- 18 Mart 2016
- 35
- 6
- 18
- Konu Sahibi limonsuyuu
-
- #1
Bu konuyu açıp açmamakta çok tereddüt ettim. Ama yıllardır bu yükün altında eziliyorum. Baktım herkes bir derdini anlatmış,bende denemek istedim ama yazarken bile ellerim titriyor. Ben tek çocuğum. Abim ablam kardeşim yok. Akrabalardan kuzenlerlede yakın değilim. Ben kendimi bildim bileli annemde babamda alkol bağımlısı. Çocukken bu ne diye sorduğumda kola falan derlerdi büyüdükçe anladım hayatın gerçeklerini. Ben onların yanına 9 yaşında geldim. Ondan önce anneannem bakıyordu ve beni sadece haftasonları alıyorlardı. Çalıştıkları içinmiş. Onların yanına geldikten sonra öğreniyorum tabi,ben her şey güzel gidiyor sanıyorum ama anneme atılan ilk tokadı gördüğümde bir şeylerin ters gittiğini kavrıyorum. Önce anneanneme anne diyorken yanlarına aldıkları ilk yıl evdeki yardımcımızı anne figürü gibi görüyorum. Benim kapımı açıyor,okuldan geldiğimde yemeğimi hazırlıyor ve oturup benimle televizyon izliyordu. Ben 9 yaşından beri evde olan evde kalır lafıyla tembihleniyorum,kimseye bir şey anlatamıyorum. O yıl yine içtikleri için trafik kazası geçiriyoruz,ben arka koltukta uyurken. Babamın kolu kırılıyor platin falan takılıyor. Ben bizde oluyorsa herkeste böyle şeyler olur diye düşünüyorum. Yanlarına geldiğim ilk yıl bana her şeyi tozpembe göstermeye çalışıyorlar. Sonra o 1 yıl bitiyor ve ben 10 yaşındayken biraz ileriye taşınıyoruz. Bunlar hala her gün içmeye devam ediyor. Zamanla evimiz kirlenmeye yediklerimiz fastfood olmaya başlıyor. Yardımcımızda olmayınca iyice yalnızlaşıyorum. Çalıştıkları için gün içinde onları çok az görüyordum. Bu sefer arkadaşlıklarıma çok değer vermeye başlıyorum. Zamanla ergenliğe giriyorum ve sürekli dışarda olmak istiyorum. Onlar eve geldiği an içmeye ve bende kendimi odama kitlemeye başlıyorum. Bi çocuk böyle nasıl daha güvende hisseder?hissediyordu işte. Artık olanların farkındaydım. Evde dayak,kavga ve gürültü artmıştı. Yıllar geçerken evde eşyalar kırılmaya ikisi birbirine zarar vermeye evde yenilen şey sadece tavuk dürüm ve konserveler olmaya devam ediyordu. Bazen alkolu bırakmaya karar verip tekrar başlıyorlardı. Birkaç kez komşular o kadar rahatsız olmuştu ki kapımıza polis geldi. Açmadılar evde yokmuş gibi. Çok utanıyordum,apartmandan biriyle karşılaşırım diye. Çoğu zaman babam mutfakta annem oturma odasında içmeye devam ettiler bende odamda kendi dünyamdaydım. Onları hiç görmediğim günler bile oldu. Yıllar böyle geçti. Okuldan döndüğümde apartmana yayılan o güzel yemek kokusu hiç bizim evden gelmedi. Hiç beraber oturup gülerek televizyon izleyemedik. Ben neredeyse hiç arkadaşlarımı eve davet edemedim. Dertlerimi anne babama anlatamadım. Hep tek başımaydım. Doğruyu yanlışı yaşayarak görmek zorunda kaldım. Hatalar yaptım. Fotoğraflarda ve arkadaşlarımın yanında hep güldüm ve güldürdüm. Dertlerini dinledim yardım ettim ama kendim için elimden bir şey gelmiyordu. Son bir yıldır babam sanırım başka bir madde daha kullanıyor. 5 dakika içinde kendini kaybediyor. Mutfakta yerde uyuyakaldığını bile gördüm. Maddi anlamda çöktüğümüzde bile her gün içip kendilerini kaybetmeye devam ediyorlar. Bense halâ içime atmaya. Bu anlattıklarım yaşanılanların yanında az kalır. Ama ilk ve son size anlatıyorum. Ben bunları yazarken bile içerde içiyorlar. Sigara zaten içiyorlar. Benim alkolümde sigaramda yok. Olmayacakta..