anneligi haketmiyorum beceremiyorum

Kendinize cok haksizlik etmissiniz. Bu da icinde bulundugunuz ruh halinin ozeti aslinda. Bakin siz iyi olmazsaniz ne cocuklariniza ne esinize ne evinize faydali ve saglikli biri olabilirsiniz. O yuzden once kendi sagliginizi yerine getirmeniz lazim. Bunun bilincinde oldugunuzu dusunuyorum, kendini bu kadar guzel ifade eden biri bunlarin farkindadir. Hemen bir uzman yardimi almaya baslamaniz kacinilmaz olmali, sonrasinda esinizle basbasa vakit gecirin. Bazen yalniz disari cikip yuruyus yapin kuafore gidin arkadaslarinizla bulusun. Cocuklariniza faydali olmak istiyorsaniz baslamak zorundasiniz.
 
Basta korkmaniz normaldir demeye gelmistim. Ama bu kadar derinden hissedilen pismanlik ve isteksizlik olmasi nedrn tüplerinizi baglatmadiginizi sordurdu bana konu miladi de olsa. 1. Hata olabilir ama 2. Zevke girer derler
 
yalnız değilsin arkadaşım çocuk bakmak çok zor...bence bu kadar doğru şekilde kendini analiz etmişken 2.yi aldırmalıydın çünkü çocuğa bakan annesidir sonuçta...
ben sana psikoloğa gitmeni öneririm belki çocuklarla olan düzenin ve iletişimin de bir parça bu sayede düzelir...onlar çok masum onların hiç suçu yok... bunun dışında tavsiyem sabredemediğin zamanlarda bol bol dua et " Allahım işimi kolaylaştır" diye...
 
Herseyin farkında olmanız çok iyi yardım alırsanız çok çabuk tedavi olursunuz zor tabi evlilik çocuk sorumluluğu olabilir her insan aynı değil kaldıramayablrsinizde anlıkta olsa çoğu anne bunlardan geçiyordur illaki zaman zaman siz bı yardim alın çünkü çocukların en çok annelerine ihtiyaçları var siz güçlü mutlu bir anne olacaksınızki onlarda mutlu huzurlu cocuklar olsunlar sıkmayın canınızı hersey gelip geçici bir zaman sonra buyycekker size daha az ihtiyaçları olacak geçecek hersey yoluna girecektir elbet
 
evet çok haklısın bunalmakta ama birde bizim gibi yıllardır bebek için uğraşanlar olarak empati yaparsan ve destek ile kolay atlatabilirsin
 
bigunmutlaka .!.:
Cocuguma bakmak icin biraktim isi calisirkende herseye yetisemeyince onu dert ediyodum durumlarimizda duzelince biraktim kizim emiyo suan calisamam
Genişletmek için tıkla...
Kiziniz emiyor diye calisamam diye birşey yok milyonlarca kadın analık izni bitince ise dönüyor. Bırakabilecek biri veya iyi bir bakıcı varsa çalışmayı deneyin.
Ayrıca bence sorun çocuklarınız değil kendiniz de kabul ediyorsunuz mutsuz dert edecek bişey arıyorsunuz bu psikolojik bir problem, bence terapi görmeniz lazım hem sizin hem çocukların sağlığı için. Hiçbir çocuk annesinin mutsuz olduğu ortamda sağlıklı büyüyemez
 
Kiz kardeşim de senin gibiydi bebek ağlayinca oda oturup ağlıyordu ki ona annem sürekli gidip hergun yemek temizlik ütü yapardı çocuğuna banyosuna kadar dün oğlunun boğazına düğme kacti nefessiz kaldi Neyse ki 112 aradık bize gelene kadar yapmamız gerekeni söyledi kurtardık ama kardesim kendine vurmaktan korkudan yüzünü hep yırttı dersini aldi abla asla bidaha cocugumla ilgili şikayet etmem diyor sizde bi destek alın onlarla eğitici şeyler yapın ev içi iş yemek düzeninizi ayarlayın evlendiniz cocuklariniz var herşey eskisi gibi malesef olmaz yapmak istediğiniz şeyleri onlar la Yapma ya çalışın unutmayın evlat en büyük nimet.
 
Postpartum depresyon geçiriyorsunuz ve mutlaka yardım almanız lazım.hisleriniz benim de zaman zaman hissettiğim şeylerdi ve kendimce en güzel ilaç işe başlamak oldu.annelik sadece sonsuz bir merhamet yumağı değil zaman zaman yorulabilirsiniz,bıkabilirsiniz,kaçmak isteyebilirsiniz,anneyiz ama insanız öncelikle vicdan azabından kurtulup kendinize nelerin iyi geleceğini düşünün,küçük molalar verin ve yüzünüzün gülmesini sağlayın.Mutlu anne mutlu çocuklar bunu unutmayın.
Büyüyecekler,ferahlayacaksınız,kendinize eşinize daha çok vakit ayıracaksınız,hepsi hepsi bitecek.Sadece bu aşamada çocuklarınızı üzmemeye,onlara yansıtmamaya gayret edin lütfen ve yardım almak için elinizden geleni yapın.Siz mutlu olmazsanız ne eşiniz ne çocuklarınız mutlu olamaz zaten.Hele o minik hala sizin bir organınızmış gibi sanıyor kendini,sevgiyle kucaklıyorum hepinizi.
 
Konu çok eski ve sahibi gelip okur mu bilmiyorum ama bu konu içimde yara olduğu için yazmak istedim. Onu çok iyi anlıyorum. İkimizin yakındığı durumlar farklı olsa da çocuklarımız konusunda aynı noktadaymışız. Ben de küçük oğlum doğduktan sonra ciddi depresyona girdim. Aslında konu sahibinin tersine anne olmayı her ikisinde de çok istememe rağmen anneliği başaramadım. Küçük oğlum doğmadan herşey çok güzeldi. Ben büyük oğluma kendi ellerimle oyuncaklar, oyun alanları yapardım. Her gün saatlerce dışarıda gezerdik. mutlu olduğunu bilirdim. Her şey onun için çok güzelken küçük oğlum doğdu. Gazı, koliği, uykusuzluğu 24 saat emmesi, gündüz bile beni her dakika yanında istemesi, benim yetememem, yetişememem, üzerine birde dinlenememem beni mahvetti. Bir de eşimin ilgisizliği de eklenince ben de patlamalar başladı. Özellikle büyük oğluma karşı hiç sabrım yoktu. Her öfkelendiğimde ona kızıp bağırdım. Eee küçük oğluma kızsam anlamaz. Evdeki adamla kavga etsem karşılık verir. Halimi görmez. Üstelik bir de üzerine bende kusur bulur, suçlu çıkarır hırsımı alamam. Gücüm büyük oğluma yetti benimde. Garibim daha 6 yaşında. Ne kendini savunabilir ne de kaçıp gidebilir ben ne desem dinler durur. Ben de ağzıma geleni söyledim. Bağırıp çağırıp odalardan kovdum çocuğumu. Sonra sonra oğlumda göz tiki başladı. istem dışı sık sık kırpıyordu. Her gece ve gündüz altına işemeye başladı. Herkes kardeş kıskançlığından zannederken ben onun aslında kardeşini en başından sevip kabullendiğini biliyordum. Bu çocuk benim yüzümden bu hale geldi biliyordum. Daha sonraları bu gurupta da konu açmıştım yardımcı olmaya çalışanlar oldu sağ olsunlar. Bi gün küçük oğlumu avutmak için severken oğlum ''anne keşke beni de kardeşim gibi sevsen'' demişti. Oysa ben onu zaten çok seviyorum. Benim bu dünyada oğullarımdan daha çok sevdiğim hiçbir şey yok ki. buna rağmen ben oğlumun her gün defalarca yaşattığım bütün öfke patlamalarıma rağmen bana sokulup bende sevgi aramasına sebep oluyordum. Sonunda çocuğumu düzeltmek için adımlar atmaya çalıştım. Kendimi telkin etmeye ve çocuğuma sık sık sarılmaya başladım. Ona onun anlayabileceği bir dilde durumumu anlattım ve aslında onu ne kadar çok çok çok sevdiğimi. Çok şükür yavaş yavaş hem göz tikinden hem de altına işemelerinden kurtuldu. Özgüveni yerine geldi. Çok şükür şimdi iyi ama ben hala tam olarak iyileşemedim. İçimde çocuklarıma yansıtmadan yaşıyorum. Panik atak ve ansiyete baş gösterdi ama çocukları bırakacak kimse olmadığı için psikiyatri desteğini erteliyorum. Umarım yakın zamanda kendimi daha iyi hissedebilirim bilmiyorum. Kendi çocuklarını bile gözün görmeyecek kadar tükenmiş hissetmek nasıl bir his çok iyi biliyorum. Bunu hiçbir anne yaşamasın. Heleki çocuklar hiç bir zaman böyle bir anneyle karşı karşıya kalmasın. Umarım konu sahibi ve çocukları da artık çok daha iyilerdir.
 
Bu psikolojiyle çocuklarınıza sizi bir şeylerden mahrum bıraktılar düşüncesiyle kızmayın. Dünyaya gelmesine siz vesile oldunuz, isteseniz de istemeseniz de..
10 aylık bebek derdini ancak ağlayarak anlatır, bildiği bir iletişim şekli yok, konuşamaz edemez. Bakın siz buraya derdinizi anlatıp ne güzel içinizi dökmüşsünüz. Savunması olarak geldiği bu dünyada onun hayatta sığındığı, güvendiği tek kişi sizsiniz. Siz onun dünyasısınız. Sizinle iletişime ağlayarak, mızmızlanarak geçmesi çok normal, çünkü yapabildiği başka bir yol yok. Dişi çıkıyordur, karnı ağrıyordur, açtır ve belki de sizin şefkatinizi daha çok hissetmek istiyordur. Çocuklar annelerinin gözlerinden her şeyi anlarmış, kaygılı olduğunu, mutsuz olduğunu..
Mutlu bireyler mutlu çocuklar yetiştirir. Kendinizin farkına varın ki zaten farkındasınız sağlıklı düşünemediğinizin, bir uzmandan yardım alın ve lütfen çocuklarınıza sımsıkı sarılın.
Annelik bana göre değil demeyin, çocukları bıraktığınızda aklınız kaldığına göre durum hiç de öyle değil. Anneliğinizin farkına varın.
 
Ben hep boyleydim deyip kendinizi bu şekilde kabullenmeyin. Uzman desteği zaten kesin şartta, bunun yanı sıra yanınıza bir yardımcı alın, herşeyin üstesinden tek başına gelmeye çalışmayın . Ve genç bir insan olarak, anne olarak ağzınıza ölüm lafını almayın. Bu günler geçecek, elbet çocuklar büyüyecek, kreşe, okula başlayacaklar, siz daha özgür olacağınız anlar yaratabileceksiniz. Hiç birşey sonsuza kadar sürmez. Ama önce acil bir destek alın, eminim herşey yoluna girmeye başlayacaktır . Allah yardımcınız olsun.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

L
Çok kötü ayrıldık unutmak istiyorum
28 29 30
Yorumlar
580
Görüntüleme
12K
Mutlak Butlan
M
C
kocamın kalbini kırdım nasıl gönlünü alabilirim?
5 6 7
Yorumlar
128
Görüntüleme
6K
biyoistt
B
I
Annelik...
Yorumlar
15
Görüntüleme
821
bilgeannem
B
L
Hic iyi hissetmiyorum
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
2K
lotusisa
L
F
Çok üzgünüm size yazmak istedim
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
3K
TozsuzPembe
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…