Bebeğim doğdu, hiç evde durmadım. Hergün sabahtan dışarı çıkar yürür, oturur kahvaltımı ederdim. Bebek arabasında daha iyi uyurdu.Merhaba hanımlar,
Şu anda minik kızım kucağımda uyuyor bir yandan süt sağıyorum bir yandan derin düşüncelere dalmış durumdayım.
Kızım 2.5 aylık ve biz bu sürede hastane kontrollerimiz dışında hiç dışarı çıkmadık. Hatta uzun zamandır yatak odasından da çıkmıyoruz. Burda yiyip burda uyuyup burda oturuyoruz. Kızım kucakta sallanarak uyuyor kesinlikle beşiğinde uyumuyor. Biz de bütün hayatımızı yatak odasında geçiriyoruz. Akşamları eşim varken bir nebze daha iyi fısır fısır da olsa konuşabiliyoruz ama artık gündüzleri kafayı yiyecek gibi oluyorum. Psikolojik olarak da bu odadan çıkma fikri anksiyete yaratıyor artık bende. Sanki burası güvenli alanım ve bu odadan çıkmamı gerektirecek her şey çok korkutucu geliyor. Misafirin gelmesi ya da dışarda bir işimizin çıkması çarpıntı yapıyor kalbimi sıkıştırıyor. Bu seferde yalnızlık kaçınılmaz oluyor.
Lohusa depresyonu mu,anksiyete mi, yatakta otur otur kafayı mı sıyırdım bilmiyorum. Attan düşeni attan düşen anlar diyerek benim durumumda olan anne varsa yazmasını rica ediyorum.
Bebeğim 60 günlük olana kadar aynı siz gibi yatak odasında yaşadım. Tüm gün yatağın üstündeydim bebek de yatağın üstünde uyuyordu. Akşam eşim geldiğinde de gece lambasiyla yine yatak odasında oturduk. Diğer odalara gidemiyordum çünkü bebeğim çok ağlayan krizli bir bebek diğer odalarda sakinleştirememekten komşuların duymasından cekiniyordum ama çok da bunalmıştim. Baktım olacak gibi değil yavaş yavaş çıktım odadan. Uyanık olduğu sürelerde az az oturma odasına götürüp zaman geçirdim bebekle yatmaya yine yatak odasına gittik. Şimdi 3 aylık olmak üzere gündüzleri yatak odasına sadece alt değişimine götürüyorum diğer zamanlar odada veya mutfakta takılıyoruz. Siz de birkaç dakikalarla çıkmayı deneyin bence bu şekilde alışabilirsizMerhaba hanımlar,
Şu anda minik kızım kucağımda uyuyor bir yandan süt sağıyorum bir yandan derin düşüncelere dalmış durumdayım.
Kızım 2.5 aylık ve biz bu sürede hastane kontrollerimiz dışında hiç dışarı çıkmadık. Hatta uzun zamandır yatak odasından da çıkmıyoruz. Burda yiyip burda uyuyup burda oturuyoruz. Kızım kucakta sallanarak uyuyor kesinlikle beşiğinde uyumuyor. Biz de bütün hayatımızı yatak odasında geçiriyoruz. Akşamları eşim varken bir nebze daha iyi fısır fısır da olsa konuşabiliyoruz ama artık gündüzleri kafayı yiyecek gibi oluyorum. Psikolojik olarak da bu odadan çıkma fikri anksiyete yaratıyor artık bende. Sanki burası güvenli alanım ve bu odadan çıkmamı gerektirecek her şey çok korkutucu geliyor. Misafirin gelmesi ya da dışarda bir işimizin çıkması çarpıntı yapıyor kalbimi sıkıştırıyor. Bu seferde yalnızlık kaçınılmaz oluyor.
Lohusa depresyonu mu,anksiyete mi, yatakta otur otur kafayı mı sıyırdım bilmiyorum. Attan düşeni attan düşen anlar diyerek benim durumumda olan anne varsa yazmasını rica ediyorum.
Ne kadar doğru söylediniz dışarda gerçek bir hayat var içine karışmam gereken.Üst komşumun bakıcısı her gün çıkarıp 1 uykusunu dışarda bebek arabasında yaptırıyordu. Ben de denedim. Kısa bir süre oldu sonra şartlar, devam ettiremedim. Çıkın odadan. Çıktıkça iyi gelecek. Temiz hava, gerçek hayat.
Evet haklısınız çocuk anne babası ve doktor dışında insan görmeden büyüyor resmen evin içindeO kadarı normal değil, bebişin temiz havaya ihtiyacı var bı parka falan çıkın, doyur karnını çıkın yürüyüş yapın, bende bir yere gitmek falan istemiyorum ama senin kadar değil, döngünü krman lazım, en çokta bebişin için
Burda yazılanları okuyunca bi cesaret ettim hadi biraz hava alalım dedim eşime.hava esiyor emin misin diyince dedim çocuğu hasta etmeyeyim. Anında cesaretim kırıldıDiğer iki çocuğum büyük benim ,Bende 3. Bebeğimde yatak odasından dışarı 3 ay çıkamadım. Esim zorla beni markete çıkarıyordu bazen. 3. Ay sonunda artık Disari çıkarmaya başladım öyle rahatladım. Atın bebek arabasına dışarıya göre giydirin sizde rahat edeceksiniz günde bir kere çıkınca .
O kadar özledimki. Bazen hastane için çıktığımızda kahve içen sohbet eden insanları görünce arabanın içinde ağlayasım geliyor.ilk 15 günden sonra günde 10 dakika bile olsa dısarı çıkarmaya calistim hep. hava çok kötü olsa dahi hemen alttaki fırına falan çıktık.
simdi oğlum da buna alıştı. dısarıda çok odaklı. her seyi izliyor, gözlemliyor. dısarda asla sesini duymuyoruz cocugun, full dikkat
odaya tıkılıp kalmak hiç sağlıklı değil sizin için de bebek için de. 2.5 ay olmus. özlemediniz mi dısarıyı?
Olsun hava kötü de olsa önlemini aldikdan sonra birşey olmaz . Mevsime göre giydirin. Şapkasını takın çok iyi gelicek.Burda yazılanları okuyunca bi cesaret ettim hadi biraz hava alalım dedim eşime.hava esiyor emin misin diyince dedim çocuğu hasta etmeyeyim. Anında cesaretim kırıldı
Çok geçmiş olsun teşekkür ederim siz de evladınızı sağlıkla büyütün inşallah.Sizin durumunuzu biliyorum da biz de aylarca sokağa çıkamadık. Kaç ay geçti hiç hatırlamıyorum…
Benim sağlık problemlerim vardı,mümkün değildi yani.
Ne zaman kendi başıma hareket etmeye başladım önce aşağı indik,sonra bir gün parka gittik ve her gün 1 saat parkta oturduk.
İnşallah siz de başarabilirsiniz.
Allahım analı babalı sağlıkla mutlulukla büyütmeyi nasip etsin inşallah.
bi kez kırsanız o çizgiyi aslında çok rahatlayacaksınız. destek almayı düsünüyor musunuz?O kadar özledimki. Bazen hastane için çıktığımızda kahve içen sohbet eden insanları görünce arabanın içinde ağlayasım geliyor.
Aslında düşünüyorum bir süredir. Sanırım fazlasıyla ihtiyacım var.Tahmin edersinizki yine evden çıkmadan online destek almak istiyorum.bi kez kırsanız o çizgiyi aslında çok rahatlayacaksınız. destek almayı düsünüyor musunuz?
zorlayın biraz kendinizi, yapmayın böylrAslında düşünüyorum bir süredir. Sanırım fazlasıyla ihtiyacım var.Tahmin edersinizki yine evden çıkmadan online destek almak istiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?