konu açılalı baya olmuş ama arkadaşım seni o kadar iyi anlyorum ki özellikle ilk cümlen..her anne öyle masallardaki şiirlerdeki gibi olmuyormuş.Yeni anlıyorum bunu .Annem yüzünden yıllardır gözümün yaşı kurumadı desem yeridir.küçüklüğümden beri ona aşırı düşkündüm .belkide etrafta güvenebilecek başka bir figür olmadığından .belkide onun en basit annelik görevlerini bile kafama kakmasındanona hep borçlu hissetmek zorunda olmaktan.
şimdi kendim anneyim aslında 9 yıldır anneyim ve o günden beri onu hiç sevmiyorum .bana yaptıklarını gözz göre göre evlaat ayırıp o benden sen babandan diye bunu açıklamasını - ben hüngür hüngür ağlarken hiç istifini bozmayıp daha fazla yapmasını ..
aslında bakıyorumda bir şey yazamıyorum o kadar doluyum ki içimi dökemiyorum dökiyim derken patlıyorum anlatamıyorum.
neyse evlat ayrımını artık kabul etmiyorum ve onu sildim .... siz olsanız ne yapardınız .....
benim annem bir gün bile nasıl geçti günün diye sormamıştır. sen benim çocuğum degilsin deyip dururdu. babaannemin üzerine atıp bırakırdı öpmeye gittiğimde yanına beni itip düşürdüğünü bilirim. kardesimle beni ayirdigini. bir gün bile bilmiyorum okula gelip durumumu sordugunu. tek yaptığı arkadaşlarımin yanında küfredip saçma sapan kaş göz işareti yapmak sinirli sinirli yıllarca yaşattıkları sonrası artık ondan nefret ediyorum agladigi zamanlar bile el gibi geliyor bana
Öyle bir soru sormuşsunuz ki herkes deneyimine, algısına göre cevaplar.gördüğüm şu ki genel olarak ayrımcılık dediğimi basit bir şey olarak algılanmış.
beni kandırıp paramı elimden alıp kardeşime vermek sürekli aşağılamak sürekli kardeşim için bir şeyler yapmaya zorlanmak ve hatta mecbur tutulmak malı mülkü ona satıp vermek bu arada kardeşimin durumu benden misliyle iyi bi de benim 2 çocuğum üstüne üstlük...
benim her şeyim hatta varlığım suçtur anlatamıyorum yaaa yaşayan gelsin yaşamayan mantık sınırlarına sığdürmaya çalışmamalı çünkü bir mantığı ve sebebi yok.
yaşayan anlar....
Benim rahmetli annemde bana ve bir erkek kardeşime, diğer çocuklarından farklı davranırdı. Ama ben onu yinede çok severdim. Komşuya gitse bile özlerdim. Şöyle birde anım var. Kızkardeşim evimize yakın bir yerde çalışıyordu ve öğlen arası mesai arkadaşıyla bizim eve yemeğe geliyordu. Annem onları şımartıp güzel yemekler pişiriyordu. Bende eve yakın bir yerde staj yapıyordum. İki stajyer kızla arkadaş olmuştum.Anneme ertesi gün için onları yemeğe çağıracağımı söyledim. Ertesi gün oldu ve arkadaşlarımla eve geldik. Annem hiç bir şey hazırlamamıştı. o gün kardeşim ve arkadaşı gelmeyecekmiş, o sebepten yemek yapmamış, benim ve arkadaşlarımlada uğraşamazmış! Aynen yüzümüze böyle söyledi. Arkadaşlarım affallayıp kaldı öylece. öyle utandım ki anlatamam. Ancak yemek yiyip kalkacak kadar zamanımız vardı, yumurta bile kıramazdım. Aç ve terslenmiş olarak geri döndük. Arkadaşlarımın yüzüne bir daha bakamadım.Akşam eve döndüğümde neden öyle davrandığını sordum. Kızkardeşimin çalışıp maaş aldığını, eve katkı sağladığını benimse sadece staj yaptığımı, maaşımın olmadığını söyledi. Ye kürküm ye yani! Hasta olduğum zamanlarda ilgilenmezdi benimle. Numara yaptığımı söylerdi. Gerçi bazan birazcık ilgi için numara yaptığımda olurdu. canım çekse bir tas çorba bile yapmıyordu. unlar aklıma geldikce içim burkulur. Yalnız değilsin yani. Ama annemi çok severdim ben. Hasta olduğu zamanda, yanından hiç ayrılmayan, başında uykusuz bekleyen ben oldum.her anne öyle masallardaki şiirlerdeki gibi olmuyormuş.Yeni anlıyorum bunu .Annem yüzünden yıllardır gözümün yaşı kurumadı desem yeridir.küçüklüğümden beri ona aşırı düşkündüm .belkide etrafta güvenebilecek başka bir figür olmadığından .belkide onun en basit annelik görevlerini bile kafama kakmasındanona hep borçlu hissetmek zorunda olmaktan.
şimdi kendim anneyim aslında 9 yıldır anneyim ve o günden beri onu hiç sevmiyorum .bana yaptıklarını gözz göre göre evlaat ayırıp o benden sen babandan diye bunu açıklamasını - ben hüngür hüngür ağlarken hiç istifini bozmayıp daha fazla yapmasını ..
aslında bakıyorumda bir şey yazamıyorum o kadar doluyum ki içimi dökemiyorum dökiyim derken patlıyorum anlatamıyorum.
neyse evlat ayrımını artık kabul etmiyorum ve onu sildim .... siz olsanız ne yapardınız .....
tamda kardeşiniz erkekmiydi diye soracaktım... anneannemin bir misafire benim 3 erkek evladım var diye anlatmasını hala hazmedemez annem... ama ne yazık ki benim annemde kendisini annesine kabul ettirmek için bizi feda etti... nasıl mı yaptı...en başta bizi onun yanında rencide ederek... anneannemle dedemde kardeşimle bana karşı aldı yürüdü tabi...diğer evlatlarına yapamayacakları her türlü şeyi yaptılar...anam sağolsun......... bazen kardeşimin karısını sevip yine beni aşşağılarken görüyörum.
doğuma gün sayıyorum ama işte yine bir ana şevkati özleniyor ....
.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?