Anne veya Babasını erken yaşta kaybedenler...

kybele1180 .!.:

aranızda ayşe kulin'in umut kitabını okuyan muhakkak vardır elbet. ben bir solukta okudum. bu kitapta ayşe kulinin annesi olan sitarenin 15-16 yaşlarında beklemediği bir anda babasını kaybetmesi ve 18 yaşında ayşe kulinin babsıyla tanışarak evlenmeye karar vermeleri yer alır. sitare o gün aynaya bakar ve babasını düşünür.babasını onu evlenirken görememesine üzülür ve sorar kendine ne zaman büyüdüm ben diye. baba senin öldüğün gece mi diye cevaplar yine kendini. Öyle çok etkilendim ki bu bölümden, öyle güzel anlatıyordu ki içimden geçenleri. Ben annemi 24 yaşımda kaybettim. Ben de gelin oldum ve annem göremedi. Annemi çok ama çok özlüyorum. Herhalde benim gibiler vardır diye düşünüyorum. Bilmiyorum okuyan veya birşeyler yazan birileri olur mu ama ben davet ediyorum herkesi. Anne veya babamızı analım burda onlardan bir hatırayla. ilk hatıra benden:

Annem Çapa'da hastanede yatıyordu.Hafta içi çalıştığım için ancak haftasonu yanında kalıyordum. Yine bir hafta sonu yanındaki yatakta yatıyordum.Uyandım annem bana bakıyordu. Bir şeye mi ihtiyacın var anne diye sordum. Cevap netti. ''Sen uyuyordun ben de sana bakıp seni seviyordum.'' Ben de seni seviyorum annecim. Yerin üstünde ya da altında farketmez heryerde her zaman seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bende 21 yasindayim babam yogun bakimda bilincsiz ama bana bakiyo bazen elimi tutyo isi dolayisiyla onunla yilda 2 kere gorusurduk ona heo hasret buyudum simdi de gunde iki keee gorebiliyorum evde bakim hastasi olucak ama bi turlu cikamadik eve insallah eve gelirde tekrar beraber oluruz onu cok seviyorum cok zor gunler yasiyoruz yasadikda

AdAm_OLaCaK_KIZ .!.:

Babamı kaybedeli 30 ay oldu, 29 yaşındaydım, babam 53tü, böyle noktalanmamalıydı ama vade, kader, ilahi takdir...çok şey birikti anlatacak akıl alacak, kavga da ederdik eminim, dağ gibi bir adamdı, dimdik onurlu güvenilir iyiki öyle bi adamın kızıyım, doyamadım, 80ine kadar yaşasaydı gene doyamazdım ya neyse...zor

Genişletmek için tıkla...

Baba iyide olsakotu de olsa golgesi yetiyo allH kimseye yasatmasin sabir versin cok zor

Rabbim yardım etsin. Çok zor dayanma gücü versin ins

Armin28 .!.:

Rabbim yardım etsin. Çok zor dayanma gücü versin ins

Genişletmek için tıkla...

Insallah hepimize

2015 martta bi rüya görüyorum,rüyamda baban vefat etti diyorlar,aklım çıkıyor,sabah ağlaya ağlaya uyanıyorum...Diyorlar ki ne güzel ömür verilmiş demek ki...Temmuz 2015 'te babamın hastalığı çıkıyor,hastanede nefes alıp vermesi iyice zorlaştığında o son gücüyle elimi tutup "ailene sahip çık,eşini üzme" diyor...O eli son kez tutuyorum ve bu seferki rüya değil gerçek oluyor...

Ölüm çok zor bir olgu helede bu bir yakınımız ise
kayıp yaşayan herkese sabır dilerim
Anne baba evlatlarını kaybeden herkese

Arkadaslar şimdi propaganda yada dini...demeyin lütfen ben size küçük bir çocuğun doğmadan öncesine ve hayatı boyunca kayıplarına bir bakarmisin iz diycem
H.Z Muhammed doğmadan anne karnında babasını,6 yaşında annesini ,daha çocuk yaşında dedesini,onu kollayan amcasını,kıymetli Hatice'sini (esi)ve Fatıma'si hariç bütün kuzularini ...Bu yanlış anlaşılmasın lütfen nihayetinde O'da bir insan di !her zaman kendime bunu hatirlatma lazım bir daha asla unutmayacağım kendisinden Özür diliyorum!

1numara .!.:

çok özel bir konudur bu benim için o yüzden fazla konuşmayı tercih etmem.paylaşasım varmış en çokta hüngür hüngür ağlayasım yazılanları okudum ve kendimi tutamadım.
annemle hatırladığım günler sıkıntılı günlerdi. mesela annemi hiç gülerken hatırlamam.9 yaşımdaydım annemi kaybettiğimde.hep bir kardeşim olsun isterdim.hamileliğinin son günleriydi günlerce yattı o minicik halimle hiçbirşey yapamadım, acılarını hafifletemedim, en kötüsü yardım isteyeceğim kimse yoktu.kaç gün sürdü bu süre hatırlamıyorum.birgün uyudu uzun uzun sevindim iyileşiyor diye.gece oldu uyanmıyor komşu çorba getirmişti onu yedirmek için uyandırayım dedim ama başaramadım. sesime komşular geldiler beni yukarı çıkardılar.sonra annen hastaneye gitti geldi iyi dediler inandım.inanmaktan başka çarem yoktu zaten.o gece uyumadım hiç ama hep iyi şeyler düşündüm ta ki ertesi gün selayı duyana kadar.artık kendimi avutacak bişey kalmamıştı.
sessizce ağladım sonrada annemin sözünü tutmaya çalıştım.anneciğim kızın istediğin gibi güçlü, hayatta yılmayan biri oldu hayatta.tek zaafım tek kırık dökük yanım senin eksikliğin oldu yıllarca.şimdi anne olmak için uğraşıyorum içimdeki anne sevgisiyle bir bebeği büyütmek için..

Genişletmek için tıkla...

Hikayeniz beni mahvetti gerçekten çok üzüldüm başınız sağolsun uzun uzun uyudu dediniz ya yüreğim parçalandı

Uzun zamandir böyle ağladigimi hatirlamiyorum...Bu sabah anneme sinirlenip bagirdigim icin kizdim kendime.Annemde babamda hayatta cok şükür ama ölüm kelimesi gelince anne babanin yanina göz yaşlarim sel oluyor.Kucuklugumden beri tek aliskanligim her gece anne baba icin dua etmek..Bu gece dualarima sizide kattim elimden gelen tek sey bu...Allah bu aciyi yasayan herkese sabır versin..

bılıyorum yasamayan bılmez benım annem ve babam cok sukur sağlar...
Lakin gördüğüm şahit oldugum bişey var ki bu da yadsınamaz bir gerçek...
Bir öksüz bir yetim kesinlikle Allahın hımayesınde oluyor başını Allah oksuyor onun... Başını büküp az nazlansa bılıyorum kı Rabbim onun ayaklarına dünyaları seriyor...
Sonsuz şükürler olsun... Anne ve babayı vesıle kılan da O fakat onları aradan çekince daha çok daha hızlı koşturuyor yardımına evlatların...
Vefat eden anne babalar adına hem konu sahıbının hem yazı paylaşan diğer arkadaşların, ınsallah en kısa zamanda ruhlarına hedıye adına yasin okuyup hedıye edıcem madem onlardan konusuyoruz kabırlerını purnur eyleyelım...

Allah tekrardan rahmet eylesin... Günahlarını affetsin... Yakınlarına da sabır versın...

Ailemle ilgili hatırladığım çok güzel şeyler var tabi ama aklıma kazınan tek şey annemin atıştığımız zamanlarda bi gün ölücem o zaman mumla ararsın beni demesiydi o zaman bile tövbe de deyip gözlerimin dolup hemen dediğini yapmamdı. Ne mumu kendimi yakıp ararım bulacağımı bilsem. 3 sene içerisinde annemi de babamı da kaybettim. 17 yaşındaydım bir ailem kalmadığında. Sonrası bir türlü uyanamadığım iğrenc bir kabus. Eğitim hayatım bitti. Ayakta kalmak adına senelerce sigortasız çalıştırıldım. Önce akrabalar ah vah yazık derken bir süre sonra (evlen de hayatın kurtulsun) adı altında 35 yaş üzeri adamlara peşkeş çekmeleri, çalıştığım iş yerlerinde sahipsiz damgası yemek, hor görülmek, hep kötü yoldaymışsın gibi davranılması, tacize uğramak bir dünya tramva atlatmak, her gelenin (arkadaşlık ve aşk) seni kullanmaya çalışıp olmayınca basıp gitmeleri, o boşlukla analiz edemeden aşık olup senelerce maddi manevi kullanılmak yine de sonsuz güvenmek yuva kurmanın ne olduğunu bilmeyen hatta idrak edebilmenin yanından geçemeyecek kadar şımarık ve sorunlu bi adamla evlenmek. Sonunda aptalca bahanelerle sen onca şeyi sırtlanmamışsın gibi basıp gitmesi. Uğradığın haksızlığın hesabını soracak kimse olmaması. Ve her seferinde artık al canımı Allahım diye bağıra bağıra ağlarken bulmak kendini. Yine de zorla ayağa kalkmak iyiyim demek. Bitmiyor annesizlik babasızlık, acısı bitmiyor, onlara duyulan özlem bitmiyor hemde bu kadar kötü insanlarla karşılaşırken. Her üzüldüğünde neden bu dünyada bıraktınız sorusu, her yüzün güldüğünde sizde görseydiniz keşke diye içinden mırıldanmalar. Bir kerecik olsun yüz yüze gelebilmek için canını verecek kıvamda yaşamak. Anne kız ilişkilerine imrenmek baba kız anlaşmazlıklarına bile imrenmek. Ömür boyunca bu eksiklikle yaşayacaksın hissi. Rabbim hiç kimselere vermesin alışlıyor illaki ama ruhunda bıraktığı hasarlar hiç geçmiyor.

Onlari kaybetimden beri her gece efkyar basar aslinda gece gunduz farketmez bi muzik duydugumda oyle huzunlu damar bisey degil eylenceli de olsa oyle birkac dalma goz yasi suzulur gozlerimden bazen gulerken aniden bi huzun coker kalbime guldugum icin bi sucluluk hisederim daha 15 yasimdayken annemi kaybetim annem hastaydi onu kaybetigimiz gece kotuleshmmisti hastaneye goturdum amaa hic ilgilenilmedi bir ine yapip hemen gonderdiler bizi eve dondukten sadece 1 saat sonra annem aniden fenalshti kaskati kesildii hemen kucaklayip hastaneye goturuyoduk ki arabada kucagimdayken kaybetikk oo anii her dusundugumde tekrar tekrar yasiyorum cook zor gunler aylar yilar gecirdik kardeslerim ve babamla birlikte tabi babam cok cabuk atlati 1 yil sonra hemen evlenip yeni hayatina adapte olmustu Annemi kaybetikten tam 10 yil sonra babamizi da kaybetik 10 ay once kanserden kaybetik ben evliyim almanyada yasiyorum babam haastlaninca hemen memleketee gitim hep yaninda oldum elimizden gelen herseyi yaptik kardeslerimle amaa basaramadik gozumuzun onunnde daag gibi adam gunden gune eridii bitti isyan etmek istemiyorum amaa annemi kaybetimizde 30 yasinda gencecik hic kimseye zarari olmamis kendi halinde bi kadin di babami kaybetimde 42 yasinda gencecik aslan gibi kimseyin kotulunu dusunmeyen herkese yardim eden bir adam di cook zoruma gidiyo bukadar genc 3 evladi olan kimseye zarari olmayan iki insanin kaybi ve yasli basli insanlarin ben daha gencim demesi cook kanima dokunuyo annemi de babami da kaybetimde hep aklimdan nedenn baba annem dedem veyaaa anannem dil dee onlar gidiyoo elimdee degil kendimi bunu dusunmekten ali koyamiyorumm cok sinirleniyorum yaaa nedenn onarr yasiyorr ..........(((((

Bende 12 yasinda kaybettim babami nasil mutlu olmustum öldugune agliyordum ama uzuntuden degildi..hic calismamasi ve 1kere anneme vurdugunu gordugum icin bide tabiki hic kizim deyip beni opmedigi ve sarilmadigi icin....sonra megerse ben 2 yasindaydayken verem oldugunu ve doktorun eger cocugunu seviyosan ona 2metreden fazla yaklasma dedigini bu yuzden bisey olur diye hep uzak durdugunu ogrendim en cokta yoklugu evlendigim gun koydu ilk geceden aglayarak uyandim uykumdan ve sonra ilk cocugumu goremedi diye sonra ikinci cocugumu goremedi diye ve simdi cok degil 20 gun once 3.cocugumu dogumda kaybedip babamin mezarinin ustune gomduk onu goruyodur dimi birbirlerini yalniz birakmazlar orda

Henüz 8 yaşındayken annemi kaybettim.Ansızın.Hasta bile değildi.Kaza da değildi.Doktorun uygulamis olduğu yanlış bir tedavi bitirdi bizi...Onu çok özlüyorum.YArım kaldım.Esim de olsa çocuğum da olsa ben hiçbir zaman tam olmayacağım.Annem hiçbir zaman olmayacak.Saçlarımı oksamayacak...

Allah sabır versin hepinize. Ailenden birini, özellikle anne babanı kaybetmek çok acı bir şey. Kelimelere dökülemiyor... Anlatılamıyor... Boğazın düğümleniyor...

kybele1180 .!.:

aranızda ayşe kulin'in umut kitabını okuyan muhakkak vardır elbet. ben bir solukta okudum. bu kitapta ayşe kulinin annesi olan sitarenin 15-16 yaşlarında beklemediği bir anda babasını kaybetmesi ve 18 yaşında ayşe kulinin babsıyla tanışarak evlenmeye karar vermeleri yer alır. sitare o gün aynaya bakar ve babasını düşünür.babasını onu evlenirken görememesine üzülür ve sorar kendine ne zaman büyüdüm ben diye. baba senin öldüğün gece mi diye cevaplar yine kendini. Öyle çok etkilendim ki bu bölümden, öyle güzel anlatıyordu ki içimden geçenleri. Ben annemi 24 yaşımda kaybettim. Ben de gelin oldum ve annem göremedi. Annemi çok ama çok özlüyorum. Herhalde benim gibiler vardır diye düşünüyorum. Bilmiyorum okuyan veya birşeyler yazan birileri olur mu ama ben davet ediyorum herkesi. Anne veya babamızı analım burda onlardan bir hatırayla. ilk hatıra benden:

Annem Çapa'da hastanede yatıyordu.Hafta içi çalıştığım için ancak haftasonu yanında kalıyordum. Yine bir hafta sonu yanındaki yatakta yatıyordum.Uyandım annem bana bakıyordu. Bir şeye mi ihtiyacın var anne diye sordum. Cevap netti. ''Sen uyuyordun ben de sana bakıp seni seviyordum.'' Ben de seni seviyorum annecim. Yerin üstünde ya da altında farketmez heryerde her zaman seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

Konuyu kim hortlatmış bilmiyorum ama şunu okuyunca benim de aklıma bi anım geldi.
Anneme teşhis koymak içib hastaneye yatırdılar ben de refakatçi kaldım. Ama aynı yatakta yattık o başına ben de tam tersine. Gece uyandığımda annem ayaklarımı sevip öpüyordu.
Malesef o geceden sonra anneme o lanet hastalığın teşhisi kondu ve hayatımız sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı

hadinur .!.:

Allah rahmet eylesin cnm

Genişletmek için tıkla...

Amin