Bende sizin gibiyim, anaannem ve dedem yasıyor, anaannem yasayan ölü gibi, bu bizim babaanne ve dedem' den 1,5 yıl sonra ilk acımız, 1,5 yıl önce ailemden olan herkes hayattaydı, hep ne mutlu bana derdim kimin dedesi yok, kiminin anaannesi, kimin anası, babası, kardesi.. Kendimi sanslı hisseder dua ederdim Allaha, gelince bir anda geldi hersey, önce babaannem aradan 4 ay sonrada dedem bir anda hayatını kaybetti, onlara da ne kadar üzülmüstüm yasını basını almalarına ragmen, can sonucta ve bir gecmisiniz, bagınız var. Ama anne bambaskaymıs, annemin ölüm haberi geldigin de dünyam basıma yıkıldı, hic birsey düsünemedim dinmek, tükenmek bilmeyen gözyasım var o günlerden bana kalan alısamadım, alısamıyorum cok özlüyorum annemi, ana gibi yar olmaz derlerdi ya hani, olmuyor gercekten, kim olursa olsun anne gibi olmuyor, onsuz 4. ayın icindeyiz evimiz sessiz, yeri bos.. Hic cıkmıyor aklımdan..
Bende ne zaman annesine biri kızsa, sinirlense kızıyorum, icim gidiyor cünkü annesizlik cok acı, cok agır hayatta iken bilsinler degerlerini, hele de kaybetmis biri yanlarındayken yapmasınlar bunu, insanın aklına daha bir dank etmeli aslında.
Bende annemi 4 ay önce beyin kanamasından kaybettim, sapasaglam bir insadı onda olan tansiyonu bile dısardan anlamamız mümkün olmadı, yasamayı seven, hayata dört elle sarılmıs ailesine, babama ve cocukları icin herseyi yapabilecek bir insandı. Simdi öylesine yalnızım ki, hala soktayım inanamıyorum öldügüne, hala aklım almıyor onsuz bir hayatı yasadıgımı, annenin yeri baskaymıs yeri asla dolmazmıs derlerdi, simdi o kadar iyi anlıyorum bunu, yanımda biri anne dese icin gidiyor, kalbim sıkısıyor, annemi arıyorum her yerde, onun sevgisini, ilgi ve sefkatini arıyorum, hele de bir daha annemi yasadıgım müddetce göremeyecegimi bilmek bende yasama hevesi bırakmıyor, okudugum sehire giderken her defasında beni aglayarak göndermesi, bütün resimlerimi ortaya cıkarması, resimlerimle konusurmus ben yokken, simdi nasıl alısayım ben onun yokluguna? Hakkını helal et annecigim bile diyemedim, bir an' da vurdu hastalık, 15 gün dayanabildi yasam mücadelesine sonra kus olup uctu. Kus dedim, ben otobüsle giderken babama simdi kus olup ucsam kızımın yanına dermis, annem benim canım annem..
Simdi annem- babam ölecek, kötü bir haber alacagım düsüncesiyle uyuyamadıgım, sabaha kadar agladıgım günleri düsünüyorum ve yasadım ben bunu, korktugumu hic beklemedigim bir anda yasadım, benim zayıf noktam ölüm korkusuydu rabbim verme bana böyle bir zaman da diye dua ettim hep, annemin durumunu ögrendigim zaman da dizlerimin üzerine oturup deli gibi bagırdım sadece, en korktugum seydi cünkü, ama yok Rabbim insana kaldıramayacagı yükler vermezmis dedim, dedim ama öyle olmadı annemi kaybettik, henüz 24 yasındayım ve evin en büyük cocuguyum, iki kardesim var, ve simdi aynı sizin gibi babama birsey olacak endisesi yasıyorum, sapsız üzüm gibi kalmaktan korkuyorum, sizin durumunuz daha üzücü tabii, yalnızsınız bir aileniz var ama birseyler yasamamıs, paylasmamıssınız, bu saatten sonra nasıl kendinize yakın hissedeceksiniz ki? Yalnızlık dediginiz gibi cok zor, hele de anne ve baba ikisi bir anda olmadıgı zaman, insanın kardesleri bile yetmiyor bazen, yavruları toplayan anne ve baba' dır cünkü, kocaman bir cınarın gölgesinde olmak istiyorsun hep, annenin de büyümeyen melegi,
İnsanın ne hayalleri oluyor degil mi yarım kalan? Sevgilimle konusurduk, annemin eli lezzetliydi tursumuzdan götürmüstüm bir keresinde, bayılmıstı keza bende öyle, cerez niyetine yerdim, evlenince bol bol yersin, hatta bize bile yapar demistim, torun bakıcaktı daha, ve daha neler, neler, ne hayaller..
Ne mürüvetimizi gördü, ne erkek kardesimin askerligini, ne de torun görebilecek bunlar icim de hic bir zaman kapanmayacak, benimle mezara gelicek olan yaralardır, aile' den birini kaybetmenin acısı cok zormus.. Allah sabır versin bu acıyı yasayan herkese.
Kendimi herseye kapattım cherry_jam hic birsey umrumda degil, annem yokken ben, ben olamıyorum.. Ölümde hayatın bir parcası biliyorum bunu, ama benim annemin öldügüne inanamıyorum, kabullenemiyorum icte ice..
Erkek arkadasım artık gözlerin eskisi gibi parlamıyor, gülümsemelerin bile anlık! demisti. Hic birsey diyemedim, cünkü dogruyu söyledi. Elimden birsey de gelmiyor, annem yok cünkü, eski hayatım yok ki, ben bir acı yasadım ve ömrüm boyunca da bu acı icim de olacak, hayatımın her noktasında annesizlik vurucak beni, biri yanımda anne derken, aglarken, anneler günün' de..
Anne olmayı düsünmüyorum ama ya olursam, iste o zaman koyacak bana annesizlik.
Ben anaannem ve dedemle büyümüs sayılırım, her yaz anaannem de kalırdım.
Ben nasıl onlara yakın olduysam cocugumun da aynı sekilde olmasını isterdim, kocaman bir aile hayalim vardı.
Torununla oynayan, ona masallar anlatan bir anaanne hayalim vardı, ama olmadı!
Hayallerim yarım, icim buruk öylece kalakaldım.
( hep yanımda olaydı dedim, bu travmayı atlatmam kolay olmadı. profeyonel yardım almadım hiç, acısını yaşayıp onsuz olmaya kendi başıma alışmaya çalıştım. derken hamile kaldım ve şu an 20 aylık bir kızım var. eşimin babası ben hamileyken kızları sevmediğini söylemişti. bu yüzden ona çok kızgınım, kızımın ona dede demesini istemiyorum için için. babam olaydı diyorum, onu ne çok severdi, yere göğe sığdırmazdı. sanki kızım ona dede delirecek gibi oluyorum.benim erkek kardeşim yok, annem babama bi,r tane daha doğurayım erkek olur belki dediğinde babam, kızlarım bana yeter istemem erkek çocuk demiş anneme. o harika bir inandı, çok özledim onu. baba demeyi o kadar özledim ki; kızım eşime baba derken içim titriyor. kızıma anneden önce baba demeyi öğrettim. neyse işte,özlüyorum onu...
ölüm acısını yaşayan bilir.ve bunun üstüne başka hiç acı yokmuş.düşünüyorumda bundan 3 ay önceye kadar ne kadar mutluymuşuz.hiç bir derdmiz yaramız yokmuş.ama işte gitti babam gittii
Bende annemi 4 ay önce beyin kanamasından kaybettim, sapasaglam bir insadı onda olan tansiyonu bile dısardan anlamamız mümkün olmadı, yasamayı seven, hayata dört elle sarılmıs ailesine, babama ve cocukları icin herseyi yapabilecek bir insandı. Simdi öylesine yalnızım ki, hala soktayım inanamıyorum öldügüne, hala aklım almıyor onsuz bir hayatı yasadıgımı, annenin yeri baskaymıs yeri asla dolmazmıs derlerdi, simdi o kadar iyi anlıyorum bunu, yanımda biri anne dese icin gidiyor, kalbim sıkısıyor, annemi arıyorum her yerde, onun sevgisini, ilgi ve sefkatini arıyorum, hele de bir daha annemi yasadıgım müddetce göremeyecegimi bilmek bende yasama hevesi bırakmıyor, okudugum sehire giderken her defasında beni aglayarak göndermesi, bütün resimlerimi ortaya cıkarması, resimlerimle konusurmus ben yokken, simdi nasıl alısayım ben onun yokluguna? Hakkını helal et annecigim bile diyemedim, bir an' da vurdu hastalık, 15 gün dayanabildi yasam mücadelesine sonra kus olup uctu. Kus dedim, ben otobüsle giderken babama simdi kus olup ucsam kızımın yanına dermis, annem benim canım annem..
Simdi annem- babam ölecek, kötü bir haber alacagım düsüncesiyle uyuyamadıgım, sabaha kadar agladıgım günleri düsünüyorum ve yasadım ben bunu, korktugumu hic beklemedigim bir anda yasadım, benim zayıf noktam ölüm korkusuydu rabbim verme bana böyle bir zaman da diye dua ettim hep, annemin durumunu ögrendigim zaman da dizlerimin üzerine oturup deli gibi bagırdım sadece, en korktugum seydi cünkü, ama yok Rabbim insana kaldıramayacagı yükler vermezmis dedim, dedim ama öyle olmadı annemi kaybettik, henüz 24 yasındayım ve evin en büyük cocuguyum, iki kardesim var, ve simdi aynı sizin gibi babama birsey olacak endisesi yasıyorum, sapsız üzüm gibi kalmaktan korkuyorum, sizin durumunuz daha üzücü tabii, yalnızsınız bir aileniz var ama birseyler yasamamıs, paylasmamıssınız, bu saatten sonra nasıl kendinize yakın hissedeceksiniz ki? Yalnızlık dediginiz gibi cok zor, hele de anne ve baba ikisi bir anda olmadıgı zaman, insanın kardesleri bile yetmiyor bazen, yavruları toplayan anne ve baba' dır cünkü, kocaman bir cınarın gölgesinde olmak istiyorsun hep, annenin de büyümeyen melegi,
İnsanın ne hayalleri oluyor degil mi yarım kalan? Sevgilimle konusurduk, annemin eli lezzetliydi tursumuzdan götürmüstüm bir keresinde, bayılmıstı keza bende öyle, cerez niyetine yerdim, evlenince bol bol yersin, hatta bize bile yapar demistim, torun bakıcaktı daha, ve daha neler, neler, ne hayaller..
Ne mürüvetimizi gördü, ne erkek kardesimin askerligini, ne de torun görebilecek bunlar icim de hic bir zaman kapanmayacak, benimle mezara gelicek olan yaralardır, aile' den birini kaybetmenin acısı cok zormus.. Allah sabır versin bu acıyı yasayan herkese.
yaşamak adına sadece nefes alıp öleceğim günü bekliyortum
