- 19 Şubat 2020
- 5.665
- 3.007
- 173
- 41
Benimki 1,5 yaşında henüz hiç birini unutmadım ve hala çok zorlanıyorumEvet o yüzden diyorum ilk 2 sene gösterilseydi yapmazdım. Bu ikinci olmadan önce bu soruya denk gelseydim ilk oğlum büyüdüğü ve rahata erdiğim için hiç pişman değilim derdim
Şuan lohusayım uykusuzum mutsuzum kısıtlanmışım kokuyorum açım dışarı kafama göre çıkamıyorum yorgunum birinci evladımı ihmal ediyorum kocamı ihmal ediyorum kendimi unutmuş durumdayım zaten ben diye birşey yok o yüzden şuan bu kafayla pişmanım. Ama bundan 3-4 sene sonra pişman değilim derim kesin.
Aaaay Allah unutturuyor işte yoksa kimse İkinciye çocuk yapmazdı
daha cok erken ve böyle düsünmen ve hissetmen normal. Hele bi 6 ay gecsin, yasina girsin bambaska olacak hersey, onun gülüsü, sana bebek diliyle konusmasi herseyi unutturacak sanaEvet pişmanım böyle düşündüğüm için de pişman oluyorum başına bir şey gelir allah alır diye ama pişmanım. Çok lazım değilmiş gerekli değilmiş çocuk yapmak isteyerek yaptım çocukları da severim ama böyle düşünmeme engel olmuyor. Belki sorun bende o muhteşem annelik duygusu yok 18 günlük daha benim bebeğim değil gibi hissediyorum ve hayatım kaymış sanki. Eski özgür mutlu günlerimi özlüyorum eski güzelliğimi özlüyorum. Tabii ki bebeğimi sevip kokluyorum öpüyorum koynumda uyutuyorum meme reddi yaptı emmiyor tez canlı olmama rağmen uğraşıyorum asla biberon vermedim 10 dk emiyor bırakıyor konuşup öpüşüp sarılıp ikna ediyorum normal bebekler meme arar benim oğlumun ağzına soksan emmez bakıyorum ama bunu zorunda hissettiğim için yapıyorum sonuçta ben doğurdum mecbur bakacağım diyorum öyle bi bağ yok eriyip bitmiyorum seviyor muyum bilmiyorum. Bedenim anne ama o uyanmadan uyanıyorum eşim gece uyu ben kaşıkla veririm diyor uyuyamıyorum ev 2 katlı alt kata gidiyorum memelerim ağrıyor uyanıyorum bakıyorum uyanık.
2 sene sonra bağımsızlaşmaya başlıyorlar. İlk bebeğimden biliyorum. Emzirme bitiyor dolaylı olarak uykular düzeliyor bezleme olayı bitip tuvalete alıştırıyorsun yemek yediği için dışarıya yanında yiyecek alıp çıkıyorsun ve azçok laftan anlar hale geldiği için derdi neymiş anlıyorsun.Evet pişmanım böyle düşündüğüm için de pişman oluyorum başına bir şey gelir allah alır diye ama pişmanım. Çok lazım değilmiş gerekli değilmiş çocuk yapmak isteyerek yaptım çocukları da severim ama böyle düşünmeme engel olmuyor. Belki sorun bende o muhteşem annelik duygusu yok 18 günlük daha benim bebeğim değil gibi hissediyorum ve hayatım kaymış sanki. Eski özgür mutlu günlerimi özlüyorum eski güzelliğimi özlüyorum. Tabii ki bebeğimi sevip kokluyorum öpüyorum koynumda uyutuyorum meme reddi yaptı emmiyor tez canlı olmama rağmen uğraşıyorum asla biberon vermedim 10 dk emiyor bırakıyor konuşup öpüşüp sarılıp ikna ediyorum normal bebekler meme arar benim oğlumun ağzına soksan emmez bakıyorum ama bunu zorunda hissettiğim için yapıyorum sonuçta ben doğurdum mecbur bakacağım diyorum öyle bi bağ yok eriyip bitmiyorum seviyor muyum bilmiyorum. Bedenim anne ama o uyanmadan uyanıyorum eşim gece uyu ben kaşıkla veririm diyor uyuyamıyorum ev 2 katlı alt kata gidiyorum memelerim ağrıyor uyanıyorum bakıyorum uyanık.
O unutma olayı 4 yaştan sonra başlıyorBenimki 1,5 yaşında henüz hiç birini unutmadım ve hala çok zorlanıyorum
Zorlanmadan ve yıpranmadan anne olunmuyor bana göre bu yüzden anne olmak dünyanın en güzel duygusu diyemiyorum. Çocuğumu herkesten çok seviyorum onun için her şeyi yapıyorum yaparım da hayatımı komple değiştirdim zaten ama belkide bu sebeplerden dolayı en güzel olan dedikleri hissi yaşayamıyoruzKendi yorumum şu;
Yeni bir evlilik sürecine giriyorum ve kesinlikle gelecekte kendimi bir anne olarak asla göremiyorum. Çok zorlanacağımı ve yıpranacağımı düşünüyorum...
Kocan istemyiorsa tek başına böyle birşeye yeltenme çünkü bebek bakmak başka bir boyut etrafında birsürü insan olsa bile senin üzerinde tüm sorumluluk tuvalete gitmek bile mesele kocan istemezken yaparsan çok zorlanırsın onun desteği çok mühim çünkü. O süreçte babanında psikolojisi yıpranıyor ve istemediği bir bebek olursa o süreçte seni suçlar ‘ ben istemedim sen yaptın senin suçun bunlar’ diyerek evliliğiniz yıpranır.Merhabalar bu sorunun cevabı bende yok çünkü anne değilim. Ama son günlerde sık sık aklımı kurcalayan mevzulardan biri anne olmaktan pişman olur muyum şekinde. 31 yaşındayım amh seviyem düşmüş doktorum hemen hamile kalmam gerektiğini söylüyor ve eşim istemiyor. Bende acele etmem gerektiği için bebek yapmak zorunda olma fikrini sevmedim. Mecburiyetten bir hamilelik yaşamak falan aşırı saçma geldi bu durum. Garip hissediyorum ne yapacağımı bilemiyorum. Belki bir konu açarım bu durumla ilgili. Pişman olma korkusu beni çok sardı. Eşim de istemediği için tekrar tekrar korkuyorum. Anne olmaktan da olamamaktan da aynı seviyede korktuğum bir dönemdeyim sanırım
Okula başlayacağı günü sabırsızlıkla bekliyorummmm2 sene sonra bağımsızlaşmaya başlıyorlar. İlk bebeğimden biliyorum. Emzirme bitiyor dolaylı olarak uykular düzeliyor bezleme olayı bitip tuvalete alıştırıyorsun yemek yediği için dışarıya yanında yiyecek alıp çıkıyorsun ve azçok laftan anlar hale geldiği için derdi neymiş anlıyorsun.
Senle aynı durumdayız şuan ikinci bebeğimde 45 günü geçtik şuan ama çok zor görev odaklı yapıyorum herşeyi çünkü ben doğurdum ve bakmak zorundayım bebeğime kimse demedi doğur bakarım diye sorumluluğu bana ait mecburen çekmek zorundayım bu durumu geçicek inşallah zor zor ama geçicek
O unutma olayı 4 yaştan sonra başlıyoro yaşa kadar sadece sana yapışık hali azalıyor yavaş yavaş hafifliyorsun sonra okula başlayınca aaaa bi bakıyorsun ben napcam bugün diyip deli danalar gibi geziyorsun evin içinde çocuksuz
3,5 yaş her geçen gün daha çok zorlanıyorum sanki…2 sene sonra bağımsızlaşmaya başlıyorlar. İlk bebeğimden biliyorum. Emzirme bitiyor dolaylı olarak uykular düzeliyor bezleme olayı bitip tuvalete alıştırıyorsun yemek yediği için dışarıya yanında yiyecek alıp çıkıyorsun ve azçok laftan anlar hale geldiği için derdi neymiş anlıyorsun.
Senle aynı durumdayız şuan ikinci bebeğimde 45 günü geçtik şuan ama çok zor görev odaklı yapıyorum herşeyi çünkü ben doğurdum ve bakmak zorundayım bebeğime kimse demedi doğur bakarım diye sorumluluğu bana ait mecburen çekmek zorundayım bu durumu geçicek inşallah zor zor ama geçicek
O unutma olayı 4 yaştan sonra başlıyoro yaşa kadar sadece sana yapışık hali azalıyor yavaş yavaş hafifliyorsun sonra okula başlayınca aaaa bi bakıyorsun ben napcam bugün diyip deli danalar gibi geziyorsun evin içinde çocuksuz
Bence hayattan yeteri kadar zevk almamış doya doya gezip tozup istediğini yapamayan kadınlar daha çok zorlanıyor çünkü bebekten sonra hayat bitmiş gibi geliyor insana. Annelik hem mental olarak hem fiziksel olarak çok zor ama hiç pişman olmadım. Şikayet ettiğim zamanlar olmadı mı tabii ki oldu ama yine de keşke anne olmasaydım demedim hiç. Biraz da hayatı bebeğe göre yaşamak değil de bebeği hali hazırda yaşadığın hayata entegre etmek gerekiyor.Merhaba,
Az önce bir sitede gezerken "annelikten pişman olmak" konulu bir forum gördüm. Tabi yazanlar erkek. Haydi bunu kadın kadına konuşalım. Deneyimlerinizi aktarınız. Bir kadın neden çocuk ister? Çocuktan sonra pişman oldunuz mu?
Ben de tam aksini düşünüyorum.Bence hayattan yeteri kadar zevk almamış doya doya gezip tozup istediğini yapamayan kadınlar daha çok zorlanıyor çünkü bebekten sonra hayat bitmiş gibi geliyor insana. Annelik hem mental olarak hem fiziksel olarak çok zor ama hiç pişman olmadım. Şikayet ettiğim zamanlar olmadı mı tabii ki oldu ama yine de keşke anne olmasaydım demedim hiç. Biraz da hayatı bebeğe göre yaşamak değil de bebeği hali hazırda yaşadığın hayata entegre etmek gerekiyor.
İş hayatı için bir şey diyemem çalışmıyorum ama sosyal hayatımı hiç bırakmadım. Bebeğim 15 günlükken bile slingle kahve içmeye çıkmıştım. Götürebildiğim heryere benimle geliyor bazen ağlama krizleri oluyo çok zorlanıyorum ama kendimi eve kapatmıyorum yoksa kafayı yerim. Her şeyi uyku saatlerine göre planlıyorum bebekle spontane yaşamak imkansız hadi çıkalım diyince çıkılmıyor tabii orası ayrıBen de tam aksini düşünüyorum.
Yoğun iş ve sosyal hayatım varken şimdi tamamen çocuk odaklıyım.
Tabii biz karı koca her zaman önce çocuk diyoruz. Biz kendi hayatımızı çocuğa göre düzenliyoruz.
Hayatımız bitti diyemem ama farklı bir hayat yaşadığımız doğru.
Ben de sizin durumunuzdayum 27 yaşındayım yeni evleneceğim. Vücut saati malum. KararsızımMerhabalar bu sorunun cevabı bende yok çünkü anne değilim. Ama son günlerde sık sık aklımı kurcalayan mevzulardan biri anne olmaktan pişman olur muyum şekinde. 31 yaşındayım amh seviyem düşmüş doktorum hemen hamile kalmam gerektiğini söylüyor ve eşim istemiyor. Bende acele etmem gerektiği için bebek yapmak zorunda olma fikrini sevmedim. Mecburiyetten bir hamilelik yaşamak falan aşırı saçma geldi bu durum. Garip hissediyorum ne yapacağımı bilemiyorum. Belki bir konu açarım bu durumla ilgili. Pişman olma korkusu beni çok sardı. Eşim de istemediği için tekrar tekrar korkuyorum. Anne olmaktan da olamamaktan da aynı seviyede korktuğum bir dönemdeyim sanırım
Yok yok ben zaten gebe kaldığım andan itibaren kabul etmiştim yeni bir hayata başladığıma.İş hayatı için bir şey diyemem çalışmıyorum ama sosyal hayatımı hiç bırakmadım. Bebeğim 15 günlükken bile slingle kahve içmeye çıkmıştım. Götürebildiğim heryere benimle geliyor bazen ağlama krizleri oluyo çok zorlanıyorum ama kendimi eve kapatmıyorum yoksa kafayı yerim. Her şeyi uyku saatlerine göre planlıyorum bebekle spontane yaşamak imkansız hadi çıkalım diyince çıkılmıyor tabii orası ayrıhayat bebekten önce ve bebekten sonra diye ikiye ayrılıyor asla eskisi gibi olmayacak bunu ne kadar erken kabullenirsen adapte olmak kolaylaşıyor
Hayattan zevk almanın sonu gelir mi ki, kocaman bir deniz her gün ayrı bir heyecan... Hayatı yaşamanın sonu yok yani... Sadece biz toplum olarak anne olunca kendinden çok ödün veren anneler oluyoruz, kadınlık gidiyor annelik başlıyor. Bireyselliğimi, özgürlüğümü, kadınlığımı yitirmekten korkuyorum.Bence hayattan yeteri kadar zevk almamış doya doya gezip tozup istediğini yapamayan kadınlar daha çok zorlanıyor çünkü bebekten sonra hayat bitmiş gibi geliyor insana. Annelik hem mental olarak hem fiziksel olarak çok zor ama hiç pişman olmadım. Şikayet ettiğim zamanlar olmadı mı tabii ki oldu ama yine de keşke anne olmasaydım demedim hiç. Biraz da hayatı bebeğe göre yaşamak değil de bebeği hali hazırda yaşadığın hayata entegre etmek gerekiyor.
Evet annelik çok büyük kalp yükü. Sanırım bunun için yapacak bir şey yok. İnsanı buna hazırlayacak bir şey de yok bebek doğmadan önce bu duyguları anlamak imkansız. Koca koca insanlar olduk ama kendi annelerimize sorsak hala bi ton endişeleri vardır bizim içinYok yok ben zaten gebe kaldığım andan itibaren kabul etmiştim yeni bir hayata başladığıma.
Beni zorlayan gezmemek değil. Çünkü benim için öncelik çocuk olduğu için onun konforunu düşünüyorum bundan da rahatsız değilim.
Beni yıpratan büyütürken yüreğimdeki tedirginlikler.
“Bugün okuldan keyifsiz mi geldi,heh yüzü güldü,parkta o çocuk itmişti,ondan mı gitmek istemiyor,okuldaki çocuk yine vurursa benimki de vurmaya başlayacak,sokakta yürürken niye çocuğu öpmeye çalışıyorlar… vs…”
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?