- 26 Eylül 2010
- 17.546
- 32.823
- 798
Yaklaşık bir aydır oldukça mutsuzum. Sebep malum...Özet geçeyim hemen; yaklaşık bir aydır kayınvalidem ve kayınpederim bizdeler, ara ara kızlarına gidip geri geliyorlar. Bu süreç içerisinde gelen giden de oldu, yoğun günler geçirdik. Kayınvalidem ve kayınpederim asla para hesabı yapmayan, gönülleri açık, yardımcı olmayı seven hoşsohbet ve ilgi bekleyen insanlar.
Bu özetten sonra esas meseleye geliyorum, uzun fakat anlatmam gerek.
İlk defa bu kadar uzun süre ailemden başka birileriyle vakit geçirdim. Ben sürekli ev işi yapmaktan ve hizmet etmekten yoruldum. Bunun yanında ben sürekli bir şeyler yapıp eşimin sülalesini ağırlarken eşimin odaya gidip bilgisayar başına geçmesi, çocuk gürültüsünü çekemiyorum demesi, kendi başına takılması ve günlerce sadece yatmadan yatmaya muhabbet etmemiz beni daralttı. Düşünün ki ciddi bir hesap yapmamız ve paraları ona göre dağıtmamız gerekirken dahi 2 gün odamıza çekilip bi yarım saat bu hesabı yapamadık. Ben ne zaman odaya gitsem illa kayınvalidem bir şey sormak için çağırdı. Ben buna çok sinirlendim ama kendimi sakinleştirmeye çalıştım hep. Eşimi de gözlemlemeye başladım. Kendi kendime eşim düşünemiyorsa ben teklif edeyim de bari biraz dışarı çıkalım, değişiklik olsun, dinleneyim diye düşündüm. O gün de YİNE ablasının geleceği tuttu. Ayıp olmasın diye evde kalıp kayınvalidemle bir şeyler hazırladım. Eşime de 5 gibi çıkalım hem planımız bozulmaz hem ablana ayıp olmaz dedim, onayladı. Saat 5'e geliyor eşimde tık yok, ben de ses çıkarmadım çünkü dokunsan patlayacak durumdayım. Saat 7 olunca herkesin içinde "çıkalım mı dışarı" diye sordu bana. Bu saatten sonra nereye gidebiliriz dedim ve kaldı öylece. Sonrasında da zaten annesi ve babası kızlarına gitti. Sonraki gün ben yine surat yapmayayım, pazar günümüz var çıkalım, gezelim diye düşündüm. Öğlen olmuş artık hazırlanmaya başlayacağız bir telefon. Babası evde bir şeyini unutmuş da getirebilir miymiş...Ablasının arabası var, atlayıp gelebilirdi yani...Neyse ben artık sinirlendim çünkü onun gidip gelmesi en az 2 saat. Yine günümüz gitti ve artık hava karardıktan sonra gelen eşime de çıkmayacağımı söyledim. Yani ne kadar iyi insanlar olursa olsun bunaldım, daraldım...Bu olaydan sonra ben artık negatifleştim...
Geçen cumartesi günü için ben Dolmabahçe sarayına gitmek istemiştim, yine salak gibi neşeli ve sinirimi çaktırmayayım modundayım, kayınvalidemler döndü çünkü. Beyefendi geç kalktı, kahvaltı yaptık ve yağmur başladı zaten. Bana "bu havada gidilmez oraya" dedim, tama dedim. Ben de haliyle ev işlerine koyuldum. Bir kaç saat uğraştıktan sonra bana el kol hareketleri yapmaya başladı. Hadi hazırlan gidiyoruz diye. Ben gerçekten anlayamadım sebebini ve daha 2 gün önce gittiğimiz semte tekrar neden gittiğimizi, madem gidecektik bütün günü neden geçirdiğimizi algılamaya çalışırken hemencecik çıktım. Çıktım ama içimde fırtınalar kopuyor, dokunsan elektrik çarpacak. Hala yağmur yağıyor, madem çıkabilecektik neden benim istediğim yere gitmedik, yahut kendisi başka yere gitmek istiyordu neden zamanında söylemedi, şimdi biz oraya neden gidiyoruz diye türlü türlü sorular.
Kendisi de beni güldürmeye çalışıyor ama mümkünatı yok, on karış suratımla iki yumruk atmamak için zor tutuyorum kendimi. En sonunda "oraya gittiğimizde neden gitmek istediğin belli olur, o zaman hesabını sorarım" dedim sadece. Ve gerçekten babasının yaptırılması gereken bir elektronik aleti varmış da onu yaptırmak için gelmiş. Bunu da söylemiyor bana ve ben ancak aleti tamir edecek kişiye teslim ettiğinde gördüm ve idrak ettim. Haliyle bende ipler koptu, biraz atıştıktan sonra asla anlamayacağını fark ettim ve direk dönüş otobüsüne bindim ve gittim. Evin yakınlarına gittiğimde şimdi tek başıma eve dönmüş olmamı soracaklarını hiç de laf anlatacak halde olmadığımı düşündüm ve bir kafeye girip oturdum. Gelince bana haber verdi, yerimi söyledim. Hala ve hala saf gibi, salak gibi, su katılmamış bir aptal gibi benimle konuşup sakinleştireceğini düşünürken gelir gelmez ilk söylediği şey "hadi eve gidelim" oldu. Ben de annesinin yanına gitmek için neden acele ettiğini falan sordum, ne var evde diye sorguladım. Olay daha da büyüdü ben kalktım ve artık eve gelmeyeceğimi söyledim. Kendisi de beni öylece bırakıp eve gitti, saat 9. Ben daha fazla sinirlendim ve havaalanına otobüs beklemeye başladım. Eve gittikten sonra bana yazmaya başladı, söyledikleri yenilir yutulur şeyler değil. "sırf sen sus, laf etme diye seni de çağırdım, gez istedim, banane bu saatte sokaktaysan kocaman kadınsın, anladım ki bana annemden başka yar yokmuş, hemen gelmezsen annemle babam anlayacak, onlara bu yüzden bir şey olursa seni asla affetmem" gibi şeyler söyledi. Ben de beni bu saatte tek başıma sokakta bırakıp annesinin dizinin dibine giden adamdan koca olmayacağını, büyümesini, sahip çıkması gerektiğini, bazı ayrımların farkında olması gerektiğini ve benim de ağaç kovuğundan çıkmadığımı, ailemin beni tek bıraktığını öğrenirse onu parçalayacaklarını söyleyip memleketime gideceğimi söyledim. Annemi-babamı arayıp haber vereceğini, bu saatte tek başıma gezdiğim için sorumluluk alamayacağını söyleyince kardeşime haber vermek durumunda kaldım. Az buçuk olayı çıtlatınca beni biraz sakinleştirdi. Ben de tıpış tıpış eve döndüm. Kapıyı açan salak kocamın suratında kocaman bir gülümseme. "Geç kaldın" diyor bana utanmadan gülerek ve gayet içten gülerek. Evdekilere markette olduğumu falan söylemiş, onlar da yemiş gibi davrandılar. Ertesi gün hava güzel diye dışarı çıkmak istedi ama ben istemedim. Dün arkadaşıma gittim ve akşam 10 gibi döndüm eve. Kendisi buna bozulup bir de surat yapabildi.
Neticede bir kaç gündür konuşmuyoruz, bugün de kayınvalidemler kızlarına gitmişler, yarın ya da diğer gün gelirler gibi. Yani yalnızız bugün. Siz olsanız ne yapardınız? Bu arada bu haftasonu ilk nikah yıldönümümüz. Kayınvalidemler bizde olurlarsa bir şekilde ya dışarı çıkmak ya da evde kutlamak durumunda kalırız; kendileri böyle şeylere pek önem verirler çünkü. Ama olmazlarsa ne kutlamayı düşünüyorum ne de yüzüne bakmayı. Ta ki kendi konuşana kadar. Hoş konuşsa ne konuşacak, neyi açıklayacak? Açıkladığı şeye ben inanacak mıyım?Bilemiyorum çok daraldım, aileme hiç bahsedemiyorum, erkek kardeşime sadece kavga ettiğimizi ve sebebini söyledim. Bana söylenenlerden bahsetmedim. Sizler dışında bu kadar ayrıntıyı bilen kimse yok...
Önceki konum da burada...http://www.kadinlarkulubu.com/forum...n-kutlamalar-her-gun-ailenin-aranmasi.780573/
Bu özetten sonra esas meseleye geliyorum, uzun fakat anlatmam gerek.
İlk defa bu kadar uzun süre ailemden başka birileriyle vakit geçirdim. Ben sürekli ev işi yapmaktan ve hizmet etmekten yoruldum. Bunun yanında ben sürekli bir şeyler yapıp eşimin sülalesini ağırlarken eşimin odaya gidip bilgisayar başına geçmesi, çocuk gürültüsünü çekemiyorum demesi, kendi başına takılması ve günlerce sadece yatmadan yatmaya muhabbet etmemiz beni daralttı. Düşünün ki ciddi bir hesap yapmamız ve paraları ona göre dağıtmamız gerekirken dahi 2 gün odamıza çekilip bi yarım saat bu hesabı yapamadık. Ben ne zaman odaya gitsem illa kayınvalidem bir şey sormak için çağırdı. Ben buna çok sinirlendim ama kendimi sakinleştirmeye çalıştım hep. Eşimi de gözlemlemeye başladım. Kendi kendime eşim düşünemiyorsa ben teklif edeyim de bari biraz dışarı çıkalım, değişiklik olsun, dinleneyim diye düşündüm. O gün de YİNE ablasının geleceği tuttu. Ayıp olmasın diye evde kalıp kayınvalidemle bir şeyler hazırladım. Eşime de 5 gibi çıkalım hem planımız bozulmaz hem ablana ayıp olmaz dedim, onayladı. Saat 5'e geliyor eşimde tık yok, ben de ses çıkarmadım çünkü dokunsan patlayacak durumdayım. Saat 7 olunca herkesin içinde "çıkalım mı dışarı" diye sordu bana. Bu saatten sonra nereye gidebiliriz dedim ve kaldı öylece. Sonrasında da zaten annesi ve babası kızlarına gitti. Sonraki gün ben yine surat yapmayayım, pazar günümüz var çıkalım, gezelim diye düşündüm. Öğlen olmuş artık hazırlanmaya başlayacağız bir telefon. Babası evde bir şeyini unutmuş da getirebilir miymiş...Ablasının arabası var, atlayıp gelebilirdi yani...Neyse ben artık sinirlendim çünkü onun gidip gelmesi en az 2 saat. Yine günümüz gitti ve artık hava karardıktan sonra gelen eşime de çıkmayacağımı söyledim. Yani ne kadar iyi insanlar olursa olsun bunaldım, daraldım...Bu olaydan sonra ben artık negatifleştim...
Geçen cumartesi günü için ben Dolmabahçe sarayına gitmek istemiştim, yine salak gibi neşeli ve sinirimi çaktırmayayım modundayım, kayınvalidemler döndü çünkü. Beyefendi geç kalktı, kahvaltı yaptık ve yağmur başladı zaten. Bana "bu havada gidilmez oraya" dedim, tama dedim. Ben de haliyle ev işlerine koyuldum. Bir kaç saat uğraştıktan sonra bana el kol hareketleri yapmaya başladı. Hadi hazırlan gidiyoruz diye. Ben gerçekten anlayamadım sebebini ve daha 2 gün önce gittiğimiz semte tekrar neden gittiğimizi, madem gidecektik bütün günü neden geçirdiğimizi algılamaya çalışırken hemencecik çıktım. Çıktım ama içimde fırtınalar kopuyor, dokunsan elektrik çarpacak. Hala yağmur yağıyor, madem çıkabilecektik neden benim istediğim yere gitmedik, yahut kendisi başka yere gitmek istiyordu neden zamanında söylemedi, şimdi biz oraya neden gidiyoruz diye türlü türlü sorular.
Kendisi de beni güldürmeye çalışıyor ama mümkünatı yok, on karış suratımla iki yumruk atmamak için zor tutuyorum kendimi. En sonunda "oraya gittiğimizde neden gitmek istediğin belli olur, o zaman hesabını sorarım" dedim sadece. Ve gerçekten babasının yaptırılması gereken bir elektronik aleti varmış da onu yaptırmak için gelmiş. Bunu da söylemiyor bana ve ben ancak aleti tamir edecek kişiye teslim ettiğinde gördüm ve idrak ettim. Haliyle bende ipler koptu, biraz atıştıktan sonra asla anlamayacağını fark ettim ve direk dönüş otobüsüne bindim ve gittim. Evin yakınlarına gittiğimde şimdi tek başıma eve dönmüş olmamı soracaklarını hiç de laf anlatacak halde olmadığımı düşündüm ve bir kafeye girip oturdum. Gelince bana haber verdi, yerimi söyledim. Hala ve hala saf gibi, salak gibi, su katılmamış bir aptal gibi benimle konuşup sakinleştireceğini düşünürken gelir gelmez ilk söylediği şey "hadi eve gidelim" oldu. Ben de annesinin yanına gitmek için neden acele ettiğini falan sordum, ne var evde diye sorguladım. Olay daha da büyüdü ben kalktım ve artık eve gelmeyeceğimi söyledim. Kendisi de beni öylece bırakıp eve gitti, saat 9. Ben daha fazla sinirlendim ve havaalanına otobüs beklemeye başladım. Eve gittikten sonra bana yazmaya başladı, söyledikleri yenilir yutulur şeyler değil. "sırf sen sus, laf etme diye seni de çağırdım, gez istedim, banane bu saatte sokaktaysan kocaman kadınsın, anladım ki bana annemden başka yar yokmuş, hemen gelmezsen annemle babam anlayacak, onlara bu yüzden bir şey olursa seni asla affetmem" gibi şeyler söyledi. Ben de beni bu saatte tek başıma sokakta bırakıp annesinin dizinin dibine giden adamdan koca olmayacağını, büyümesini, sahip çıkması gerektiğini, bazı ayrımların farkında olması gerektiğini ve benim de ağaç kovuğundan çıkmadığımı, ailemin beni tek bıraktığını öğrenirse onu parçalayacaklarını söyleyip memleketime gideceğimi söyledim. Annemi-babamı arayıp haber vereceğini, bu saatte tek başıma gezdiğim için sorumluluk alamayacağını söyleyince kardeşime haber vermek durumunda kaldım. Az buçuk olayı çıtlatınca beni biraz sakinleştirdi. Ben de tıpış tıpış eve döndüm. Kapıyı açan salak kocamın suratında kocaman bir gülümseme. "Geç kaldın" diyor bana utanmadan gülerek ve gayet içten gülerek. Evdekilere markette olduğumu falan söylemiş, onlar da yemiş gibi davrandılar. Ertesi gün hava güzel diye dışarı çıkmak istedi ama ben istemedim. Dün arkadaşıma gittim ve akşam 10 gibi döndüm eve. Kendisi buna bozulup bir de surat yapabildi.
Neticede bir kaç gündür konuşmuyoruz, bugün de kayınvalidemler kızlarına gitmişler, yarın ya da diğer gün gelirler gibi. Yani yalnızız bugün. Siz olsanız ne yapardınız? Bu arada bu haftasonu ilk nikah yıldönümümüz. Kayınvalidemler bizde olurlarsa bir şekilde ya dışarı çıkmak ya da evde kutlamak durumunda kalırız; kendileri böyle şeylere pek önem verirler çünkü. Ama olmazlarsa ne kutlamayı düşünüyorum ne de yüzüne bakmayı. Ta ki kendi konuşana kadar. Hoş konuşsa ne konuşacak, neyi açıklayacak? Açıkladığı şeye ben inanacak mıyım?Bilemiyorum çok daraldım, aileme hiç bahsedemiyorum, erkek kardeşime sadece kavga ettiğimizi ve sebebini söyledim. Bana söylenenlerden bahsetmedim. Sizler dışında bu kadar ayrıntıyı bilen kimse yok...
Önceki konum da burada...http://www.kadinlarkulubu.com/forum...n-kutlamalar-her-gun-ailenin-aranmasi.780573/
Son düzenleme: