- Konu Sahibi KudrAlobar
-
- #41
farkında olmanızda sizin adınıza güzel
farkında olmanızda sizin adınıza güzelDeğilmişim işte ben de onu diyorum. Siz söylemeseniz de farkındayım.
O kadar normal ki böyle olması herşey üst üste gelmiş çünküGeçtiğimiz üç dört yılda beni üzen, yıpratan çok fazla şey yaşadım. Organ nakilli bir ablam var, onunla bir kanser macerası atlattık ilk olarak. Sonra eşim işten ayrıldı daha doğrusu ayrılmak zorunda kaldı, dört ay sürdü bu süreç. O bitti derken babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Teşhis için koşturmalar, hastaneler, tahliller mr'lar, tomografiler, biyopsiler, başka şehire gitmeler, üstüste ameliyatlar derken kurtaramadık babacığımızı. Bu süreçte elde ne var ne yoksa yedik tabi ama o kısım önemli değil. Helal olsun hepsi, yine çalışır yine kazanırız.
Ancak bu süreçleri atlattıktan sonra, özellikle son bir senedir hastane ve hastalık konusunda aşırı kaygı başladı bende. Bikaç hafta önce ablam mide kanaması geçirdiğini zannetti, acile gideceğiz ama haber verdiği andan itibaren ben kendimden geçtim. Belli etmemeye çalışsam da araba kullanacak durumda bile değildim. Allahtan hafta sonuydu da eşim kullandı arabayı. Ondan bi süre sonra annemin astım bronşiti atak yaptı, birkaç gün sonraya randevu aldık doktorundan. O doktora gidene kadar yediğimden içtiğimden, izlediğimden okuduğumdan hiç bir şey anlamadım. Sürekli bir huzursuzluk, sürekli bir kaygı hali. Bugün ablam rutin kontrolleri için hastanede. Bir şey çıkmayacak biliyorum, her şey yolunda ama kendime hakim olamıyorum. Ondan haber gelene kadar saçma sapan bir ruh halinde olacağım. Sonrasında da bir şey çıkmayınca ya da rutin tedaviye falan başlayınca o rahatlamayla birlikte aşırı bir yorgunluk hali ve kemik ağrısı geliyor. Vücudum tepki veriyor artık sanırım.
Bir süredir farkındayım ve kendi içimde çözmeye çalıştım. Kendime telkinler veriyorum, meditasyon yapıyorum falan ama pek işe yaramıyor. Artık psikiyatri yolunun göründüğünü biliyorum. Bunu neden yazdığımı da bilmiyorum. Belki bir tavsiye veren, azıcık rahatlatan birileri olur.
O kadar normal ki böyle olması herşey üst üste gelmiş çünküBen 15 yıl önce 2 yıl içinde yakın ailemden 4 kişiyi kaybettim (biri kardeşim) hepsinin de haberlerini abuk saatlerde telefonda aldım. O zamanlar normal zamanda çalan telefonları bile açarken vücudum titremeye başlıyor bacaklarım boşalıyordu. 1,5 yıl psikoterapi aldım ama hala abuk saatlerde çalan telefonlarda fenalaşıyorum açamıyorum telefonları, kendimi kontrol etmeye çalışsam da vücudum tepki veriyor (çarpıntı,titreme el ayak boşalması). Aşamadım bu durumu malesef umarım sen aşabilirsin yardım alman en doğrusu.
Çok normal değil mi bu tepkileri vermesi vücudunun. Öyle dandik bi soğuk yeriz burnunuz şırıl şırıl akar. Bu kadar yaşadığın stres sonrası bu tür tepkiler vücudun hakkı bence. Çok geçmiş olsun sana ailene bu arda.
Yardım almanda fayda var daha rahat atlatman için, zaten kararın da bu yönde. Tekrar geçmiş olsun.
Eğer rahatlayacaksan hemen şimdi bir posta fırça atabilirsinBiliyorum kuşum. Dün akşam diyordum ya ne çektiniz beni diye. En büyük destekçilerimsiniz.
Geçen gün pisiş hasta olduğunda bile acayip panik yaptım.
Eğer rahatlayacaksan hemen şimdi bir posta fırça atabilirsin
Başın sağolsun.
Evet bu anlattıkların anksiyete belirtileri ve tedavi olmazsan ilerleyen bir hastalık bu. Panikatak krizine kadar varabiliyor. Ben olumlamayla vs düzeleceğini düşünmüyorum çok ağır şeyler yaşamışsın. Kafan o kadar doludur ki olumlamanı takmıyordur bile. Git güzelce yazdır ilacını.
Ne beklediğine göre değişir. İyi bir psikiyatr yan etkisi az en iyi ilacı yazandır benim gözümde. Psikolog arıyorsan iyi birini işalla bulursun.Yok zaten onu denedim. Olumlama olmasa da meditasyon yapıyorum zaten o taraf yönelttim ama ı ıh. Kendi kendime aşabileceğim bişey olmadığına kanaat getirdim. Doktor yolu görünüyor. Bulurum işallak iyi birini.
Ne beklediğine göre değişir. İyi bir psikiyatr yan etkisi az en iyi ilacı yazandır benim gözümde. Psikolog arıyorsan iyi birini işalla bulursun.
Önce bedava hizmet alabileceğin yerleri dene bence. Üniversitede tek hoca yoktur zaten. Eğer üniversiteden komple ümidi kesersen özele geçmek daha iyi. En azından para verirken napayım devlette kimse yoktu mecburum dersinTerapi yapam bir psikiyatrist arıyorum açıkçası. Terapiyi yapsın, ihtiyacım varsa ilacı da dayasın sorun değil. 12-13 yıl önce depresyon sebebiyle gitmiştim o doktorum en az bir saat bazen daha uzun terapi yapardı. Ama üniversite hastanesiydi, araya birilerini sokup gitmiştim ve o doktor şu an yaşadığım şehirde değil. Şimdi nerden başlayacağımı inan ki bilmiyorum. Özele mi gitsem üniversitede mi şansımı denesem kararsızım.,
Önce bedava hizmet alabileceğin yerleri dene bence. Üniversitede tek hoca yoktur zaten. Eğer üniversiteden komple ümidi kesersen özele geçmek daha iyi. En azından para verirken napayım devlette kimse yoktu mecburum dersinyani ben hep öyle yapıyorum.
Bu kadar ağır şey üst üste gelince kaygılarınızın artması normal.
Bu süreci atlatmak bazen uzun sürebiliyor. O yüzden ilaçsız destek alın ve olumlama yapın. Her şeyi olumlu açıdan düşünmeye çalışın.
Bende anksiyete oluşmuştu bu tarz şeyler psikoloğa gittim uyutan bir ilaç istemediğimi söyledim 6 ay ilaç kullandım tedavim bitti bence dene rahatlarsın öyle aman aman bi ilaç değildi zatenGeçtiğimiz üç dört yılda beni üzen, yıpratan çok fazla şey yaşadım. Organ nakilli bir ablam var, onunla bir kanser macerası atlattık ilk olarak. Sonra eşim işten ayrıldı daha doğrusu ayrılmak zorunda kaldı, dört ay sürdü bu süreç. O bitti derken babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Teşhis için koşturmalar, hastaneler, tahliller mr'lar, tomografiler, biyopsiler, başka şehire gitmeler, üstüste ameliyatlar derken kurtaramadık babacığımızı. Bu süreçte elde ne var ne yoksa yedik tabi ama o kısım önemli değil. Helal olsun hepsi, yine çalışır yine kazanırız.
Ancak bu süreçleri atlattıktan sonra, özellikle son bir senedir hastane ve hastalık konusunda aşırı kaygı başladı bende. Bikaç hafta önce ablam mide kanaması geçirdiğini zannetti, acile gideceğiz ama haber verdiği andan itibaren ben kendimden geçtim. Belli etmemeye çalışsam da araba kullanacak durumda bile değildim. Allahtan hafta sonuydu da eşim kullandı arabayı. Ondan bi süre sonra annemin astım bronşiti atak yaptı, birkaç gün sonraya randevu aldık doktorundan. O doktora gidene kadar yediğimden içtiğimden, izlediğimden okuduğumdan hiç bir şey anlamadım. Sürekli bir huzursuzluk, sürekli bir kaygı hali. Bugün ablam rutin kontrolleri için hastanede. Bir şey çıkmayacak biliyorum, her şey yolunda ama kendime hakim olamıyorum. Ondan haber gelene kadar saçma sapan bir ruh halinde olacağım. Sonrasında da bir şey çıkmayınca ya da rutin tedaviye falan başlayınca o rahatlamayla birlikte aşırı bir yorgunluk hali ve kemik ağrısı geliyor. Vücudum tepki veriyor artık sanırım.
Bir süredir farkındayım ve kendi içimde çözmeye çalıştım. Kendime telkinler veriyorum, meditasyon yapıyorum falan ama pek işe yaramıyor. Artık psikiyatri yolunun göründüğünü biliyorum. Bunu neden yazdığımı da bilmiyorum. Belki bir tavsiye veren, azıcık rahatlatan birileri olur.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?