iki yaş anneye bağlanma,diğer iki yılda ayrılma dönemi.. bağlanma ne kadar iyi gerçekleşise,yani kaygısız benlik oluşursa ayrılma dönemide o kadar kolay oluyor.. iki yaşına kadar anne ile beraber yatan çocuk,annenin sıcaklığıyla,korktuğunda hemen yanında bulmasıyla güven alıyor daha yeni geldiği,bilmediği şu dünyada.. iki sene dolunca anne yine aynı odada ama kendi yatağında,odanın bir köşesinde yatırıyor onu.. 4 yaş bittiğinde ise artık kendi odasında yatmaya başlıyor.. böylece çocuk yavaşça,kaygı oluşmadan ayrılıyor anneden.. anne babalık çocuğu beslemek,ona oyuncak almak değilki,bir yemek kaşık veriyorsun boyu uzuyor zaten,bizim görevimiz onun ruhuna,benliğine zarar vermeden yetiştirmek,onun için anadolu pedagojisi bunu önemsiyor,bunu anlatıyor.. kollektif etken çocuk nasıl yetiştirilir,duyarlı çocuk,komşusu açken rahatsız olan çocuk,bir mevlana enginliğinde,bir yunus tevazusunda olan çocuk nasıl yetiştirilir bunu anlatıyor.. farklı şeylerden değil fıtrattan bahsediyor,annelik fıtratından,çocukluk fıtratından..
evet bireysel yetişsin diye duyarsızlaştıra duyarsızlaştıra,ağlata ağlata yetiştirilen çocuk duyamaz,hissedemez,karşıdaki ağlarken onu anlayamaz,hemhal olamaz,bu şeklde davranılan kuzucuklar geldi yukardeki yazımı yazarken ,o hassaslık ile dökülmş kelimeler,evet en iyi anne anlar bu doğru,anne hisseder,ama bazen doğru zannedip yanlış yaptığımz şeyler oluyor maalesf,çocuğumuzu iyi yetiştirelim derken ruhunda büyük yaralar açtığımız oluyor anlamazken.. onun için çocuk yetiştirmede bilgi sahibi olurken kaynağına,kültürüne çok dikkat edelim,ben kendime,kültürüme,çocuğuma andolu pedagojisini uygun buluyorum ve ondan besleniyorum,çünkü ben kelebek incinmesin diye ona dokunmayan,hissedebilen,duyabilen etken bir çocuk yetiştirmek istiyorum bireysel değil..