28 gün önce doğum yaptım. Bebeğim yüksek tip anal atreziyle doğdu. Hamileliğimde ve hayatımda her şey normalken çok ciddi bir şok yaşadım. bebeğimin anüsü yoktu. Ameliyatla karnına kolostomi açıldı. Normal bir hayatımız varken ve güzel duygularla umutlarla ikinci oğlumu beklerken doğumla birlikte birdenbire çok zor bir hastalıkla mücadeleye başladık. Üzerimden şoku hala atlatabilmiş değilim. Bir taraftan kolostomi torbasıyla mücadele ediyorum, bir yandan da ikinci ameliyat yani anüs ameliyatından sonra dilatasyon denilen zor tedavi süreci, ardından da üçüncü ameliyat sonrası yoğun pişiklerle mücadele süreci vs. gibi sorunlar beni çok korkutuyor. En önemlisi de çocuğumun ileriki hayatında kaka tutamama durumunda kalması kabusu beynimi sürekli meşgul ediyor. Kaygılarım ve korkularım beni esir almış durumda. Büyük oğlum daha 3 yaşında. Dünyalar tatlısı oğluşumla yeterince ilgilenemiyorum, resmen ona doyamaz oldum. İkinci oğlumun hastalığı beni ilk göz ağrımdan kopardı sanki. aynı evin içinde birbirimizi özler olduk. isyan ettim, çok ağladım. Günah olduğunu ve sabretmem gerektiğini bile bile sabredemedim. sabredemediğim ve isyan ettiğim için de çok pişmanım. İnşallah Rabbim beni affeder, tövbemi kabul eder. Yavrularımı çok seviyorum. Ama ikinci bebeğimin bu durumu, gelecekte yaşayacağımız zorluklar, çilelerin endişesi beni hayattan kopardı. zaten bu hastalıkla birlikte hayatımın bittiğini, benimle birlikte beni seven annemin babamın, eşimin ve onun ailesinin de hayatının alt üst olduğunu görüyor ve yıkılıyorum. Benim başıma öyle şey gelmez dememek lazım, gayet sağlıklı bir hamilelik yaşadım ve hiçbir sebep ve sorun yokken bu oldu. Allah'ın verdiği bir dert. Sabretmek ve yaşamaya katlanmak gerek ama nasıl? Çok zor... Aslında inançlı bir insanım ama bu ağır yükü kaldıramayacağımı hissediyorum ve kendimden korkuyorum. Çok kere intihar etmeyi düşündüm, hatta bebeğimle birlikte ölmek istedim. Ama ahirette bunun hesabını vermekten korkuyorum, hem intihar etmenin hem de evlat katilş olmanın günahını çekemem. Ama bu dünyada da bu yükü çekemeyeceğim galiba. Ne yapacağımı bilmiyorum. hala lohusayım ve ben bu doğumumda hiç lohusalığımı yaşayamadım. tek derdim bu olsaydı keşke. ben bundan sonra bu hastalıkla nasıl mücadele ederim? İnsanlardan bile utanıyorum, çevremdekilere hastalığın detayını bile anlatmaya çekiniyorum. Sıkıntılarımızın 1 sene içinde biteceğini bilsem yine dişimi sıkar aşmaya çalışırım. Yavrumun ileriki hayatında kakasını tutamayan bir birey olarak toplumdan soyutlanmasını nasıl kaldırıcam? Yavrumun hasta biri olarak hayat sürmesine nasıl dayanıcam? Büyük oğlum o kadar çok kardeş hasreti çekmişti ki, onun böyle bir kardeşi olması onun da psikolojisini bozmayacak mı? sadece bir kardeşi olsun istemiştim, böyle olacağını bilemezdim ki... Hayatımız burada bitti, artık biz toplumla ve önceki hayatımızla nasıl bir uyum kurup da yaşayabileceğiz? Bilemiyorum... Eşim çok kere psikoloğa gitmemi teklif etti, hatta randevu bile aldı ama ben reddettim. Bana hiçbir psikoloğun yardım edemeyeceğini düşündüm. Ama belki siz yardımcı olabilirsiniz, ne olur bana yardım edin.