beni de onu da..bitirelim diyoruz aradan 1 hafta geçmiyor ki arıyor "özledim" diye... bu mesele yüzünden derslerime bile çalışamıyorum ...
gel boşanalım evlenelim böyle olmasın diyorum, bazen, o da
"bakalım mevlam neyler neylerse güzel eyeler" diyor bazende "ben çocuğumu bırakamam, eşim gözümde yok ama çocuk var diyor el alem ne der" diyor...böyle devam etsin beni üzme diyor...
ben bu durumdan memnun değilim, eşine doğum gününde , (sosyal medyadan ) bana yazdığı şiiri doğum günü mesajı olarak eşinin sayfasına yapıştırmış..ben çok üzüldüm bu duruma ...
yani onun ailesine de eşinede çocuğuna da acıyorum, kıyamıyorum; kendi aileme de kıyamıyorum ama nefsime her defasında yenik düşüyorum..
tövbe diyorum ama onu görünce vazgeçemiyorum...her gece ağlıyorum, kendimi yargılıyorum "böyle bir pislik oldun çıktın sen nasıl bir insansın diyorum kendi kendime..önceden kınardın bu tip insanları şimdi sen şerefsizin önde gideni oldun diyorum ...
bitirmek istiyorum ama yapamıyorum canım acıyor..vicdan azabı bir yandan , aşk bir yandan ne yapcağımı şaşrdım..
nolur bi akıl verin ne yapmam lazım ?
nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum buraya yazmak doğru mu onu da bilemedim ama akıl akıldan üstündür düşüncesiyle yola çıkarak size derdimi anlatcağım...biliyorum çok kızacak belki linçe maruz kalacağım ama yinede anlatmk istiyorum....
ben 5 yıllık evli bir kadınım, annem beni zorla benden 12 yaş büyük birine verdi...ağladım istemedim ama kaderime sonunda boyun eğmek zorunbda kaldım..
zor da olsa evliliğime alışmış eşime ısınmıştım onun iyi bir insan olması zor da olsa bazı şeyleri aşmamı kolaylaştırdı, başta boşanmak istesemde boşanmak istemedi..zamanla seversin dedi öyle de olduydu en azından ben sevdiğimi sanmışım..
geçen sene ben ben okula başladım... ve ordaki hocama aşık oldum...o da evli onunda ben gbi bir çocuğu var.
ama adamında bana ilgisi olduğunu bilemedim, sosyal medyadan eklediydik birbirmizi birgün öylesine başlayan muhabbet itirafa dönüştü, o bana ben ona ilgimiz beğenimiz olduğunu itiraf ettik...herşey çok çabuk gelişti..
sonra ben malesef nefsime yenik düştüm ve eşimi aldattım. hocama dedim evde buluşmayalım ateşle barut yan yana durmaz sadec cafe de buluşup konuşalım ama adam o kadar ısrar etti ki mecbur kabul ettim, evine gitim ve onla beraber oldum onun evinde yatağında...
ve aylardır beraberiz. onla beraberken çok mutluyum çünkü ilk defa aşık oldum, birini sevdim gönül verdim ama br yandan vicdan azabı kavuruyor beni de onu da..bitirelim diyoruz aradan 1 hafta geçmiyor ki arıyor "özledim" diye... bu mesele yüzünden derslerime bile çalışamıyorum ...
gel boşanalım evlenelim böyle olmasın diyorum, bazen, o da
"bakalım mevlam neyler neylerse güzel eyeler" diyor bazende "ben çocuğumu bırakamam, eşim gözümde yok ama çocuk var diyor el alem ne der" diyor...böyle devam etsin beni üzme diyor...
ben bu durumdan memnun değilim, eşine doğum gününde , (sosyal medyadan ) bana yazdığı şiiri doğum günü mesajı olarak eşinin sayfasına yapıştırmış..ben çok üzüldüm bu duruma ...
yani onun ailesine de eşinede çocuğuna da acıyorum, kıyamıyorum; kendi aileme de kıyamıyorum ama nefsime her defasında yenik düşüyorum..
tövbe diyorum ama onu görünce vazgeçemiyorum...her gece ağlıyorum, kendimi yargılıyorum "böyle bir pislik oldun çıktın sen nasıl bir insansın diyorum kendi kendime..önceden kınardın bu tip insanları şimdi sen şerefsizin önde gideni oldun diyorum ...
bitirmek istiyorum ama yapamıyorum canım acıyor..vicdan azabı bir yandan , aşk bir yandan ne yapcağımı şaşrdım..
nolur bi akıl verin ne yapmam lazım ?
