- 25 Aralık 2020
- 1.568
- 3.046
- 53
- Konu Sahibi sirin_esmer
-
- #21
Ben de ona karşı kötü bir şey söylerim kalbi kırılır diye bu gibi olaylarda hiç bir şey söylemiyorum, sadece bunda neden moralimi bozuyorsun dedim. Sonra da sustum, fakat gerçekten içime öyle bir çalışma şevki gelmişti ki, planlarımı hazırladım, kütüphaneye kapandım, attığı mesajla o anda birden moralim yere düştü. Bu şımarıklık veya çocukluk mu oluyor.. Hayatımın hiç bir döneminde herhangi bir şeyi saklamadım onlardan, hiç yalan konuşmadım, taki bu sene psikokoga gitmeye karar verene kadar. Ne tepki vereceklerinden korktum, biliyorum ki her söylediklerinden yine etkileneceğim. İlginç bir şekilde beni kodluyor sanki annem, bir şeye heves ettiğimde o şeyin olmayacağını söylediği anda evet yapamayacağım hisleri doluyor..Anne elbette ki evladının morali bozulsun, modu düşsün diye eleştirmez. Ama bazı annelere göre kızın hemen her yaptığı gereksiz, önemsiz, yetersizdir. Bu aslında annenin kızını hep yanlışlar yapan, eleştirilerek düzeltilmesi gereken küçük kızı olarak zihninde (bilinç altında) barındırıyor olmasından kaynaklı genelde. Bunun farkında olun ve gülün geçin. Yoksa hayat boyu annenizin her sözünden kırılıp alınıp motivasyon kaybı yaşamak ve başarısızlıklar yaşamak sizin öz seçiminiz olur. Bu konuda yardım almanız da etkili olur diye düşünüyorum. Ve ilk olarak da iş/okul/özel hayat konu ve sorunlarını anneye aktarmamakla başlayabilirsiniz. Bir de annenizden ricada bulunun bu yaptıklarının sizi olumsuz etkilediğini, olumsuz yorum yapmamasını evladı olarak rica ettiğinizi, doğal olarak kendi doğrularınıza göre iş hayatınızı, gezmelerinizi, özel hayatınızı yönetmenin size başarı getireceğini anlatın.Her yaptığında da sakince uyarın.
Yukarıda tam olarak bunu anlattım aslında. Kırmadan çok olumsuz etkilendiğinizi tüm şevkinizin ve hevesinizin kırıldığını, bunu yapmamasını rica edin. Ama asıl önemlisi hem yardım alarak hem de kendi farkındalığınızla yukarıdaki konularınızı anlatmayın aktarmayın. Bilmedikleri konuda yorum yapamazlar. Bu çocukluk mu demişsiniz. Biraz çocukluk biraz da psikolojik takıntı açıkcası. Ama büyük bir sorun değil. Bu tavsiyeleri uygulayarak ve yardımla kolayca atlatılacak bir durum. Etkileniyorum bitiyorum, aha işte motivasyonum düştü modundan çıkıp ben yetişkin bir kadınım artık, kreş çocuğu gibi enerjimi annemin yönetmesini değil bu takıntıyı çözüp aşmayı, kendi tercihlerimle başarılı ve mutlu olmayı tercih ediyorum'u seçmeniz lazımBen de ona karşı kötü bir şey söylerim kalbi kırılır diye bu gibi olaylarda hiç bir şey söylemiyorum, sadece bunda neden moralimi bozuyorsun dedim. Sonra da sustum, fakat gerçekten içime öyle bir çalışma şevki gelmişti ki, planlarımı hazırladım, kütüphaneye kapandım, attığı mesajla o anda birden moralim yere düştü. Bu şımarıklık veya çocukluk mu oluyor.. Hayatımın hiç bir döneminde herhangi bir şeyi saklamadım onlardan, hiç yalan konuşmadım, taki bu sene psikokoga gitmeye karar verene kadar. Ne tepki vereceklerinden korktum, biliyorum ki her söylediklerinden yine etkileneceğim. İlginç bir şekilde beni kodluyor sanki annem, bir şeye heves ettiğimde o şeyin olmayacağını söylediği anda evet yapamayacağım hisleri doluyor..
Yani oynamaya gönlü olmayan gelin yerimm dar der misali olmus biraz.Merhaba arkadaşlar, bir iç sıkıntım var ama şu an dertleşeceğim kimsem yok. Sorun şu, işimde yükselmek için bir tez hazırlamam lazım, daha önce hiç tez hazırlamadım ve üniversitede de buna yönelik bir ders almamıştım. Tezin konusunu belirlemek olsun, içeriğini çalışmak olsun aşırı tecrübesizdim ve bu ruh halime yansıdı, teze başlamaya korkar oldum. Baktım yapamıyorum tezi, abksiyete kaygılar derken geceleri panik atak geçirince tezimi değiştirdim, ama bu sefer de bir türlü çalışmaya başlayamadım. Psikolojik destek de alıyorum ama bir türlü elim gitmiyor, hiç bir şey okuyamıyorum hep erteliyorum. Bayram tatilinde ailemin yanına gittim ve orda çalışmaya artık başlayacağımı aöylediğimde annem "burda naaıl yapacaksın hiç yapamazsın" diyerek direk moralimi bozdu. Bunun etkisiyle gerçekten de çalılamadım. Bayramdan sonra motivasyonumu artırmak için çeşitli kitaplar okudun, günübirlik bir gezi yaptım ki toparlayım. Tam toparladım herşeyi düzene soktum kafam iyi ve motive olmuşum. Kendime güzel nir plan yaptım bunu anlatırkwn annem "Bu zamana kadar yapmadın bundan sonra mı yapacaksın" dedi. Annemin dediklerinden nasıl bu kadar etkileniyorum bilmiyorum ama moralim motivasyonum yerlere çöktü. Ne yapabilirim kendimi düzeltmek için? Ağlamak istiyorum ama ağlayacak ne yer ne zaman var...
etkilenmemek için ne yapmak lazım, ben çözüm arıyorum..Yani oynamaya gönlü olmayan gelin yerimm dar der misali olmus biraz.
Anne bir ikis laf söyledi diye bukadar etkileniyorsanjz,yükselince isyerindeki sorunlarla nasıl basedecksiniz ki
Anlatmayın cnm herseyinizietkilenmemek için ne yapmak lazım, ben çözüm arıyorum..
Hevesle planlarımı anlatmak istemiştim, vaktimin yeteceğinden dem vurmuştum, ne bileyim işte...Anlatmayın cnm herseyinizi
Neden anlatıyorsunuz huyunu biliyorsunuzdur artık
Bu çok normal ki o senin çocuk tarafına dokunuyor çünküBen de ona karşı kötü bir şey söylerim kalbi kırılır diye bu gibi olaylarda hiç bir şey söylemiyorum, sadece bunda neden moralimi bozuyorsun dedim. Sonra da sustum, fakat gerçekten içime öyle bir çalışma şevki gelmişti ki, planlarımı hazırladım, kütüphaneye kapandım, attığı mesajla o anda birden moralim yere düştü. Bu şımarıklık veya çocukluk mu oluyor.. Hayatımın hiç bir döneminde herhangi bir şeyi saklamadım onlardan, hiç yalan konuşmadım, taki bu sene psikokoga gitmeye karar verene kadar. Ne tepki vereceklerinden korktum, biliyorum ki her söylediklerinden yine etkileneceğim. İlginç bir şekilde beni kodluyor sanki annem, bir şeye heves ettiğimde o şeyin olmayacağını söylediği anda evet yapamayacağım hisleri doluyor..
Birinin normal demesine ihtiyacım vardıBu çok normal ki o senin çocuk tarafına dokunuyor çünkü
Dikkat dağınıklığı olabilir mi? Ben de kendimden supheleniyordum ve okuduğum kitapta ertelemenin bir belirtisi olduğu yazıyordu.Merhaba arkadaşlar, bir iç sıkıntım var ama şu an dertleşeceğim kimsem yok. Sorun şu, işimde yükselmek için bir tez hazırlamam lazım, daha önce hiç tez hazırlamadım ve üniversitede de buna yönelik bir ders almamıştım. Tezin konusunu belirlemek olsun, içeriğini çalışmak olsun aşırı tecrübesizdim ve bu ruh halime yansıdı, teze başlamaya korkar oldum. Baktım yapamıyorum tezi, abksiyete kaygılar derken geceleri panik atak geçirince tezimi değiştirdim, ama bu sefer de bir türlü çalışmaya başlayamadım. Psikolojik destek de alıyorum ama bir türlü elim gitmiyor, hiç bir şey okuyamıyorum hep erteliyorum. Bayram tatilinde ailemin yanına gittim ve orda çalışmaya artık başlayacağımı aöylediğimde annem "burda naaıl yapacaksın hiç yapamazsın" diyerek direk moralimi bozdu. Bunun etkisiyle gerçekten de çalılamadım. Bayramdan sonra motivasyonumu artırmak için çeşitli kitaplar okudun, günübirlik bir gezi yaptım ki toparlayım. Tam toparladım herşeyi düzene soktum kafam iyi ve motive olmuşum. Kendime güzel nir plan yaptım bunu anlatırkwn annem "Bu zamana kadar yapmadın bundan sonra mı yapacaksın" dedi. Annemin dediklerinden nasıl bu kadar etkileniyorum bilmiyorum ama moralim motivasyonum yerlere çöktü. Ne yapabilirim kendimi düzeltmek için? Ağlamak istiyorum ama ağlayacak ne yer ne zaman var...
Bilmiyorum olabilir mi acaba, bir arkadaşım bana hep çok dalgınsın der.. Aslında kafamın içi hep doludur..Bazen anlatmadığımı sandığım şeyi anlattığımı söylüyor ailem, bunlar belirtisi olabilir mi?Dikkat dağınıklığı olabilir mi? Ben de kendimden supheleniyordum ve okuduğum kitapta ertelemenin bir belirtisi olduğu yazıyordu.
Bence terapistinizle konuşun , insanlar sizi burda tanımıyor daha çok tetiklenebilirsiniz . Yaşadığınız durum sadece tez odaklı olmayabilir , altında başka nedenler olabilirBirinin normal demesine ihtiyacım vardı
Benzer süreçler atlatanlar var mı, acaba nasıl motive oluyorlar..
Bir de sanki ben tembellik etmeye yer arıyorum gibi anlaşılıyor ama emin olun bu tezi vermeyi en çok ben isterim, bu yüzden aşırı önemsediğimden yapamamaktan korkuyorum, başarısızlıktan korkmaktan bu sefer önüme geçen ilk engelde tökezliyorum. Bir Allah biliyor geceleri düşünmekten kafayı yiyeceğim diye
aslında hiç bir zaman lise sınavları olsun, üniversite sınavları, kpss vs derken böyle bu kadar dalgın unutkan erteleyen biri olmamıştım. Sanırım hep bir bitiş aradım, bir son aradım, bu tezi bitiş gibi algıladım o yüzden çok önemsedim ve tezle ilgili herşeyde korkar oldum, ya bitmezse? O nedenle sanki benim sorunum bu konuyla bağlantılı daha çok.Ben üniye ilk başladığımda eşyalarımı hep bir yerlerde unutuyordum ama bu bir belirtisi mi hatırlayamadım (kitabı uzun süre önce okudum. )
Bir de benim de hiçbir şeye motivasyonum yoktur, her şeyi son ana bırakırım .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?