Merhaba kk'nın öz güvenli ve cesur kadınları.. Tam olarak dert sayılmasa da paylaşıp sizlerden fikir almak istediğim bir konu var.Şimdiden yorumlarınız için teşekkür ederim.
Aralık ayında 25 yaşıma basacağım ve 8 aylık evliyim. Eşim de 32 yaşında. Şuan tayin durumumuzun olduğu bir ilde çalışıyoruz ikimiz de , eşyalı ve şirin bir evde yaşıyoruz. Geniş 1+1 lerden olduğu için şirin olarak betimledim :) Geçici olarak burda olduğumuz için de evlenirken büyük eşyaların hiçbirini almadık, hem zamanla zevklerimiz değişebileceği için kendi evimiz için alırız diyerek. Maddi durumumuz da şükür diyelim gayet iyi.
Geleyim asıl konuma. Biyolojik saate bağlıyorum bazen ama bebek gördüğümde resmen dibim düşüyor. Eşimin yeni yeni konuşmaya başlayan bir yeğeni var, geçen bayram yarım günlüğüne ben baktım, bir kaç gece de ben uyuttum, bakarken yorulsam da uyuturken o kadar deşarj oldum ki.. Hani al götür deseler götürürdüm evime.( böyle bir şey olmayacağı için bana verin götüreyim lafı çok kolay tabii :) Geçenlerde de hastanede 2-3 yaşlarında bir kız çocuğu gördüm. Duruşu, hareketleri, mimikleri o kadar dikkatimi çekti ki, aman yarabbim alıp kalbimin orta yerine basasım geldi!! sen de doğur onu bas kalbinin orta yerine dediğinizi duyar gibiyim ama mevcut şartları ve yaşadığım med-ceziri düşününce geri adım atmamam elde değil.
Yukarı paragrafta yazdığım tayin durumumdan ötürü şartlar gereği şuan hamile kalmam uygun olmaz belki. Evlilik süresi, tayin telaşı, eşya alıp baştan ev kurma, taşınma derken hepsini aynı anda yaşama fikri bile zihnimi yoruyorken fiile dökebileceğimi pek sanmıyorum zaten. Şuanki rahatlığımı da düşününce, bu rahatlık da bazen bebek isteğimin önüne geçiyor. Ama hep mi geçecek? Yıllar evvel mahalle usulü atlı karıncalar getirirlerdi ve binebilmek için o sırayı aşırı istekle bekler, melül melül bakış atardım. Sonrasında hafif baş dönmesi ile inerdim ama bu durum beklerkenki heyecanımı, masumiyetimi değiştirmezdi. Ya böyle olursa? Olsun diye elimden geleni yapıp sonrasında benden kaynaklı herhangi bir sebeple - pişmanlık demek istemiyorum da ona yakın kötü bir duygu- hissedersem? bu duygu da az önceki dönme dolap örneğindeki baş dönmesi oluyor. Ya tamamen emin olamazsam, şartlar ortadan kalktığında bile kendime bahane yaratabilir miyim?Gerçi nasıl emin olunur bunun hakkında da fikrim yok.. Bilfiil sürecek olan sorumluluk, aşırı dozdaki isteğimin önüne geçer mi? Bu yoğun isteğimi gerçekleştirdikten sonra annelik bana göre değilmiş diye düşünebilir miyim acaba? Bu kadar sorgulamamın sebebi de, gerçekten bu son yazdıklarımı düşünürsem vicdan azabı duyacağımdandır ve bu güzel duyguların kaygıya dönüşmesinden korkuyorum.
Eşimle konuşunca 2020'de düzenimiz oturmaya başlayınca yavaştan düşünürüz fikrinde olduğunu anlıyorum. İkimiz de düzenli ve planlıyız çoğu konuda ama anne ve babalık da planlanır mı?
Aralık ayında 25 yaşıma basacağım ve 8 aylık evliyim. Eşim de 32 yaşında. Şuan tayin durumumuzun olduğu bir ilde çalışıyoruz ikimiz de , eşyalı ve şirin bir evde yaşıyoruz. Geniş 1+1 lerden olduğu için şirin olarak betimledim :) Geçici olarak burda olduğumuz için de evlenirken büyük eşyaların hiçbirini almadık, hem zamanla zevklerimiz değişebileceği için kendi evimiz için alırız diyerek. Maddi durumumuz da şükür diyelim gayet iyi.
Geleyim asıl konuma. Biyolojik saate bağlıyorum bazen ama bebek gördüğümde resmen dibim düşüyor. Eşimin yeni yeni konuşmaya başlayan bir yeğeni var, geçen bayram yarım günlüğüne ben baktım, bir kaç gece de ben uyuttum, bakarken yorulsam da uyuturken o kadar deşarj oldum ki.. Hani al götür deseler götürürdüm evime.( böyle bir şey olmayacağı için bana verin götüreyim lafı çok kolay tabii :) Geçenlerde de hastanede 2-3 yaşlarında bir kız çocuğu gördüm. Duruşu, hareketleri, mimikleri o kadar dikkatimi çekti ki, aman yarabbim alıp kalbimin orta yerine basasım geldi!! sen de doğur onu bas kalbinin orta yerine dediğinizi duyar gibiyim ama mevcut şartları ve yaşadığım med-ceziri düşününce geri adım atmamam elde değil.
Yukarı paragrafta yazdığım tayin durumumdan ötürü şartlar gereği şuan hamile kalmam uygun olmaz belki. Evlilik süresi, tayin telaşı, eşya alıp baştan ev kurma, taşınma derken hepsini aynı anda yaşama fikri bile zihnimi yoruyorken fiile dökebileceğimi pek sanmıyorum zaten. Şuanki rahatlığımı da düşününce, bu rahatlık da bazen bebek isteğimin önüne geçiyor. Ama hep mi geçecek? Yıllar evvel mahalle usulü atlı karıncalar getirirlerdi ve binebilmek için o sırayı aşırı istekle bekler, melül melül bakış atardım. Sonrasında hafif baş dönmesi ile inerdim ama bu durum beklerkenki heyecanımı, masumiyetimi değiştirmezdi. Ya böyle olursa? Olsun diye elimden geleni yapıp sonrasında benden kaynaklı herhangi bir sebeple - pişmanlık demek istemiyorum da ona yakın kötü bir duygu- hissedersem? bu duygu da az önceki dönme dolap örneğindeki baş dönmesi oluyor. Ya tamamen emin olamazsam, şartlar ortadan kalktığında bile kendime bahane yaratabilir miyim?Gerçi nasıl emin olunur bunun hakkında da fikrim yok.. Bilfiil sürecek olan sorumluluk, aşırı dozdaki isteğimin önüne geçer mi? Bu yoğun isteğimi gerçekleştirdikten sonra annelik bana göre değilmiş diye düşünebilir miyim acaba? Bu kadar sorgulamamın sebebi de, gerçekten bu son yazdıklarımı düşünürsem vicdan azabı duyacağımdandır ve bu güzel duyguların kaygıya dönüşmesinden korkuyorum.
Eşimle konuşunca 2020'de düzenimiz oturmaya başlayınca yavaştan düşünürüz fikrinde olduğunu anlıyorum. İkimiz de düzenli ve planlıyız çoğu konuda ama anne ve babalık da planlanır mı?
Son düzenleme: