arkadaşlar bu der tam anlamıyla benim sayılmaz belki ama ben de çok etkileniyorum.
annem ve babam aslına çok çok iyi bir anne baba. ablamla da benimle de konuşan diyalog kuran arkadaş gibi anlayışlı ve sevgi gösteren ama biraz doyumsuzlar. şöyle ki biz her zaman okul birincisi olmalıyız biz her zaman onları gururlandırmalıyız vb. ablama göre bizi eşe dosta hava atmak için kullanıyorlar ben bu kadar katı düşünemiyorum ama bazen katılmıyor değilim. üniversitede bile (diş hekimiyim ben) stajlardan canım çıkıp eve gelip 2 dakika uyumaya kalksam babam hemen "çalış hadi kalk çalışmıyorsun sonra bütünlemeye kaldım diye ağlıyorsun" diye başımın etini yerdi. ablam da doktor. hem de türkiyenin en yüksek puanlı fakültesinden mezun ama dereceyle bitiremediği için mezuniyet töreninde suratlar 5 karıştı vs. ayrıca maddi durumuz da çok iyi bütün öğrencilik hayatlarımız ablamın da benim de tek başımıza kaldığımız öğrenci evi demeye bin şahit isteyen dayalı döşeli fakültenin yan sokağındaki evlerde geçti. hep bol bol paramız oldu. ailem sanırım bu açıdan da hep bizden bir minnet beklentisi içindeydi. elbette ki minnettarız hem de çok ama en ufak bir anlaşmazlıkta veya sorunda sürekli bunu yüzümüze çarptılar "biz size o kadar ev aldık para verdik siz nankörsünüz bize hiç teşekkür etmiyorsunuz" diye
neyse fazla uzattım benim ailemle hiç bir sorunum yok. sorun ablam. aramızda 15 yaş var ve benim küçüklüğüm hep ablamla ailemin kavgaları arasında geçti araları hiç süper olmadı ablam uzakta okuyordu hep eve geldiği 1-2 günde de kavga ederlerdi hep. sonra eniştem girdi hayatımıza kendisi yabancı ve ablamla arasına 10 yaş var ve doktor değil parasal durumu da pek iyi değil bu ailemin onu istememesi için çok geçerli sebeplerdi tabi ki. bir süre bunun kavgaları sürdü gitti ve sonra ablam onunla habersizce evlendi. kıyametler koptu tabi. sonra yine barışıldı vs. ama ailem eniştemi hiç sevmiyor yüzüne gülseler de (nadir olarak yani barışık olunduğu zamanlar) sonra arkasından resmen sövüyorlar. genellikle de ablamlar bize geldiği zaman eniştemle ilgili ablamın nankörlüğü ailemi hiçe sayması doktorla evlenmemesi çulsuzun tekiyle evlenmesi gibi sebeplerle kavga çıkması sonucu apar topar gidiyorlar. sonra barışılıyor ama yine aynı nakarat...
şimdi bir de yeğenim oldu haliyle yine bir araya geldik henüz kavga yok ama yakındır. hala yüzüne gülme ve arkadan konuşma olayları var inanın çok huzursuzum. evde durmak istemiyorum. ben gidince de bu sefer ailem "sen bizden kaçıyorsun sen de nankörsün" diyor. ne yapmalıyım nolur bir akıl verin.:çok üzgünüm:
fazla uzun yazı olduysa affola okuyanlara teşekkür ediyorum.
annem ve babam aslına çok çok iyi bir anne baba. ablamla da benimle de konuşan diyalog kuran arkadaş gibi anlayışlı ve sevgi gösteren ama biraz doyumsuzlar. şöyle ki biz her zaman okul birincisi olmalıyız biz her zaman onları gururlandırmalıyız vb. ablama göre bizi eşe dosta hava atmak için kullanıyorlar ben bu kadar katı düşünemiyorum ama bazen katılmıyor değilim. üniversitede bile (diş hekimiyim ben) stajlardan canım çıkıp eve gelip 2 dakika uyumaya kalksam babam hemen "çalış hadi kalk çalışmıyorsun sonra bütünlemeye kaldım diye ağlıyorsun" diye başımın etini yerdi. ablam da doktor. hem de türkiyenin en yüksek puanlı fakültesinden mezun ama dereceyle bitiremediği için mezuniyet töreninde suratlar 5 karıştı vs. ayrıca maddi durumuz da çok iyi bütün öğrencilik hayatlarımız ablamın da benim de tek başımıza kaldığımız öğrenci evi demeye bin şahit isteyen dayalı döşeli fakültenin yan sokağındaki evlerde geçti. hep bol bol paramız oldu. ailem sanırım bu açıdan da hep bizden bir minnet beklentisi içindeydi. elbette ki minnettarız hem de çok ama en ufak bir anlaşmazlıkta veya sorunda sürekli bunu yüzümüze çarptılar "biz size o kadar ev aldık para verdik siz nankörsünüz bize hiç teşekkür etmiyorsunuz" diye
neyse fazla uzattım benim ailemle hiç bir sorunum yok. sorun ablam. aramızda 15 yaş var ve benim küçüklüğüm hep ablamla ailemin kavgaları arasında geçti araları hiç süper olmadı ablam uzakta okuyordu hep eve geldiği 1-2 günde de kavga ederlerdi hep. sonra eniştem girdi hayatımıza kendisi yabancı ve ablamla arasına 10 yaş var ve doktor değil parasal durumu da pek iyi değil bu ailemin onu istememesi için çok geçerli sebeplerdi tabi ki. bir süre bunun kavgaları sürdü gitti ve sonra ablam onunla habersizce evlendi. kıyametler koptu tabi. sonra yine barışıldı vs. ama ailem eniştemi hiç sevmiyor yüzüne gülseler de (nadir olarak yani barışık olunduğu zamanlar) sonra arkasından resmen sövüyorlar. genellikle de ablamlar bize geldiği zaman eniştemle ilgili ablamın nankörlüğü ailemi hiçe sayması doktorla evlenmemesi çulsuzun tekiyle evlenmesi gibi sebeplerle kavga çıkması sonucu apar topar gidiyorlar. sonra barışılıyor ama yine aynı nakarat...
şimdi bir de yeğenim oldu haliyle yine bir araya geldik henüz kavga yok ama yakındır. hala yüzüne gülme ve arkadan konuşma olayları var inanın çok huzursuzum. evde durmak istemiyorum. ben gidince de bu sefer ailem "sen bizden kaçıyorsun sen de nankörsün" diyor. ne yapmalıyım nolur bir akıl verin.:çok üzgünüm:
fazla uzun yazı olduysa affola okuyanlara teşekkür ediyorum.