Merhaba.
Nerden nasil baslayacagimi bilmiyorum. Sadece anlatmak istiyorum. Surc-i lisan edersem affola.
Ben 21 yasindayim. Zor bir cocukluk donemi gecirdim, babam canim babam kanserdi. Gozlerimin onunde eridi, eridi. Hayatini kaybettiginde elleri elimdeydi. O gittiginde annemle ben kaldik, babamin ailesi tarafindan reddedildik. Babamin bize biraktigi ev icin babasini gomduler, parasini yiyorlar dediler.
Annemin ailesi ise annemi babamla evlendigi icin affedemiyorlar. Hala.
Bu hayatta bir annem kaldi beni bagrina basan. Annem ve ben. Biz ikimizdik artik.
Babami kaybettikten sonra annem canini disine takti, o gune kadar hayatinda hic calismayan kadin beni okutmak , evini gecindirmek icin didindi. Tek dilegi okumamdi, yeter ki kizim okusun'la basladi her cumlesi.
Onun bu kadar emeginin yaninda ben bir hicim. "Anne" diyince benim icim ciz eder. Anne dedigimde gozlerim dolar,suan doldugu gibi.
Okudum, elimden geldigince. Basarisiz oldum, vazgectim. Biraktim. Annem arkamdaydi, destekcimdi. Basarisiz oldugumda bile bana inancini kaybetmedi, ben kaybettim. O kaybetmedi. Gecemi gunduze kattim. Uyumadim, calistim. Calistim...
Universite sinavinda dereceye girdim. Ustun basari bursu ile okuluma basladim.
Annem o kadar cok yoruldu ki benim icin suan hasta. Cok hasta.
Kanser illeti buldu yine bizi. Yakamizi birakmadi. Cok korkuyorum.
Beni yapayalniz birakir diye cok korkuyorum. Ona layik bir evlat olamam diye cok korkuyorum. Okulu bitirip onu rahat ettirecek zamanim olmayacak diye cok korkuyorum.
Sadece icimi dokmek istedim..