- 10 Haziran 2016
- 271
- 98
- 28
- 29
- Konu Sahibi Gizemlikiz90
-
- #1
Ne alaka yani anlayamadimMerhabalar ben 17 yaşındayim. Ergenlik dönemindeyim tabi. Ben de çok zor zamanlar geçirdim. Ders yönünden veya aile yönünden kitlenip kaldığım günler oldu. Ama ben çok kötü hissettigim zamanlar intihara meyilli oluyorum. Mesela birden ağlayabiliyorum. Geceleri özellikle. Intihar düşünceleri çok geliyor aklıma. Ama kimse beni takmiyor arkadaşlarım cok az. Ergenlerin yarisi intihar ederya klise olmus ondandir belki ve beni ciddiye almiyo kimse.Intihar etmek istiyorum dedigimde tabi bunun doğru yol olmadigini söylüyorlar ama sürekli herkesten aynı cevabı almaktan sıkıldım. Ailemle ben pek oturup derdimi anlatmam hayat memat meselesi olmadikca. Zaten benimle kavga ettiklerinde sürekli kendilerini benim gibi bi kardese sahip olduklarini veya evlata kendilerini şanssız hissettiklerini söylüyorlar. Tabi bunlar bi ergen klasigi intihar etmek falan. Ben ölünce herkesin rahatlayacagini düşünüyorum bazen. Ama cesaret edemiyorum. Sadece içimi dökmek amacım. Başka bi niyetim yok.
Ops tatlım burda b*k tarzı kelimeler kullanılmıyor ban yersin,bu yaşta küçücük dertleri sorun etme bunlar daha başlangıç hele bir ünv git o zaman yaşarsın hayatınıBende psikologa gitmek istiyorum ama sevdiğim insanlar beni anlayamaz ken sıradan bi doktor mu anlayacak diye düşündüm. Gitmek istesem yuz tane soru sorucaklar. Hic büyüyesim gelmiyor. Ne üniversiteye hazırım ne genç olmaya. Yaşım arttıkça hayatın çok boktan olduğunu görüyorum. İnsanın içindeki sevinç ölüyor be.
O insanlar kendi kusurlarını sizlerle kapatmaya çalışan egolu insanlar :) Umursama geç bu hayatı kendin için yaşıyorsun onlar için değil ben seni adam yerine değil insan yerine koyuyor ve düşüncelerini önsemediğim için yazıyorum sana burada ki ablalarında aynı şekilde :)=)Peki afedersiniz. Ama herkes ergenliktekilere ezik gözüyle bakıyor. Ne biliyim ergenliktendir geçer diye kimse adam yerine koymuyo bence.
Merhabalar ben 17 yaşındayim. Ergenlik dönemindeyim tabi. Ben de çok zor zamanlar geçirdim. Ders yönünden veya aile yönünden kitlenip kaldığım günler oldu. Ama ben çok kötü hissettigim zamanlar intihara meyilli oluyorum. Mesela birden ağlayabiliyorum. Geceleri özellikle. Intihar düşünceleri çok geliyor aklıma. Ama kimse beni takmiyor arkadaşlarım cok az. Ergenlerin yarisi intihar ederya klise olmus ondandir belki ve beni ciddiye almiyo kimse.Intihar etmek istiyorum dedigimde tabi bunun doğru yol olmadigini söylüyorlar ama sürekli herkesten aynı cevabı almaktan sıkıldım. Ailemle ben pek oturup derdimi anlatmam hayat memat meselesi olmadikca. Zaten benimle kavga ettiklerinde sürekli kendilerini benim gibi bi kardese sahip olduklarini veya evlata kendilerini şanssız hissettiklerini söylüyorlar. Tabi bunlar bi ergen klasigi intihar etmek falan. Ben ölünce herkesin rahatlayacagini düşünüyorum bazen. Ama cesaret edemiyorum. Sadece içimi dökmek amacım. Başka bi niyetim yok.
Doğru arkadaşlar seçmen önemli ilerde 2 arkadaş bile yetecek sana :)Teşekkür ederim, ağlama krizlerim oluyor, telefonumun jelatinini kaç defa kırdım. Geceleri gözüm sisene kadar agladim. Obur sabah ta hiçbişey olmamış gibi kalkıyorum. Aslında çok deli doluyum ama arkadaşlarımla falan yolda giderken kendilerimi rezil edecek şekilde gülüyor ona buna dil çıkarıyor göbeklerini açıyor kimsenin giyim tarzı beni ilgilendirmez ama çok itici duruyor. Onlarla takılmak gelmiyor. Onlar gibi arkadaşlarım olacağınâ yalniz kaldığına şükrediyorum bazen. Bitane kafa dengi olmaz mi yaaa.
Doğru arkadaşlar seçmen önemli ilerde 2 arkadaş bile yetecek sana :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?