Merhabalar, eski üyeyim fakat yeni yeni paylaşımda bulunmaya başladım. topiklerde çok fazla gezdim ve çoğunluk hamile kalma, bebekler vb ile ilgili şeyler dikkatimi çekti. benim etrafımda kimseyi inandıramadığım bir derdim var. ben kesinlikle hamile kalmak, anne olmak istemiyorum, asla o duyguyu yaşamak istemiyorum. bunu gerçekten istemediğimi kimseye anlatamadım. çok küçüklüğümden beri hep dersleri çok ağır olan okullarda okudum, üniversiteyi kazandım ve, üniversite 2. sınıfta başlayan ve 7 sene süren bir ilişkim oldu. bilirsiniz bayanlar uzun süreli ilişkilerinin evlilikle bitmesini isterler; ben asla istemedim, karşımdaki insanı da koca, baba vs hiç hayal etmedim. kendisi beni evlenmeye ikna etti, zorla çeyiz düzdürdü ve söze 1 ay kala terk etti. ilişkim bitince yine beraberliklerim oldu ama asla evlilik istemedim. bu arada hep özel işlerde çalışıp çeviri yapıyordum. iş kadını olmayı çok seviyordum. 1 sene sonra şimdiki eşimle evlendim, onu çok seviyorum, beni evlenmeye ikna etti. kına vb düğün asla yaptırmak istemedim, çeyiz vb dantel asla yaptırmadım.
bu yaşıma kadar girdiğim her ortamda çocuk ve bebek muhabbeti başlar başlamaz sıkıntıdan bayılacak gibi olup hep kaçmışımdır. öğretmenlik mezunu olmama rağmen çocukları sevmediğim için öğretmenlik hiç yapmadım, başka dalda uzmanlaştım. çocuklarla asla anlaşamam ve onları hiç sevmem, çok gereksiz gibi gelirler, insanların o öldüğünde arkasında bırakacakları biri kalsın diye yaptıkları şeyler gibi gelir. asla seviyelerine de inemem, çocukla çocuk olamam. bir soruyu bozuk plak gibi tekrar tekrar sorarlar ya, delirecek gibi olurum. artık çevremde herkes çocuklu ve ortama girmekten bunalıyorum, çünkü kadınlar kadın olmaktan çıkmış ve sadece annelik muhabbeti dönüyor. bu isteksizliğimi anlattığım istisnasız herkes, çocuğun olunca bunlar geçecek, rahmine düşünce değişeceksin vs. diyorlar. ama ben çocuk fikrini düşündüğüm anda içim kararıyor. eşim sorun etmiyor, asla doğurma istemiyorsan diyor, ya canın bebek çekerse benim yaşım geçince diyorum, önemli değil evlatlık alırız, bakıma muhtaç çok çocuk var diyor. 28 yaşında evlendim, 31 yaşıma girmek üzereyim ve 2,5 senelik evliyim. kayınvalidem ve annem torun baskısı yapmaya başladılar, sussunlar diye eşim istemiyor diyorum, halbuki ömür boyu olmayacak. annem çocuğun olursa eşin evine daha çok bağlı olur diyor. her kadın annelik içgüdüsel davranışına sahip olmak zorunda mı? lütfen yargılamamaya çalışın.
herkesi kendileri gibi sanan insanlar cok fazla.
