Anne Etkisi.

MissCherryBlossom .!.:

Ufacık bir çocukla nasıl konuşuyorsunuz yahu, zorla onun da psikolojisini bozuyorsunuz Ezik ne demek, çocuk bu yaşında ezmeyi ezilmeyi öğrenmiş, mutlaka terapi alın çocuğun yanında da saçma sapan konuşmayı da ağlamayı da bırakın. Şu muhabbet normal mi sizce, 9 yaşındaki çocuğa dik dur dik dur dik dur diyorsunuz, çocuk da ben ezik değilim yani senin gibi değilim diyor Sonra da ağla durma ağla diyorsunuz, deli misiniz nesiniz gerçekten altı üstü saç için çocuğa nedne ağla diyorsunuz??? Şu normal bir insanın yapacağı bir diyalog mu?

Genişletmek için tıkla...

cekubal .!.:

Benim annem sürekli kurban rolünde bir kadındır, siz bir dert anlatsanız mutlaka onun daha büyük bir derdi vardır. Hep ben neler yaşadım modunda yaşar, öyle aşırı kötü durumlar yaşamamasına rağmen dünyanın yükünü taşımış gibi konuşur. Yani resmen kendine acır. Pek anlaşamayız anne-kız ilişkisi kuramadık, bu da beni onun tam tersi çok “güçlü” biri yaptı. Kendine acıyan, hep eskide yaşayan, kendi sorunlarını çözemeyen insanlara tahammül edemiyorum. Benim çocuğum yok ama sizin gibi davranmaktan çok korkuyorum. Sizi kötülemek için söylemiyorum; “benim travmam var ama etrafa yansıtmadan yaşamalıyım” diye bir şey olamıyor maalesef. Evet bunu kendimize telkin ediyoruz ama bu içimizde olan bir şey, engel olunamıyor ki.
Ben de anne olmadan önce destek almak istiyorum çünkü kendim aşamıyorum bu durumu. Bununla ilgili videolar izliyorum, kitaplar okuyorum, insanları olduğu gibi kabullenmeye çalışıyorum ama sanırım başaramıyorum.
Sizin de önce kendiniz için profesyonel bir yardım almanızı tavsiye ediyorum. Siz iyi olmadan çocuğunuza iyi gelemezsiniz. Sizi çok iyi anlıyorum arkadaşım.

Genişletmek için tıkla...

sasifelekcikmazi .!.:

Bu post beni üzdü. Bir zamanlar kızınızın yerinde olan bendim malesef. Sonucunu soyleyim sizden tepki almamak adına herseyi saklayan bir genç kız olacak. Sonra sizin gözünüzde sözde "dik" olmak üzere idare eden insana dönüşecek. Neyse ki siz duruma uyanmissınız. Destek alabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

freeGirl .!.:

Size sımsıkı sarılmak istedim biliyor musunuz Çünkü gerçekten Herkes çok acımasızca eleştiriyor Ben bunu sosyal hayatımda kimseyle zaten paylaşmıyorum paylaşamıyorum Çünkü insanlar anlamıyorlar burada bile yazdım Beni tanımayan insanlar çatır çatır böyle Siz Normalde Sizsiniz siz şöylesiniz böylesiniz kırıp döküyorlar Evet yaptığım davranış normal değil bence de anne olmadan önce kesinlikle bir Psikolojik destek alın ben anne olmadan önce içimde eleştirdiğim bu durumu kızımı ara ara yaparken buluyorum kendimi yani onu aşamadığım için bilmiyorum ama yaptığımın normal olmadığını biliyorum çok sık bu ilişkiyi kurmuyorum kızımla genelde sevdiğimi daha çok seviyorum Mesela benim annemin yapısı soğuktur sarılma öpme Ben hiç yaşamadım Yani hep güçlü olmak zorunda kaldım sizin dediğiniz gibi her işimi kendim halletmek zorunda kaldım ben kızımın Her işini ben hallediyorum şimdi Bu da normal değil biliyorum yani aşırı kontrolcüyüm hep iyi olması için ona sorumluluklarını yüklememeye çalışıyorum burada da hata yapıyorum. Bazen diyorum ki anne olmak için iyice kendimi değiştirseydim keşke

Genişletmek için tıkla...

freeGirl .!.:

Yorumunuzu çok kıymetli oldu İyi ki buraya bu konuyu açmışım içimde cebelleşip duruyordum Bu konuyla bir şekilde kendimi haklı çıkarmaya çalışıyordum ne kadar yanılmışım

Genişletmek için tıkla...

freeGirl .!.:

Yorumunuzu çok kıymetli oldu İyi ki buraya bu konuyu açmışım içimde cebelleşip duruyordum Bu konuyla bir şekilde kendimi haklı çıkarmaya çalışıyordum ne kadar yanılmışım

Genişletmek için tıkla...

freeGirl .!.:

Günaydın herkese. 30 yaşında 2 çocuk annesi geçmişinde yaşıyan (istemeyerek) bir kadınım. İnsan ebeveynlerinin bir parça dahi olsa aynası olurmuş, diye bir yazı okumuştum. Ne alaka demiştim ki anne olunca anladım doğruluğunu.. Kızım (9) çok duygusal bir çocuk, merhametli ve herşeye hemen gözleri dolan bir kız. Bense duygusallığı zayıflık olarak gören hayatta herşey olabilir, dik durmak lazım kafasında yaşayan bir anneyim. Aslında böyle değildim çocukken, sürekli zayıf kaldığımda ezildiğim, her ortamda sessiz olduğum için hakkım çok yendiği için tırnaklarımı çıkardım hayata ve insanlara. Bunda annemin etkisi büyük tabi ki. Annem çok sessiz, aşırı tepkisiz biri, ve ne yazıkkı kendi ailesi tarafından bile değeri bilinmeyen, ondan küçük kız kardeşinin bile çok rahat kırıp döktüğü kimsenin önemsemediği sadece kullandığı bir kadın oldu. Ben küçükken annemin böyle dışlanmasını görerek büyüdüm. Biraz aklım erince anneme kim birşey söylerse söylediğine pişman ettim, herkesin karşısına geçtim. O yüzden de tahammülüm yok zayıflığa. İyilikten hiç vazgeçmedim ama sessizde olunca tepene binildiğini en yakınlarımdan görerek tecrübe ettim. Kızımla ilişkimle hep, güçlü ol kızım, ağlama dik dur gibi telkinlerim oluyor haliyle.. Bu sabah aramızda saç muhabbeti geçti ve ben sen beni dinleme ister prenses gibi ister bakımsız git dedim. Gözleri doldu bende ağla hemen ağla dedim bana döndü anne, ben seni çok seviyorum neden bana ezik gibi davranıyorsun dedi. Bu sözü kalbimi acıttı. Ben kızım güçlü olsun ayakları üzerinde sağlam dursun isterken ona neler hissettirmişim dedim kendi kendime okula giderken konuştum, özür diledim ama vicdanım acayip rahatsız. Ben bu konularda nasıl kendimi düzeltebilirim?

Genişletmek için tıkla...

freeGirl .!.:

Günaydın herkese. 30 yaşında 2 çocuk annesi geçmişinde yaşıyan (istemeyerek) bir kadınım. İnsan ebeveynlerinin bir parça dahi olsa aynası olurmuş, diye bir yazı okumuştum. Ne alaka demiştim ki anne olunca anladım doğruluğunu.. Kızım (9) çok duygusal bir çocuk, merhametli ve herşeye hemen gözleri dolan bir kız. Bense duygusallığı zayıflık olarak gören hayatta herşey olabilir, dik durmak lazım kafasında yaşayan bir anneyim. Aslında böyle değildim çocukken, sürekli zayıf kaldığımda ezildiğim, her ortamda sessiz olduğum için hakkım çok yendiği için tırnaklarımı çıkardım hayata ve insanlara. Bunda annemin etkisi büyük tabi ki. Annem çok sessiz, aşırı tepkisiz biri, ve ne yazıkkı kendi ailesi tarafından bile değeri bilinmeyen, ondan küçük kız kardeşinin bile çok rahat kırıp döktüğü kimsenin önemsemediği sadece kullandığı bir kadın oldu. Ben küçükken annemin böyle dışlanmasını görerek büyüdüm. Biraz aklım erince anneme kim birşey söylerse söylediğine pişman ettim, herkesin karşısına geçtim. O yüzden de tahammülüm yok zayıflığa. İyilikten hiç vazgeçmedim ama sessizde olunca tepene binildiğini en yakınlarımdan görerek tecrübe ettim. Kızımla ilişkimle hep, güçlü ol kızım, ağlama dik dur gibi telkinlerim oluyor haliyle.. Bu sabah aramızda saç muhabbeti geçti ve ben sen beni dinleme ister prenses gibi ister bakımsız git dedim. Gözleri doldu bende ağla hemen ağla dedim bana döndü anne, ben seni çok seviyorum neden bana ezik gibi davranıyorsun dedi. Bu sözü kalbimi acıttı. Ben kızım güçlü olsun ayakları üzerinde sağlam dursun isterken ona neler hissettirmişim dedim kendi kendime okula giderken konuştum, özür diledim ama vicdanım acayip rahatsız. Ben bu konularda nasıl kendimi düzeltebilirim?

Genişletmek için tıkla...