Anksiyete mi bu?

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

Geçtiğimiz üç dört yılda beni üzen, yıpratan çok fazla şey yaşadım. Organ nakilli bir ablam var, onunla bir kanser macerası atlattık ilk olarak. Sonra eşim işten ayrıldı daha doğrusu ayrılmak zorunda kaldı, dört ay sürdü bu süreç. O bitti derken babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Teşhis için koşturmalar, hastaneler, tahliller mr'lar, tomografiler, biyopsiler, başka şehire gitmeler, üstüste ameliyatlar derken kurtaramadık babacığımızı. Bu süreçte elde ne var ne yoksa yedik tabi ama o kısım önemli değil. Helal olsun hepsi, yine çalışır yine kazanırız.

Ancak bu süreçleri atlattıktan sonra, özellikle son bir senedir hastane ve hastalık konusunda aşırı kaygı başladı bende. Bikaç hafta önce ablam mide kanaması geçirdiğini zannetti, acile gideceğiz ama haber verdiği andan itibaren ben kendimden geçtim. Belli etmemeye çalışsam da araba kullanacak durumda bile değildim. Allahtan hafta sonuydu da eşim kullandı arabayı. Ondan bi süre sonra annemin astım bronşiti atak yaptı, birkaç gün sonraya randevu aldık doktorundan. O doktora gidene kadar yediğimden içtiğimden, izlediğimden okuduğumdan hiç bir şey anlamadım. Sürekli bir huzursuzluk, sürekli bir kaygı hali. Bugün ablam rutin kontrolleri için hastanede. Bir şey çıkmayacak biliyorum, her şey yolunda ama kendime hakim olamıyorum. Ondan haber gelene kadar saçma sapan bir ruh halinde olacağım. Sonrasında da bir şey çıkmayınca ya da rutin tedaviye falan başlayınca o rahatlamayla birlikte aşırı bir yorgunluk hali ve kemik ağrısı geliyor. Vücudum tepki veriyor artık sanırım.

Bir süredir farkındayım ve kendi içimde çözmeye çalıştım. Kendime telkinler veriyorum, meditasyon yapıyorum falan ama pek işe yaramıyor. Artık psikiyatri yolunun göründüğünü biliyorum. Bunu neden yazdığımı da bilmiyorum. Belki bir tavsiye veren, azıcık rahatlatan birileri olur.

himawari · 3 Aralık 2019

herşey üstüste gelmiş kim olsa bir şekilde artık tepki verir zaten.anksiyete mi bilmiyorum ama yardım almanız size iyi gelir.belki biraz konuşmaya ihtiyacınız vardır.

Began · 3 Aralık 2019

Bu kadar ağır şey üst üste gelince kaygılarınızın artması normal.
Bu süreci atlatmak bazen uzun sürebiliyor. O yüzden ilaçsız destek alın ve olumlama yapın. Her şeyi olumlu açıdan düşünmeye çalışın.

Samsonn · 3 Aralık 2019

Yaşadıklarınız kolay şeyler değil. Bence de bir uzmana görünün, hafif bir sakinleştiriciden zarar gelmez diye düşünüyorum.

İmkan varsa 3-4 gün huzurlu bir yerde tatile çıkmak da çok iyi gelecektir.

reedd · 3 Aralık 2019

Büyük şeyler yaşadıktan sonra beyin bu tarz şeyleri tehlike olarak algılıyor ve sanırım benzer şeyler oldugunda da hemen uyarı veriyor sanki tehlike yine var olmuş gibi bence.
Yıllardır anksiyete tedavisi olan ve çok fazla araştırma yapmış biri olarak düşünüyorum bunu. Size tavsiyem vakit geçirmeden once bir terapi tedavisi almanız. Olmazsa ilaç tedavisi ama.vakit geçirmeyin geri dönmesi daha zor olabiliyor çünkü.

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

himawari .!.:
herşey üstüste gelmiş kim olsa bir şekilde artık tepki verir zaten.anksiyete mi bilmiyorum ama yardım almanız size iyi gelir.belki biraz konuşmaya ihtiyacınız vardır.

Yanımda olna arkadaşlarım var. Haklarını ödeyemem, her derdimi dinler, koşturur yardım ederler ama yetmiyor sanırım. Profesyonel destek almam şart gibi.

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

Began .!.:
Bu kadar ağır şey üst üste gelince kaygılarınızın artması normal.
Bu süreci atlatmak bazen uzun sürebiliyor. O yüzden ilaçsız destek alın ve olumlama yapın. Her şeyi olumlu açıdan düşünmeye çalışın.

İşte onların hepsini yapıyorum da altından kalkamıyorum malesef.

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

Samsonn .!.:
Yaşadıklarınız kolay şeyler değil. Bence de bir uzmana görünün, hafif bir sakinleştiriciden zarar gelmez diye düşünüyorum.

İmkan varsa 3-4 gün huzurlu bir yerde tatile çıkmak da çok iyi gelecektir.

Öyle olacak gibi. Psikiyatrik ilaçlara karşı değilim zaten. Daha önce de kullandım. Sanırım artık ilaçsız atlatabileceğim bir durum olmadığını idrak ettim.

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

reedd .!.:
Büyük şeyler yaşadıktan sonra beyin bu tarz şeyleri tehlike olarak algılıyor ve sanırım benzer şeyler oldugunda da hemen uyarı veriyor sanki tehlike yine var olmuş gibi bence.
Yıllardır anksiyete tedavisi olan ve çok fazla araştırma yapmış biri olarak düşünüyorum bunu. Size tavsiyem vakit geçirmeden once bir terapi tedavisi almanız. Olmazsa ilaç tedavisi ama.vakit geçirmeyin geri dönmesi daha zor olabiliyor çünkü.

Hep güçlü bir kadın olarak tanımlarım kendimi. Aman o da dert mi, biz bunu da atlatırız neler gördük be, hastalıkmış vururuz totosuna gider, maddi sıkıntıymış aşarız falan. Ama artık bedensel tepki vermeye başlayınca korktum açıkçası. Çok geciktirmeden bir doktor bulayım kendime.

Laale · 3 Aralık 2019

Geçmişler olsun hem ailene hem de sana.
Babacığına da Allahım rahmet eylesin,nur içinde yatırsın inşallah.

Began · 3 Aralık 2019

KudrAlobar .!.:
İşte onların hepsini yapıyorum da altından kalkamıyorum malesef.

Bir anda olmaz zaten. Çok bunaldığınız zamanlar olacak. En az 6 ay sürüyor bu süreç. Güçlü durmaya çalışın.
Üstelik ben sizin kadar şanslı değildim. Babamı, dayımı, anneannemi 6 ay arayla kaybettim. O dönem etrafımdaki herkesi kaybedeceğim diye korktuğum için mahvolmuştum. Ne gecem vardı ne gündüzüm. Sonuçta insan her şeye alıştığı gibi bunlara da alışıyor.
Şu konuda karar vereceksiniz; ilaçlı mı atlatacaksınız ilaçsız mı?.
Ben zor olanı yani ilaçsız atlatmayı tercih ettim. Çünkü ilaç bağımlılığı her şeyden daha kötüydü bana göre.

Umarım siz de atlatırsınız.

ulasimiz · 3 Aralık 2019

Kolay değil yaşadıkların.. Benzerlerini 4 sene önce yaşadım. Özellikle baba kaybı
Kaygılarının sebeplerini biliyorsun.Bulabiliyorsan öncelikle iyi bir psikolog bulup içini dökmelisin, gerekirse çaresizce ağla icinj boşalt..Buna ihtiyzcin var.
Sonra iyi bir psikiyatri ile devam edersin..

Belli bir yaştan sonra maalesef ki bir çok şeye şahit olacağız..
Arada psikolog desteği almak lazım..

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

Began .!.:
Bir anda olmaz zaten. Çok bunaldığınız zamanlar olacak. En az 6 ay sürüyor bu süreç. Güçlü durmaya çalışın.
Üstelik ben sizin kadar şanslı değildim. Babamı, dayımı, anneannemi 6 ay arayla kaybettim. O dönem etrafımdaki herkesi kaybedeceğim diye korktuğum için mahvolmuştum. Ne gecem vardı ne gündüzüm. Sonuçta insan her şeye alıştığı gibi bunlara da alışıyor.
Şu konuda karar vereceksiniz; ilaçlı mı atlatacaksınız ilaçsız mı?.
Ben zor olanı yani ilaçsız atlatmayı tercih ettim. Çünkü ilaç bağımlılığı her şeyden daha kötüydü bana göre.

Umarım siz de atlatırsınız.

Yok ben ilaca karşı değilim. Dediğim gibi daha önce de doktor kontrolünde kullandım, bıraktım bir sıkıntı yaşamadım.
Yeni bir şey değil bu yaşadıklarım. Babamı 2018'de kaybettim, neredeyse iki sene olacak. O günden beri genel anlamda bir çok şey yolunda hayatımda. Ölüm acısı tabi ki var ama yas sürecini atlattım. Buna rağmen toparlayamıyorum. Normalde iyiyim ama bir hastane ya da hastalık söz konusu olunca kontrol edemiyorum.

KudrAlobar · 3 Aralık 2019

ulasimiz .!.:
Kolay değil yaşadıkların.. Benzerlerini 4 sene önce yaşadım. Özellikle baba kaybı
Kaygılarının sebeplerini biliyorsun.Bulabiliyorsan öncelikle iyi bir psikolog bulup içini dökmelisin, gerekirse çaresizce ağla icinj boşalt..Buna ihtiyzcin var.
Sonra iyi bir psikiyatri ile devam edersin..

Belli bir yaştan sonra maalesef ki bir çok şeye şahit olacağız..
Arada psikolog desteği almak lazım..

Sanırım kendime çok sorumluluk yüklüyorum. Ben babamı kaybettim ama annem 55 yıllık hayat arkadaşını kaybetti, ona destek olmalıyım. Ben ablam için endişeleniyorum ama o kendi yaşıyor bu süreci onun durumu daha zor destek olmalıyım. Eşim işini kaybetti onu rahatlatmalıyım, destek olmalıyım. Sürekli destek olan pozisyonda olunca bünye kaldırmıyor heralde bir yerden sonra.

Began · 3 Aralık 2019

KudrAlobar .!.:
Yok ben ilaca karşı değilim. Dediğim gibi daha önce de doktor kontrolünde kullandım, bıraktım bir sıkıntı yaşamadım.
Yeni bir şey değil bu yaşadıklarım. Babamı 2018'de kaybettim, neredeyse iki sene olacak. O günden beri genel anlamda bir çok şey yolunda hayatımda. Ölüm acısı tabi ki var ama yas sürecini atlattım. Buna rağmen toparlayamıyorum. Normalde iyiyim ama bir hastane ya da hastalık söz konusu olunca kontrol edemiyorum.

Hmm. Mutlaka destek alın o halde.
Babanıza Allah rahmet eylesin.

ulasimiz · 3 Aralık 2019

KudrAlobar .!.:
Sanırım kendime çok sorumluluk yüklüyorum. Ben babamı kaybettim ama annem 55 yıllık hayat arkadaşını kaybetti, ona destek olmalıyım. Ben ablam için endişeleniyorum ama o kendi yaşıyor bu süreci onun durumu daha zor destek olmalıyım. Eşim işini kaybetti onu rahatlatmalıyım, destek olmalıyım. Sürekli destek olan pozisyonda olunca bünye kaldırmıyor heralde bir yerden sonra.

Evet aslında kaygılarında çok çok haklısın..Çünkü sevdiklerin, seni ayakta tutanlar zor durumda ve aralarında en iyi sen duruyorsun..Bir de o yoğun merhametin baskın çıkınca herkese, her şeye sen yetişmek zorunda kalıyorsun..
Yapmasan olmuyor yapsan olmuyor..
Yine onların yanında ol ama kendine de artık bak ve sen bunun farkına varıp buraya yazmışsın madem..

Kendini de sev ve iyi bir psikolog ve psikiyatrist den destek almaya başla.
Çok gençsin. Daha senin bebelerin olacak onlarla ilgileneceksin

ulasimiz · 3 Aralık 2019

Her şey aslında çok yeni.. 2 yıl olmuş daha .Benim geçen seneye kadar hatta daha geçen ay mutsuzluklarim oluyordu aniden bastıran ve sebepsiz..

Su perisi86 · 3 Aralık 2019

KudrAlobar .!.:
Geçtiğimiz üç dört yılda beni üzen, yıpratan çok fazla şey yaşadım. Organ nakilli bir ablam var, onunla bir kanser macerası atlattık ilk olarak. Sonra eşim işten ayrıldı daha doğrusu ayrılmak zorunda kaldı, dört ay sürdü bu süreç. O bitti derken babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Teşhis için koşturmalar, hastaneler, tahliller mr'lar, tomografiler, biyopsiler, başka şehire gitmeler, üstüste ameliyatlar derken kurtaramadık babacığımızı. Bu süreçte elde ne var ne yoksa yedik tabi ama o kısım önemli değil. Helal olsun hepsi, yine çalışır yine kazanırız.

Ancak bu süreçleri atlattıktan sonra, özellikle son bir senedir hastane ve hastalık konusunda aşırı kaygı başladı bende. Bikaç hafta önce ablam mide kanaması geçirdiğini zannetti, acile gideceğiz ama haber verdiği andan itibaren ben kendimden geçtim. Belli etmemeye çalışsam da araba kullanacak durumda bile değildim. Allahtan hafta sonuydu da eşim kullandı arabayı. Ondan bi süre sonra annemin astım bronşiti atak yaptı, birkaç gün sonraya randevu aldık doktorundan. O doktora gidene kadar yediğimden içtiğimden, izlediğimden okuduğumdan hiç bir şey anlamadım. Sürekli bir huzursuzluk, sürekli bir kaygı hali. Bugün ablam rutin kontrolleri için hastanede. Bir şey çıkmayacak biliyorum, her şey yolunda ama kendime hakim olamıyorum. Ondan haber gelene kadar saçma sapan bir ruh halinde olacağım. Sonrasında da bir şey çıkmayınca ya da rutin tedaviye falan başlayınca o rahatlamayla birlikte aşırı bir yorgunluk hali ve kemik ağrısı geliyor. Vücudum tepki veriyor artık sanırım.

Bir süredir farkındayım ve kendi içimde çözmeye çalıştım. Kendime telkinler veriyorum, meditasyon yapıyorum falan ama pek işe yaramıyor. Artık psikiyatri yolunun göründüğünü biliyorum. Bunu neden yazdığımı da bilmiyorum. Belki bir tavsiye veren, azıcık rahatlatan birileri olur.

Canım bende sürekli kendimi dinliyordum hastalansam en kötü hastaliga yakalandin düşüncesi oluyordu beynimde hastaneye gidene kadar vücudum kasiliyordu özellikle sırt kaslarım

Iki aydir psikiyatrise gidiyorum ankisiyete bozukluğu teshisi dedi dr başlangıç dedi ilaclarim ıyi geldi kiloda aldirmadi simdide ilacımı keserse diye endişe ediyorum stresim azaldı Her şeyi kafama takmıyorum

Rabbim herkese şifa versin

Caglisko · 3 Aralık 2019

KudrAlobar .!.:
Geçtiğimiz üç dört yılda beni üzen, yıpratan çok fazla şey yaşadım. Organ nakilli bir ablam var, onunla bir kanser macerası atlattık ilk olarak. Sonra eşim işten ayrıldı daha doğrusu ayrılmak zorunda kaldı, dört ay sürdü bu süreç. O bitti derken babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Teşhis için koşturmalar, hastaneler, tahliller mr'lar, tomografiler, biyopsiler, başka şehire gitmeler, üstüste ameliyatlar derken kurtaramadık babacığımızı. Bu süreçte elde ne var ne yoksa yedik tabi ama o kısım önemli değil. Helal olsun hepsi, yine çalışır yine kazanırız.

Ancak bu süreçleri atlattıktan sonra, özellikle son bir senedir hastane ve hastalık konusunda aşırı kaygı başladı bende. Bikaç hafta önce ablam mide kanaması geçirdiğini zannetti, acile gideceğiz ama haber verdiği andan itibaren ben kendimden geçtim. Belli etmemeye çalışsam da araba kullanacak durumda bile değildim. Allahtan hafta sonuydu da eşim kullandı arabayı. Ondan bi süre sonra annemin astım bronşiti atak yaptı, birkaç gün sonraya randevu aldık doktorundan. O doktora gidene kadar yediğimden içtiğimden, izlediğimden okuduğumdan hiç bir şey anlamadım. Sürekli bir huzursuzluk, sürekli bir kaygı hali. Bugün ablam rutin kontrolleri için hastanede. Bir şey çıkmayacak biliyorum, her şey yolunda ama kendime hakim olamıyorum. Ondan haber gelene kadar saçma sapan bir ruh halinde olacağım. Sonrasında da bir şey çıkmayınca ya da rutin tedaviye falan başlayınca o rahatlamayla birlikte aşırı bir yorgunluk hali ve kemik ağrısı geliyor. Vücudum tepki veriyor artık sanırım.

Bir süredir farkındayım ve kendi içimde çözmeye çalıştım. Kendime telkinler veriyorum, meditasyon yapıyorum falan ama pek işe yaramıyor. Artık psikiyatri yolunun göründüğünü biliyorum. Bunu neden yazdığımı da bilmiyorum. Belki bir tavsiye veren, azıcık rahatlatan birileri olur.

Öncelikle Allah rahmet eylesin babanızın yeri cennet olsun inşallah. Her şey üst üste geldiği için bu şekilde bir kaygı bozukluğu yaşamanız çok doğal, bence de destek almalısınız, çünkü bu şekilde kendinize de zarar verirsiniz, hatta vücudunuz tepki vermeye başlamış bile. Allah korusun kanser denen illet de hepimizin vücudunda var ve böyle stres sıkıntı anlarını bekliyor ve tetikleniyor. Aşırı yorgunluk hali kemik ağrısı filan ihmal edilecek şeyler değil. En azından sizi tüm bu yaşadıklarınızın travmasını bir nebze olsun hafifletecek ve anksiyetenizin tetiklenmesini engelleyecek hafif bir doz ilaç desteği ve terapi ile rahatlayabileceğinizi düşünüyorum.
Ve en önemlisi siz de insansınız, süper bir kahraman olmanızı beklemiyor hiç kimse belki de herkese destek verebilmek için kendinizi bu kadar sıkmak yerine salmanız ve ağlamaksa ağlamak birkaç gün dağılmaksa dağılmak gerekiyordur.

beans · 3 Aralık 2019

Yerinde duramama,kalp carpintisi,mide bulantisi,içsel sıkıntı varsa evet bu anksiyetedir geçmiş olsun.Çok zor bende anksiyete hastasiyim bu illetle yasamak gerçekten çok zor yasamayan bilmez kimse de yaşamasına zaten.

Anksiyete mi bu?

Ayak feministi

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Nirvana

Guru

Ayak feministi

Ayak feministi

Ayak feministi

Ayak feministi

Aşikârdır Zat-ı Hak

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Hızır Senin Kalbindedir Be Güzelim..

Ayak feministi

Ayak feministi

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Hızır Senin Kalbindedir Be Güzelim..

Hızır Senin Kalbindedir Be Güzelim..

Başlangıç 86.6guncel 77.8 ilkhedef 70

Popüler Üye

...

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency