Siz yine karakterini çözecek kadar tanıyorsunuz benimkinde o da yok. Hem evlenmeyi çok istiyor hemde kendisinden hoşlananlarin yüzüne bakmıyor... Acaba utanıyor mu diye düşünüyorum o konuyu açmadığı sürece asla ben açmıyorum...Aaaaa ikizimmiş o benim cidden yalnız değilmişimE karşımıza bizi etkileyecek yiğit bi erkek çıktıda biz mi istemedik
Ya şöyle elbette mutlu olanlar kadar mutsuz olan boşananlar da oluyor fakat bu aldatıp, kıskançlıktan sevgilisine zarar veren, üzen, yıpratanlar da hep bizim çevremize denk gelince lanet olsun diyorsun
Yoksa sen de %100 bu durumu yaşayacaksın diye bir kural yok ama soğuyorsun ilişkilerden ve dediğiniz gibi ister istemez korku oluyor ki kendi ailem de bir mutsuz aileye bir örnek aslında :) Evlenen kuzenlerim mutsuz ama çaresiz üstelik bunu az çok bile bile evlendiler kadınlar bunu neden yapıyor anlamıyorum. Adam herkesin içinde rencide ediyor kızı bağırıyor daha sevgiliyken bile tartışma kendi aralarında elbet olur ama herkesin içinde yapamazsın ama kız bunu görmezden geliyor sonra evlenince daha beter bir durumla karşılaşıyor maalesef. Ben bunları düşünüyorum hep şimdi ki üslubuna, davranışına, karakterine, hassas olduğum noktalarına bakıyorum ki ileri de pişman olmayayım :) arkadaşınız da istiyor sanırım ama hem korkuyor hem de beklentilerinin karşılanmamasından çekiniyor olabilir. Zaten hiçbir şey demeyin tavsiye de etmeyin bence herhangi birini çünkü ne derseniz diyin o hep kuşkuyla tanışacak ancak bir anda beklenmedik bir biçimde konuşupta hoşlanabileceği olursa sevgili olabilir :) Evet biz artık ciddi olsun istiyoruz bunca zaman olmamış hak ederiz inşallah Valla ben hiç olmayacak demedim sadece kendimi tanıdığım için biraz zor ama hayırlısı olsun dedim her zaman tabi çevrem bunu hep istemedi olarak algıladı özellikle kuzenlerim ve arkadaşlarım hep şunu söylüyor '' senin sevgilinin şu dünyada ki her şeyden çok merak ediyorum nasıl biriyle nasıl bir tiple olacaksın ilk bize söyleyeceksin '' diyorlar asdfgh gruptan paylaşırım diyorum ben de beklentiyi fazla yüksek tutuyorlar yani böyle olunca 
Sizin hayatınız sizin kararınız. Yoksa yoktur. Belki olur diyerek böyle bir risk alınmaz, ya olmazsa? Bence hayata çocuk getirmek ya dalar bellilerle ile olmamalı. İyice düşünüp taşınılmalı. Zira çok zor bir süreç, ömür boyu sürecek bir fedakarlık. Gerçekten bunu kabullenip, isteyen insanlar çocuk yapmalı. Herkes çocuk sahibi olmak zorunda da değil.Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Benim çevremde ona tavsiye de bulunabileceğim kimse yok malesefYa şöyle elbette mutlu olanlar kadar mutsuz olan boşananlar da oluyor fakat bu aldatıp, kıskançlıktan sevgilisine zarar veren, üzen, yıpratanlar da hep bizim çevremize denk gelince lanet olsun diyorsun
ama olsaydı da çekinirdim ona söylemeye çünkü ne istediğini tam olarak bilemiyorum. Arkadaşlar arasında bazıları birilerini tavsiye ediyorlar ama onların tavsiye ettikleri gerçekten arkadaşıma uygun değil nasıl tanidiysam arkadaşımı o olumsuz demeden ben önceden hissediyorum ve evet sizin kuzenleriniz gibi okadar merak ediyorum ki arkadaşımın evleneceği insanı.
Aynen onu tanıdığınız için az çok kimin uygun olup olmayacağını biliyorsunuz artık benim arkadaşıma da naza teklif edicem ne der diye sordukların da arkadaşım boşa edersin çünkü reddedecek derdiBenim çevremde ona tavsiye de bulunabileceğim kimse yok malesef
Ya inşallah hem arkadaşım hemde sizin için hayırlı ne ise o olsun. İnşallah gönlünüze göre biri çıkar karşınıza.
Ama cidden hepte istemediğimiz kişiler çıkıyor ya olmayacak ya artık saçma sapan tiplerle karşılaşıyoruz ben dedim onlara beklentiyi çok yüksek tutmayın diye çünkü yakışıklı beklemiyorum hatta istemiyorum sadece sempatik karizma olabilir öyle düşünün en fazla dedim Biri de diyor sen zengin biriyle evlenirsin zaten aldıkların da pahalı olur artanlarını bana verirsin hayal güçleri o kadar genişledi şuan da İnşallah canım teşekkür ederim umarım beklediğimize değer :)Bu şekilde hissetmemen de hiç Bi problem yok. Çok normal her kadın anne olmak zorunda değil. Zaten hazır değilsen sırf birileri istedi yada toplumsal baskıdan dolayı çocuk yapma. Anne olmak istediğin zaman anne olursun. Yaşın çok geç değil. 40 yaşına kadar yolu var en kötü tüp bebekle anne olursun (oda illa istersen). Senin yaşında aynı şeyleri düşünüyordum. Anne olmak istemiyorum derdim. Bana göre değil yapamam ben, bakamam falan derdim. Ama belli Bi zaman sonra o duygu geldi yerleşti farkında olmadan. Eşimde hiç zorlamdı beni. Kimseyi de çok takmadım. Herkes bişi söylerdi kaç sene oldu artık çocuk şart. Ama ben kendim istediğim zaman hazır hisstiğim zama da anne olmak isterim dedim. Ve hazır olduğum gerçekten kendimi anne olarak hazır hissettiğim zaman hamile kaldım. Düşüncelerin yanlış değil çok kişi yargılar belki ama bence anne olmak dünyanın en zor ve en güzel şeyi. Bu senim içine damlaması lazım. O duygu içine damlayınca sende istersin zaten.Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Bende arkadaşımı zengin biri ile hayal ediyorum hem yakışıklı olsun hem zengin hemde seni çok sevsin diyorum. Çünkü arkadaşımın babasını kaybetti maddi yönden de babasının emekli maaşı var annesi ile beraber o maaş ile geçiniyorlar. Oyüzden de hep zengin biri olsun merhametli olsun arkadaşımı çok sevsin istiyorum...Aynen onu tanıdığınız için az çok kimin uygun olup olmayacağını biliyorsunuz artık benim arkadaşıma da naza teklif edicem ne der diye sordukların da arkadaşım boşa edersin çünkü reddedecek derdi
ilk defa o savcı da ısrar ettim kararsızdı en son 
İnşallah gönlüne göre biri olur ya kendimden biri olduğu için daha iyi anlıyorum onuBende arkadaşımı zengin biri ile hayal ediyorum hem yakışıklı olsun hem zengin hemde seni çok sevsin diyorum. Çünkü arkadaşımın babasını kaybetti maddi yönden de babasının emekli maaşı var annesi ile beraber o maaş ile geçiniyorlar. Oyüzden de hep zengin biri olsun merhametli olsun arkadaşımı çok sevsin istiyorum...
Geçenlerde bir savcı arkadaşımla tanışmak istemiş haber göndermiş arkadaşım da bişey dememiş o an çok umutlandım "kız bir kerecik görüş olmazsa tamam olmadı dersin ama bir görüş" dedim sonunda belki olacak yani nerden biliyor ki. Birde savcı yani
Bir de hiç sevgilisi olmayan ya da uzun süre olmamış olanlar ilk defa kötü biriyle karşılaştımı çok daha yıpranıyor artık bir daha hiç istemiyor. Herkesin duyguları farklı işte elimizde değil ki gamsız rahat olalım Ohaaa savcı mı evet bi görüşebilir bence de DD seninde savcı enişten olur belki belli mi olur görüşmek sıkıntı değil görüşüyorsun ama hep hayal kırıklığı oldu mu artık kimseyle görüşesin gelmiyor. İşin komik yanı annem geçenlerde şunu söyledi '' elin kezbanını bile en az 3 kişi istemeye geldi seni bir kişi bile istemedi arayıp sormadılar bile ben de ona şaşıyorum '' dedi. Cidden o bile olmadı bak ama tabi bu özgürlük takıntımdan da oluyor istemeye gelenler de genelde karşı tarafın ailesinin istemesiyle oluyor e kadın bakıyor ben mini etek askılı çıkıp geziyorum istememiştir oğulcuğuna Arkadaşını valla ben de merak ettim görüşürse olumlu olumsuz haber et bana da sonucu
Ya evet savcı bende buna şaşırıyorum zaten hem evlenmeyi çok isteyip hemde niye hiç düşünmeden reddeder ki bir insan bari savcı ile oturup tanışma şansı verse yaİnşallah gönlüne göre biri olur ya kendimden biri olduğu için daha iyi anlıyorum onu
birde gerçekten mesleği çok çok iyi insanlardan teklifler geldi eczacı ve doktor da vardı... Onları da istemedi. Hatta doktor olanın resmini de gösterdi o tip olarak arkadaşıma yakışıyordu ama benimki onu da istemedi 
aslında sürekli görüşüyoruz ama nedense kimseyi istemeyince inan ki bunu sormayı unutmuşum şimdi size yazınca aklıma geldi. Yarın bir sormam lazım 
öğrenince haber veririm size 
Arkadaşınızın talibi çokmuş bu konuda aynı değilmişiz ben de öyle doktor avukat gelmedi ya oturdum kendimi sorguluyorum şuandaYa evet savcı bende buna şaşırıyorum zaten hem evlenmeyi çok isteyip hemde niye hiç düşünmeden reddeder ki bir insan bari savcı ile oturup tanışma şansı verse ya
Peki hiçbiriyle görüşmüyor mu yoksa görüşüp beğenmiyor mu? Bu arada kulakları çınlamıştır arkadaşının hakkını helal etsin artık Ben her zaman olmasa da karşı taraf çok istekli olursa hadi bir görüşeyim diyorum ama yok pişman oluyorum görüştüğüme bir de üniversite de ben ikinci öğretimdim o da birinci öğretimden çok istedi görüşmeyi iyi hadi buluştum gitmiş tüüm sınıfa buluştuk diye anlatmış daha ne saçmaladı bilmiyorum sınıfındakiler aval aval bana bakıyor bir de aleyna tilki hesabı parmakla gösteriyorlardı asdfghj Olgun biriyle karşılaşsam keşke ama nerdee. Evet ya merak ettim valla buradan bekliyorum
Yok benim arkadaşım malesef ki görüşmüyor zaten en tuhaf kısmı da bu hem çok evlenmek isteyen insan hemde kimseyi kabul etmeyen insan.Arkadaşınızın talibi çokmuş bu konuda aynı değilmişiz ben de öyle doktor avukat gelmedi ya oturdum kendimi sorguluyorum şuanda
Görünüş için özgüven eksikliği yaşıyor olsa bile karşı taraf onunla görüşmek istediğine göre beğenmiş demektir. Tabi hep reddettiği için korkuyla yaklaşıyor olabilir ya beğenmezse ya sevmezse gibisinden ama tabi konuşmadan bilemeyiz maalesef. Kafası karışık muhtemelen istiyor ama korkuyor ben de yaşadım çünkü
ben de gerçekten evlilik düşünüyorum ama daha evlenmek istemiyorum asdfg. Ooo aile girdiyse devreye adamda evlenmek istiyor demek ki bekletmişse artık reddetmeyeyim demiştir belki ben görünüşüme çok takılmam ya çok güzel değilim ama bu ilişkilerde fazla görüşüne takılmamak gerek yoksa hiç evlenilmez Kesinlikle herkes anne olmak zorun da değil hele içinden gelmiyorsa ben 27 haftalık erken doğum yaptım bebeğimi kaybettim ikinci hamileliğim de rahim ağzı yetmezliği nedeniyle Rahime dikiş atıldı ve sürekli yattım bunun gibi hayatım da bir sürü zorluklar var ama iyi ki kızım dünyaya gelmişHerkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Annelik çok güzel bşr duygu Allah isteyen herkese nasip etsin en önemlisi anneliğin hakkını verebileceklere nasip etsin 
Konu baya eskiymiş yeni farkettimHerkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Evet bende çok takılmam. Zaten bişey diyeyim ki evleneceğin insan gözüne gerçekten güzel görünüyor.Görünüş için özgüven eksikliği yaşıyor olsa bile karşı taraf onunla görüşmek istediğine göre beğenmiş demektir. Tabi hep reddettiği için korkuyla yaklaşıyor olabilir ya beğenmezse ya sevmezse gibisinden ama tabi konuşmadan bilemeyiz maalesef. Kafası karışık muhtemelen istiyor ama korkuyor ben de yaşadım çünkü
sonra bir arkadaş ortamında bana bir soru sordu gülümsedi o an içim bi tuhaf oldu çok tuhaf oldum heyecan bastı beni eşimde beni görür görmez ben bu kızla evlenecem demiş...
Evet bunu hissedenler gerçekten genellikle iyi bir evlilik sürdüyor darası başımızaEvet bende çok takılmam. Zaten bişey diyeyim ki evleneceğin insan gözüne gerçekten güzel görünüyor.
Ben eşimden başlarda nefret ediyordum konuşmazdım bile onunla
Bununla ilgili de burda bir konu vardı evli olan bir çok kişi de ilk tanışmada evleneceğini hissetmiş önceden...
Bende arkadaşım da belki böyle bir şey hissetmiyordum diye çok takmıyorum...
Ona teklifler genellikle aileler aracılığı ile geliyor. Oyüzden kabul etmiyor bence kendileri ulaşmaya çalışsa belki görüşürdü. Aileler girince ciddiye biniyor ya oyüzden istemiyor olabilir ...
o zaman arkadaşınız aileyi aradan çıkarsın o psikolojiyle de iyi hissetmiyordur zaten buluşup tanışmanın kötü bir tarafı yok ki. Sadece ilkte sevmemiş enerji almamışsa çok zorlamaya gerek yok. Arkadaşınız bu konuşmaları görse lanet olsun buluşucam tamam derdi herhalde DDŞu an bebeğe hazır değilsiniz burada kşm ne yazarsa yazsın isteğiniz gelmeyecek. Zamanı gelince o istek doğar zaten içinize. Kendinize zaman tanıyın.Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
