• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Anne olmamalı mıydım?

Şu an 3 aylık bebeğim var. Hem çalışıyorum hemde 2. Üniversitem okuyorum. 5 yaşında oğlum var ve bulunduğum şehirde yanlızım. Bende lohusa depresyonu yaşıyorum ve tabi ki mükemmel değilim ama asla öldürmeyi düşünmek aklımdan geçmedi. Kızım bana yapışık yaşıyor baba ilgilenmek istiyor ama o benden başkasında asla durmuyor. Deli gibi yorgunum gözlerim kanlı geziyorum ama öldürmek asla. Zaten psikolojik yardım için araştırmaya başlamışsınız. Bu sorununuzu çözecektir.
Grip oldum 3 gün eşim ilgilendi sütü bile sağıp verdik. Kızım delirdi resmen nasıl özlemiş beni. Tüm huysuzluğu beni özlemesinden. Sizin bebeğinizde büyük ihtimalle sizi özlüyor. Bazı bebekler diğerlerinden daha fazla duygusal açlık hissedebilirler. Bol bol sevin istiyorsa kucakta kalsın. Kanguru aldım ben tavsiye ederim.
Bir daha sinirlendiğinizde tek iletişim şekli bu olduğu için yapıyor öyle düşünün. Başka türlü iletişim bilmiyor zaman geçtikçe düzelecek. Bir de bu aylarda damağı kalışınıyor olabilir. Bir diş kalıyıcı alın.
Kulağı da ağrıyor olabilir. Bunlara dikkat edin sorununuz çözümsüz değil geçecek bu dönem.
Ah o ağlama anında kendisini çok hırpalamasa. Memeye alıp uyutmamın mümkün olmadığı, yatırdığım anda çığlık kıyamet bağırıp poposunu kaldırdıp elini ayağını çırptığı anlar bu anlar. Zaten dişleri kaşınıyor salyalı. Fakat damağını kaşımak da sakinleştirmiyor o esnada.
 
Bu sıralamayı evlatlarımızla yapmayalım isterseniz.
Siz sanıyor musunuz ki allahım bir çocuk doğurayım ve ona bağıran bir anne olayım diye dua ettiğimi. Ya da tüp bebek sonucunu beklerken allahım lütfen öldürmeyi aklıma getireceğim bir çocuk doğurmamı nasip et diye.
Çocucugunuzu suçluyorsunuz dedıgım kısım
 
Sen yazma bence arkadaşım. Çünkü lohusa bunalımı nedir bilmiyorsun.
Herkes farklı derecelerde yaşar.
Kimisine hiç uğramaz, kimisi ilk bir kaç ayda geçirir sinir krizine girmez, kimisi bebeği bile reddeder.

Tıbta binlerce makaleye konu olan, büyük prodüksiyonlar harcanarak filmleri belgeselleri yapılan lohusalık bunalımı ciddi bir durumdur. Ve gerçektir şımarıklık değil.

Nişanlıyken eşimin bir arkadaşına bebek görmeye gitmiştik. 4-5 yaşlarında çok tatlı bir kızı vardı. Kadın büyük kızını 3 yaşına kadar sevemediğini çok yalnız hissettiğini anlatmıştı.
Ama aslında çocuğunu çok seven bir anne. Bekarken bile anlayıp üzülmüştüm. Hiç de şımarıklık diye düşünmemiştim.

Bir kadın olarak artık bilgilenmemiz lazım. İnsanlık vazifemiz yardımcı olmak. Daha çok dibe çekmek değil..
Yazarak yaptığının yanlış olması farkına varması gerekir birinin onu sarsması gerekir
Zaten öfke kontrolu olmayan biriymiş çocuğa tahammül durumunu hemen psikolog olarak lohusa depresyonun bağlanayın
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Ben kendimi suçluyorum. Oğlumu neden suçlayım. Bizim sorunumuz benim uykusuz kalmam değil. Onun uykusuz kalıp kendini kaybetmesi. 5.5 aylık bebek 12 saat uykusuz kalır mı? Ben emziriyorum. Emzirdikçe yenilenip dinleniyorum. Emzirme araları yetiyor %100 olmasa da.
kalır
uykusuz kalır ya yattıgı yer rahat degıldır ya gazı vardır ya ortamı havasızdır ya annesı babası cok gergındır
bebegın uykuya dalabılmesı ıcın o ortam ona uygun degıldır
2 saatde bır yarım saat emse o ona haylı haylı yeter
emdıkten sonra 10 dk kucakta gazını cıkarıp yatırdıkdan sonra uyuyadabılır uyumayadabılır
ama sureklı bır mızmızlanma halındeyse bellıkı bır rahatsızlıgı var alerjık olabılır gaz olabılır bırsey var bellı huzurlu bebek huzursuz durmaz cunku

uyarıcı seylerı kapatın bılgısayar televızyon
odasını hergun mutlaka havalandırın
her emmeden sonra mutlaka gazı cıksın arada mastikleyın bacaklarını karnına dogru ıttırerek falan masajlar yapın
hergun yıkayın korkmayın yıkandıgı ıcın usuyup hasta olmaz yıkandıkca gelısır alısır sever sudan cıktı o zaten alısık
sımdı kucagınızda oldugu ıcın keyfını cıkarın buyuyunce ıstesenızde kucagınıza gelmeyecek
sımdı en guzel zamanları buyudukce derdı zorlugu buyuyor buyudukce daha rahat etmıyorsunuz 3 yasında kızım var tecrubelı degılım ama 3 senede ogrendıklerım benım bunlar

4 aylıktı odasını ayırdım bebefon aldım farkettım kı bızımle yattıgında uykusu bolunuyormus
kolık ve reflu bır bebegım vardı 1 sene uyku ne bılmedım 1 saatlık uyku ıle yasadım 3 gun hıc uyumadıgımı yemek yemedıgımı hatta tuvalete gıremedıgımı bılırdım dusunun sulalenın en kucugu benım hayatımda ılk kez kucagıma bebek almısım kolık reflu bır bebek ve tek basımayım ne annem ne kayınvalıdem kımse yok sezeryan oldum ve sag tarafım komple alındı sezeryan esnasında 38 cm kıst yanı ekstra bır amelıyat seklıyle dogum yapmısım...

cok zor her dogum her anne ıcın cocuk buyutmek zor kımsenın kı kımseden daha kolay degıl herkesın kı zor

aglamayan bebek vardı da bız mı dogurmadık :)

sız sadece sabırlı olun cocuk buyuyunce sıze ne yapacak soyleyeyım
bıle bıle ozellıkle sabrınızın sınırında hoplayacak bam telınıze basacak bıle bıle yapacak :) bazen okadar sinirim bozuluyor kı gulme krızıne gırıyorum bazen aglıyorum gulerken gozumden yas gelıyor guluyorum :D okadar sınırım bozuluyor
ama napabılırım elımden bırsey gelmez kı gelısımı ıcın bu yaramazlıkları bıle yapması gerekıyor cunku

bunu dusunun

sızde bebek oldunuz . aılemıze ne yasattıysak en az aynısı bızım basımızda olacak :) bızde annelerımız gıbı cocugumuza ılerde anlarsın dıyecegız
 
Tanıdıgımın yegenı dogdugundan berı sebepsız algılamaları vardı, bebek meger ıdrar yolu enfeksıyonuymus
Bır baktırın ıstersenız
 
Bebeklerımız aslında uyumayı bılerek doguyor ama bzıler yanı bır cogumuz onların doğasını bız bozuyoruz. Bebegınız 12 saat uyuyamıyor , sızde uyutamıyorsunuz demek kı gunduz bebegınıze bakan kışı onu sağlıklı uyutmuyor. Kac saat arayla uyuyor,
K.validem bakıyor oğluma. Gündüz 3 sefer 1 er saatlik uykusu var. Sadece erken uyanmaya başlamadı. Doktoru ayı ile uyumlu olduğunu söyledi bu durumun. Fakat 12 saat uyutamamak hergüne mahsus değil elbette. Bu dün yaşadığımız krizdi.
 
Ah o ağlama anında kendisini çok hırpalamasa. Memeye alıp uyutmamın mümkün olmadığı, yatırdığım anda çığlık kıyamet bağırıp poposunu kaldırdıp elini ayağını çırptığı anlar bu anlar. Zaten dişleri kaşınıyor salyalı. Fakat damağını kaşımak da sakinleştirmiyor o esnada.
Eger bebek zamanında uyutulmadıysa , bır sure sonra kayısı koparıyor. Kucugude aynı buyugude aynı hatta bana cogu zaman annem bebegın uykusu yok gormuyormusun derdı-hala da söyler. Halbukı uykusuzluktan sapıtmış ve aşırı hareket edıyor oluyor. Yatırsan yatmıyor kucakta emme pozisyonuna dahı gelemiyoruz. Napıyorum pekı , bebegı tamamen dık pozısyonda tutup, bıraz hızlı yuruyorum - bazen saydığım oldu korıdoru 40 tur attığımda oldu, sonra hıc konuşmadan hıc bozmadan emzırmeye almak lazım.
Zaten böyle yapa yapa cocugun kendı kendıne uyuyabılme kabılıyetını kaybettık , emınım cogumuzda yaptık bunu.
Ayrıca dus aldırmak, ıkınızın tamamen çıplak durumdayken karanlık odada emzırmeye calısmakta başarılı olabılır. Ama dedıgım gıbı gunduz ona bakan kışı onu sağlıklı uyutmuyor bence- sadece dun olduysa dun uyutmamış demek kı
 
Ah o ağlama anında kendisini çok hırpalamasa. Memeye alıp uyutmamın mümkün olmadığı, yatırdığım anda çığlık kıyamet bağırıp poposunu kaldırdıp elini ayağını çırptığı anlar bu anlar. Zaten dişleri kaşınıyor salyalı. Fakat damağını kaşımak da sakinleştirmiyor o esnada.
Benim ki de yatağa yatırınca sanırsın ki Soprano :) öyle bağırır. O zaman anlıyorum ki 3 saat yürüyeceğim en az. Kolum yorulunca kanguruya geçiyoruz. Annelik zor kimse yargılayamaz ama dışarıdan destek ile daha kolay atlatılabilir bu dönem . Önce psikolojik destek sonra aileden fizyolojik destek alın. Siz onları anneanne babaanne yaptınız biraz katkıları da olsun di mi ama :)
 
K.validem bakıyor oğluma. Gündüz 3 sefer 1 er saatlik uykusu var. Sadece erken uyanmaya başlamadı. Doktoru ayı ile uyumlu olduğunu söyledi bu durumun. Fakat 12 saat uyutamamak hergüne mahsus değil elbette. Bu dün yaşadığımız krizdi.
Hangı saatler aralığında mesela, ben o aylarını cok ıyı hatırlıyorum henüz 14 aylık benımkıde.
2.25 dk arayla uyumaları gerekiyor , 1 saatlık uyku bıraz kısa yanı derın uykunun 15. dakıkası uyanmış . Gerı uyutmaya calısmak lazım , sabah , oglen ve aksam ustu en gec 5 e kadar uyudu uyudu uyumadı uyutmayıp 6 da gece uykusuna yatırmak lazım. Son uyanmasının 2-2.15 arası olduğunu dusursek
 
Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.

bizler bile birşeyleri istemediğimizde tepkilerimiz ortaya koyuyoruz işte o minik bebekte aynı şekilde rahatsızlığını dile getiriyor ağlayarak,farklı yollar deneyin müzik dinletin mesela ılık duş aldırın masaj yapın kitap okuyun sesinizi duysun kalp atışınızı hissetsin belki çok sıcak belki üşüyor belki gazı var belki doymadı kendi anneliğinizi sorgulamadan onun ne istediği anlamaya çalışın lütfen...mesela yeğenim bebekken rock müzik ile uyurdu sadece annesinin bir kıyafeti yanında olmadan uyumazdı,bir arkadaşımın kızının ışık ile ilgili sorunu vardı karanlıkta uyurdu gibi gibi örnekler...yıllardır anne olmak için herşeyi yapmışsınız ne olur o yavrunun nasıl bir değeri olduğunu anlayıp ona sıkıca sarılın...dört haftalık düşük yaptım ve sizler gibi yıllardır uğraşıyorum,miyomlar kistler..kendinizi bizlerin yerine koyun ve sadece onu anlamaya çalışın...:anne:ilaçlara sığınıp ruh gibi olmak ona ve size yardım getirmez,belki bir psikolog ile görüşmeler yapıp rahatlayabilirsiniz...dua edin bol bol yada meditasyon mesela? sizide onuda rahatlatır...
 
Malesef bebeginiz sizden yani annesinden hic memnun degil siz ne kadar sakinseniz o o kadar sakin olur ona kizacaginiza kendinize kizin ve bunlar gelecege yatirimdir ilerde bu cocuk bana saygi duymuyor nerdeyse dovecek derseniz belki de dovecek bugunleri hatirlarsiniz esiniz de bir garip sizi tedavi icin destekleyecegine senin canin o birsey olmaz deyip gecistiriyor durumun ciddiyetinin farkinda degil ne canlar kendi can parçasina zarar verdi..aslinda siz basta bu soruyu sorsaydiniz anne olmayin derdim hani hamilelik plani yapilirken folik asit verirler keske zorunlu olsa da annenin sakinligini sabrini ofke kontrolunu olcup ona gore annelige onay verseler kardesim siz nerdeydiniz simdiye kadar niye bir tedavi gormediniz uzucu konustum biliyorum ama ben de cok uzuldum ben bile sizden korktum Allahim kendi cocugunuzu sizin ofkenizden korusun diye dua etsem kirarmiyim sizi..hani cocuklar dunyaya gelirken Allahim ben dunyada ne yapacagim kim koruyacak beni diye sorarmis bir melek olacak yaninda hep o melegin ismi Anne..sen bir meleksin unutma yavrunu kotuluklerden kotulerden koruyan.sen iyi bir anne ol emi..tum kalbimle dilegim bu.
 
Bebeğiniz için çok üzüldüm. Oğlum 8 aylık çok güleryüzlü doktor bu kadar güleryüzlü ve sevecen olmasını bizim yaklaşımımıza bağlıyor. Çünkü ben de onu çok hasretle bekledim. Gece uyandirdiginda önce uzun uzun opup seviyorum çok şükür bu saatte uyanmamin en güzel sebebi diyorum.... O bir hediye Allahin emaneti siz ona ne verirseniz o size onu verecek. Böyle nefret yüklemeye devam ederseniz ilerde bağıran kızgın bir çocuk olduğunda suçu kendinizde ararsınız....
 
bebegi sarsmayi akliniza bile getirmeyin. sarsilmis bebek sendromunu arastirin.
tahammul edemediginizde guvenli bir yerde birakip odanin disina cikin. kendi kendine aglamasi olum tehlikesinden iyidir.
 
Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Kesinlikle hemen destek alın hiç ama hiç normal değilsiniz elbette bizde sinir anı kriz anı yaşıyoruz ama öldürmek kelimesini nasıl düşünüp kullanabiliyorsunuz akıl alır gibi değil eşine yanıma yat yoksa gece bişey yaparım diyecek kadar öfke kontrolun yoksa şimdiye kadar destek almaman hata zaten!
 
Ne kadar stres yaparsanız o kadar uyutamazsiniz kendinizde diyorsunuz anlamıyor tabi.

O küçücük savunmasız bir yavru unutmayin o istemedi dünyaya gelmeyi siz olsun diye tedavi gördünüz. Şimdi neden böyle davraniyorsunuz. Evet zor oluyor ama onun düzenini kurmasi bu dünyaya alışması sizce çok mu kolay.

4 aylık kızım var gece 3 te yattım sabah 8de uyandim gece uyuması o kadar zor oluyor ki sıkıntısı vardır uyku düzeni zamanla oturacak çalıştığınız için iş stresi ve ev üstüne birde Cocuk zor oluyordur.. psikolojiniz tamamen bozulmuş en kısa zamanda Bir yardım alsanız iyi olacak.
 
Herkes burda kendi anneliğinden dem vurmuş evet sağlıklı olan bu ama büyük ihtimalle siz lohusa depresyonundasınız. Sağlıksız düşünmeniz bu yüzden. Gerçekten kötü biri olsanız vicdan azabı çekmez ve burada paylaşma gereği görmezdiniz. Lohusa deprasyonu çok başka bi şey çok yazı okudum bununla ilgili. Ben yaşamadım ama yaşayan arkadaşım çok oldu.
Anneniz ya da kayınvaldenizden de destek isteyin.
 
Ne desem bilemedim.. Keşke işe başlamasaydınız. Sabah işe gidecek olmakta strese sokuyordur sizi. Ama çok üzüldüm bebeğiniz adına. Size kızacak yada sizi ayıplayacak değilim elbette ama acilen yardım almalısınız. O yavru size muhtaç. Siz onun hayatta en güvendiği insansınız. Onun için bir sıgınaksınız. Bagırdıgınızda yada sarsmak istediğinizde aklınıza çektiğiniz vicdan azabını getirin. Annelik tamamen sabır işi. Geceleri deliksiz uyumayı aklınızdan silin. Evet zamanla daha düzenli olacak ama uzun bi süre her gece uyanacaksınız. Ayrıca stresli oldugumuzda bebekler anında hissediyor ve uyuyacagı varsa da uyumuyor. Rahat olmak lazım. Bi süre işten izin almanız iyi gelebilir. En azından sabah erken uyanma kaygınız olmaz. Gündüzde bebek uyudukça uyursunuz veya yardıma birileri gelir, siz uyursunuz. Hepimiz öyle yada böyle atlattık o günleri. Fakat sizinki çok aşırı.. Ne yaparsanız yapın yardım almayı ihmal etmeyin.
 
onu ne kadar çok istediğiniz dönemleri düşünün ve miniğe bağırmayın. Boşuna cennet annelerin ayağı altındadır denilmiyor. Ama her anne için geçerli değil bu annelik sabır ve fedakarlık ister. Bence layık olmaya çalışın ama dünyaya gelmesine sebep olarak ona bunu yapmaya hakkınız yok, alabiyorsanız psikolojik destek alın düşünsenize Allah korusun bi boşanma evresine geldiğinizde eşiniz tüm bunları kullanabilir. Yine anlayışlı imiş eşiniz. Eğer kendi sözlerinize ve Allah'a verdiğiniz sözlere değer veriyorsanız söz verin bir daha bebeği sarsmayacağınıza ve bebek sarsıntı geçirdiğinde bebeğin beynine neler oluyor bi araştırın. Özelden verebileceğim bi adreste çok açık videosu var bunun.
Sarsılmış bebek sendromunu biliyorum. Bu nedenle ayakta bile mümkün olduğunda az sallıyoruz oğlumu. Teşekkür ederim bilgi verdiğiniz için
 
Back
X