Anne olmamalı mıydım?

kesenmakas

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
28 Eylül 2014
1.518
1.380
158
Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
 
ben henüz anne değilim ama bence sizin gerginliğiniz bağırmalarınız durumu dahada kötü yapıyordur. bağırmadan ne anlar o bebek korkuyodur belki o yüzden uyuyamıyordur bilemem ama ruh haliniz iyi değil gibi. tecrübeli anneler size yardımcı olur umarım.
 
Allah bağışlasın yavrunuzu
gerçekten anne olmak istiyor muydunuz yoksa eşiniz vs mi çok istedi
ama öyle ama şöyle olmuş gerçi bebeğiniz
ilk yıllar zor geçiyor tabi ama siz işi kafaya duvarlara vurmaya götürmüşsünüz
psikoloğa gidin

emzirmiyorsanız ilaçla falan belki biraz daha iyi olursunuz
 
ayrıca bende çalışıyorum oğlum asla uyumayan bebekti hala da öyle. bir tek siz değilsiniz. kendinize acımayı ve haklı çıkarmayı bırakın öfke anınızda. her çocuk her bebek öyle. bebek ağlayacak hatta daha da beter zamanları olacak. gündüz iştesiniz zaten gece içinde bakıcı tutun. dediğim gibi tüm maaşınız gitsin ama kendinizden koruyun yavruyu
 
Bebeğini yakın zamanda kaybetmiş bir anneyim. Büyütmek nasip olmadı maalesef. 1 yaş altı çocuğa hicbir şekilde terbiye veremezsiniz.şu an o kadar küçük ki muhtemelen kendisini sizin bir uzvunuz zannediyor? Zaten hayatta şu an tek güvendiği de annesi .o ağlarken bunları aklınıza getirmeye çalışın.
Diğer arkadaşların da dediği gibi iyi bir psikoloğa gitmeniz şart.
 
Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Dün benzer bir konu vardı 18 aylık bebeğine vuran anne yani aynı şey olmasada o konuyu çağrıştırdı bana çoğumuz burada kafayı yemek üzereydi. Siz lütfen sakin kalmaya çalışın daha çok küçük nekadar zor ona sahip olmuşsunuz dimi ve tek evladınız dayanamıyorsanız yardım alın bakın en azından eşiniz size destek oluyor
 
Allah bağışlasın yavrunuzu
gerçekten anne olmak istiyor muydunuz yoksa eşiniz vs mi çok istedi
ama öyle ama şöyle olmuş gerçi bebeğiniz
ilk yıllar zor geçiyor tabi ama siz işi kafaya duvarlara vurmaya götürmüşsünüz
psikoloğa gidin

emzirmiyorsanız ilaçla falan belki biraz daha iyi olursunuz

İstiyordum elbette. Emziriyorum şu an.
 
Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Tedavi olmalısınız.eger lohusa depresyonu ya da başka bir deoresyonsa bile bebeğinize zarar verebilirsiniz.anneler bebeklerine zarar vermez diye birşey yok.fiziksel olmasa psikolojik şiddete maruz kalabiliyor bebekler.normalde kendini eleştiren annelere daha ılımlı yaklaşabilirim lohusa depresyonunu anlayabilirim ya da yorgunluğunuzu...ama sizin anlattığıniz bana biraz tehlikeli geldi.lutfen ama lütfen tedavi olun.isiniz olmasaydı ne yapacaksınız? Sarılip sevip kucaginizdan indirmemeniz gerekiyor normalde.ben 5 aşılama sonrası 2.tup bebekte hamile kaldım oğluma.hicbirinin tırnağına zarar gelmesin ins
 
Neden ücretsiz izin almadınız?3.5 aylık bebek için anneden ayrılmak çok zor ve huysuzluk yapması yada uyku düzeninin oturmaması normal.Sizi de çok iyi anlıyorum şu an oğlum 21 aylık hep derim iyi ki izindeyim çünkü gece uyumadığında sabah işe gitme stresim olmadığı için gerilmiyorum.Eğer sabah işe gidecek olsaydım ve gece uyumamış olsaydım ben de gerilirdim çünkü uykusuz işe gitmek berbat birşey biliyorum.Bebeğe zarar verme gibi düşüncelere kapılıyorsanız bir psikiyatriste görünmeniz gerekiyor.Malesef ülkemizde postpartum depresyon görülme oranı yüksek belki değilsinizdir ama yine de bir uzmana görünmek faydalı olacaktır.Sağlıcakla..
 
Ben cocuguma bir kere bagirdim 5aylikti uyumuyirdu hic biseye yetisemiyordum tam uyutup yerine koyuyordumkii aninda uyaniyordu o sinirle 1kez bagirdim sonrasinda babasi onu uyuturken o gun hickirarak aglamasini gordum ve o oldu bi daha bagiramadim...bide annem rahatsizken 1bucuk yasinda falandi sinirlerim zaten tepemde kizdirdi beni elimle bos bulunup yanagina vurdum ama ondan sonrasi vicdan azabiiii...bi daha yemin ettim kendime asla amaa asla ona vurmiycam nasil kiydim ona diye...onu biz istedik bu dunyaya gelsin hicbiseyde sucu yokki yavrumun dort gozle bekledim o gelsin dunyaya diye bunu ona yapmaya hakkim olmadigini isledim beynime...simdi ben mutlu o daha mutlu o mutluysa zatenn biz mutluyuzkii bi hasta oldumu butun evimizin nesesi bitiyor...sanirim lohusa sendromunu atlatamadiniz...yoksa ona zarar vermeyi asla dusunmezsinjz...
 
Dün benzer bir konu vardı 18 aylık bebeğine vuran anne yani aynı şey olmasada o konuyu çağrıştırdı bana çoğumuz burada kafayı yemek üzereydi. Siz lütfen sakin kalmaya çalışın daha çok küçük nekadar zor ona sahip olmuşsunuz dimi ve tek evladınız dayanamıyorsanız yardım alın bakın en azından eşiniz size destek oluyor

Siteye biraz rahatlamak için girdim yazıp içimi döküp. Dünkü konuyu bilemiyorum o nedenle.
İşşn garibi ne biliyor musunuz annem ve k.validem o kadar yakınımdalar ki ben gak desem yanımda olacaklar. Ben o süreci başarıyla sakin atlatmak isteyip inatlaşıyorum kendimle sanırım.
 
Dün benzer bir konu vardı 18 aylık bebeğine vuran anne yani aynı şey olmasada o konuyu çağrıştırdı bana çoğumuz burada kafayı yemek üzereydi. Siz lütfen sakin kalmaya çalışın daha çok küçük nekadar zor ona sahip olmuşsunuz dimi ve tek evladınız dayanamıyorsanız yardım alın bakın en azından eşiniz size destek oluyor
Bence bu konu biraz daha vahim kesinlikle destek alinmali
 
Siteye biraz rahatlamak için girdim yazıp içimi döküp. Dünkü konuyu bilemiyorum o nedenle.
İşşn garibi ne biliyor musunuz annem ve k.validem o kadar yakınımdalar ki ben gak desem yanımda olacaklar. Ben o süreci başarıyla sakin atlatmak isteyip inatlaşıyorum kendimle sanırım.

başaramıyorsunuz işte farkında mısınız? mükemmel olmaya çalışmayın çağırın
 
Back
X