- 3 Şubat 2018
- 25.804
- 110.972
- 598
- Konu Sahibi Misisipili
- #41
Bak güzel kardeşim. Sana biraz kendi hayat tecrübelerimden yola çıkarak yazacağım. Fikrimin nasıl geliştiğini daha iyi anlaman için: Ben babamı liseyi bitirdikten bir kac ay sonra kaybettim. Daha elimde meslek yok tabi. Annem bütün hayatı boyunca ev hanimiydi ve ne bir mesleği var nede çalıştı (Almanyadayiz bu arada). Biz babamin vefat ettiğinden sonra tabiki iyice bir maddi sıkıntıya düştük. Küçük kardeşlerim de vardı o zamanlarda. Annem psikolojik olarak çöktü. Bizde öyle hayatdan bi haber atıldık hayata. Biz hem çalıştık, hemde okuduk. Cünkü hem ailemizi gecindirmek zorundayız hem elde meslek henüz yok. Hayat döve döve öğretiyor bazı şeyleri. Bizim ailede bütün çocuklar okudu, üniversite mezunu. Hepimizin elinde bir meslek. Bende evlendim (senden cok daha sonra) ve anne oldum. Şu anda evdeyim çocuklarımı büyütüyorum. Eşimle şükür hiçbir sorunumuz yok. Ama ne benim, ne de eşimin yarına garantisi yok. Ben yarın ölsem o çocuklara bakmak zorunda. Eşim (Allah korusun) yarın ölse ben bakmak zorunda olurum. Sadece ölüm mü? Eşin (Allah korusun) kaza geçirebilir, hasta olabilir vs. O zaman eve kim bakar? Su anda yaşın kendini geliştirmeye müsait. Cocuk gelince imkanların otomatik olarak kısıtlanıyor. Ben her kadının kendini gerektiğinde geçindirme imkanı olması gerektiğini düşünüyorum. Çalıştığım zaman çocuklarım için kenara attıklarım oldu. Hala yatırım yapıyorum her ihtimale karşı. Heleki çocuk düşünüyorsanız adımlarınizi daha iyi planlayin. Sahsen 20 yaşlarinda ben kendimi yeterli kadar bulamamıştım ve iyileştirmemistim, onun için o yaşlarda anne olamazdım. Olmak isteyeni kınamam, ama yukarda dediklerimi göz önünde bulundurun.