- 28 Temmuz 2016
- 4.044
- 6.758
- 158
- Konu Sahibi Audreyhorne
-
- #1
Konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım.
Dün gece hiç uyuyamadım. Çok yorgun hissediyorum kendimi. Yarıda bırakmayacak olursam uzun olacak bir dert olacak.
Çok güzel bir çocukluk geçiremedim. Annem psikolojisi hep bozuk olan bir kadın, babam sinirli bir adam, abim sorunlu bir ergendi. Bende o ailede sıkışıp kalan bir çocuktum.
Zamanında babaannemin anneme yaptığı kötülüklerin tüm hırsı ve öfkesi hep biz çocuklardan çıktı. Annem hep kafasına taktı bir gün bile anmadığı babam ile kavga etmediği gün geçirmedi. Birbirlerine ettikleri hakaret ve küfürleri duymamak için kulaklarımı kapatır, birbirlerini boğazladıklarını görmemek için evden komşuya kaçardım.
Ayda bir evimizdeki camlar kırılırdı. Arkadaşlarım hep üzülürdü baban yine mi camları kırdı diye.
Annem babamın evde olmadığı zamanlar sinir krizi geçirirdi abimle ne yapacağımı şaşırırdık.
Abim ergen oldu. Çok çok sorunlu bir ergenlik geçirdi. Oraları anlatmak bile istemiyorum. Yine de beni o cehennemden koruyan tek insandı.
Bazı zamanlar annemin ve babamın başka insanlar olduğunu hayal ederdim. Çok seviyordum onları ama evliliklerini sevmiyordum.
Annem çok ilgisiz bir anneydi. Çok ciddi piskolojik sıkıntı belirtilerim vardı buraya yazıp daha sonra pişman olmak istemediğim bir kere bile doktora götürmedi. Benim çok sonra aklım erdi normal olmadığına.
Üniversite sınavım zamanı çok büyük bir kavga ettiler ve ben intihara kalkıştım. Taburcu olup eve geldiğim günler kavganın şiddetleri arttı. Okulumu yarım bıraktım.. Daha sonra çalışıp çabaladım memur oldum.
Eşimle 23 yaşında evlendim. Evden kaçmam gerekiyordu çünkü. Bir gün bile pişman olmadım. Çok şükür bahtım eşimden yana çok güldü.
Annem ve babam birazda olsa toparlandılar. Kavgalar hala devam etse de.
Annem bana acı çektirmek için her şeyi yapıyor. Meme kanseri şüphesi var her gün arayıp ben kanserim hadi kapatıyorum telefonu diyor.
Eskiden de hep intihara kalkışırdı zaten. Ölmeyi istemiyor ama bizi kahırdan öldürürdü hep.
Ben ciddi anlamda görüşmek istemiyorum. 2 ay küslüğümüz oldu ve çok huzurluydum. Ama vicdanım el vermiyor.
Bir de kanser şüphesi doğrulanırsa hiç ayrı duramam. Beni çok zor günlerin beklediğini biliyorum.
Annem gibi bir anne olmamak için 5 senelik evliliğimde çocuk düşünmedim. Yeni yeni hazır hissediyorum kendimi. Kendimi geliştirmek için çok çabaladım. Umarım becerebilirim.
Çok mu vicdansızım ? Pişman olur muyum ? Ne yapmalıyım ?
Dün gece hiç uyuyamadım. Çok yorgun hissediyorum kendimi. Yarıda bırakmayacak olursam uzun olacak bir dert olacak.
Çok güzel bir çocukluk geçiremedim. Annem psikolojisi hep bozuk olan bir kadın, babam sinirli bir adam, abim sorunlu bir ergendi. Bende o ailede sıkışıp kalan bir çocuktum.
Zamanında babaannemin anneme yaptığı kötülüklerin tüm hırsı ve öfkesi hep biz çocuklardan çıktı. Annem hep kafasına taktı bir gün bile anmadığı babam ile kavga etmediği gün geçirmedi. Birbirlerine ettikleri hakaret ve küfürleri duymamak için kulaklarımı kapatır, birbirlerini boğazladıklarını görmemek için evden komşuya kaçardım.
Ayda bir evimizdeki camlar kırılırdı. Arkadaşlarım hep üzülürdü baban yine mi camları kırdı diye.
Annem babamın evde olmadığı zamanlar sinir krizi geçirirdi abimle ne yapacağımı şaşırırdık.
Abim ergen oldu. Çok çok sorunlu bir ergenlik geçirdi. Oraları anlatmak bile istemiyorum. Yine de beni o cehennemden koruyan tek insandı.
Bazı zamanlar annemin ve babamın başka insanlar olduğunu hayal ederdim. Çok seviyordum onları ama evliliklerini sevmiyordum.
Annem çok ilgisiz bir anneydi. Çok ciddi piskolojik sıkıntı belirtilerim vardı buraya yazıp daha sonra pişman olmak istemediğim bir kere bile doktora götürmedi. Benim çok sonra aklım erdi normal olmadığına.
Üniversite sınavım zamanı çok büyük bir kavga ettiler ve ben intihara kalkıştım. Taburcu olup eve geldiğim günler kavganın şiddetleri arttı. Okulumu yarım bıraktım.. Daha sonra çalışıp çabaladım memur oldum.
Eşimle 23 yaşında evlendim. Evden kaçmam gerekiyordu çünkü. Bir gün bile pişman olmadım. Çok şükür bahtım eşimden yana çok güldü.
Annem ve babam birazda olsa toparlandılar. Kavgalar hala devam etse de.
Annem bana acı çektirmek için her şeyi yapıyor. Meme kanseri şüphesi var her gün arayıp ben kanserim hadi kapatıyorum telefonu diyor.
Eskiden de hep intihara kalkışırdı zaten. Ölmeyi istemiyor ama bizi kahırdan öldürürdü hep.
Ben ciddi anlamda görüşmek istemiyorum. 2 ay küslüğümüz oldu ve çok huzurluydum. Ama vicdanım el vermiyor.
Bir de kanser şüphesi doğrulanırsa hiç ayrı duramam. Beni çok zor günlerin beklediğini biliyorum.
Annem gibi bir anne olmamak için 5 senelik evliliğimde çocuk düşünmedim. Yeni yeni hazır hissediyorum kendimi. Kendimi geliştirmek için çok çabaladım. Umarım becerebilirim.
Çok mu vicdansızım ? Pişman olur muyum ? Ne yapmalıyım ?