Sadece içimi dökmek için yazmak istedim...
Evlilik ne kadar değişikmiş meğer, ben annesinin kuzusu babasının prensesi. Aslında sevdiğim için birazda çevre baskısı, biraz da aşka aç olduğum ve de evliliği çook güzel bişey sandığım için hiç düşünmeden evet dedim. Eskiden memnun etmeye çalıştığım kimse yoktu. Annem babamı da kendim isteyerek memnun ediyordum zaten. Sorumluluğum yoktu, derdim yoktu. İzin aldığım bi merci yoktu. Bazı sözlerinde bakışlarında içime işleyen beni mahveden biri yoktu. Çok sevdiğim için sineye çektiğim bi durumda yoktu. Kendi işim kendi param vardı, güzel de bi arkadaş çevresinee sahiptim. Özgürdüm ! Çok özgürdüm hemde...
Peki ya şimdi ?
Düşüncelerden beynimi alamıyorum, çok yorulduğumu hissediyorum oysaki daha 4 ay olmadı. Eşime olan sevgime güvencime lafım yok. Ama aileler, akrabalar, süzmeler, izlemeler, laf almaya çalışan çıkarcı sinsi insanlar. Baba evinde olmadığımı artık bir "gelin" olduğumu sürekli hatırlatan gereksiz laflar. Hep benden bir şeyler beklemeler, hep dolan gözlerim, baba evine özlemim ama artık oranında bana göre olmadığını görüşüm, karakterimin insanların istediği şekile geliyor olmasını son anda farkedişim. Kendim olamayışım
Çok doluyum kızlar, çook... Bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden. Derseniz ki ana sorun ne diye? İnanın ki bir çok şey var ve aslında hiçbir şey yok. Bir bunalım sanırım benimkisi. Alışkın olmadığım bir hayat, alışkın olmadığım insanlar, laflar, sözler. Gerekli gereksiz tanımadığım etmediğim misafirler. Herkesin baştan aşağı beni süzmesi. Acaba nasıl biri diye sorgulaması. Laf alma çabaları. Yordu beni. Kafamı taşıyamadığımı hissediyorum bazen. Eşimin oturmamış karakteri de cabası. Çok sevdiğim için ne kadar görmezden gelsem de beni yeterince anlayamıyor olması çok üzüyor beni. Oysa ki benim eşim olmalıydı beni en çok anlayan insan. İstediğim, umduğum şeyleri bulamadım. Ama insanların istediği, umduğu herşeyi vermek için zorluyorum kendimi. Başarabiliyor muyum bilmem, ama bu mücadele beni çok yormaya başladı...
Bunları anlatacağım arkadaşlarımın yüz ifadelerinde o çaresizliği görmemek için buraya yazdım birazda olsa rahatlarım diye...
Anneye babaya karşı çıkmak,kızmak,istediğini yapmak kolay
Çünkü onların kızısın ve bu hiç değişmez biliyorsun
Eşine o kadar kolay ses çıkarmaman bundan
Anne baba değil o ne kadar yakın olursa olsun
Bir de duygusal bir bağ var seni anlamayınca bu sefer anlamıyor diye üzülüyorsun
Niye anlamıyor,niye düşünemiyor,beni çok seven anlamaz mı gibi
Olay ise bence eşine ben bunu böyle istiyorum bu da benim isteğim deyip
Onun suratını nazını umursamadığın gün çözülüyor
Bu da zamanla öğreniliyor
Son düzenleme:
şuan gülüyorum o hallerime. Umarım sizin de öyle olur.
Bunalıma girdim. Şuan bir yıl olacak nasipse.Artık oturdu herşey.
