- Konu Sahibi pasaklitanrica
- #1
Hep özenmişimdir annesiyle iyi anlaşan,arkadaş gibi olan kızlara.Ama biz,arkadaş olmayı bırak,mesafeli bi anne-kız ilişkisi bile yürütemiyoruz.Hissettiğim şeyin adı nefret,bu hissi tanımlayabilecek daha makul bi kelime bilmiyorum.Üniversitedeyim ve günümün tamamı okulda geçiyor neredeyse.Haftasonları da ya odamda oturup odamdaki işlerle ilgileniyorum ya da dışarıdayım.Ama geriye kalan o kısacık zaman diliminde,bazen eve girdiğim anda,bazen sabah gözümü açtığım anda başlıyor sorunlar.Resmen beni istemiyormuş gibi davranıyor,ama açık konuşayım ben de onu istemiyorum.Allah biliyor ya,bazen başına bişey gelsin istiyorum,çünkü bazı zamanlar öyle sinirleniyorum ki bişey yapıp kendi başımı yakacağım diye korkuyorum.Yemin ederim,acaba bende mi sorun var diye her seferinde oturup düşünüyorum uzun uzun ama yok,gerçekten yok.Sadece ufak tefek hatalarım vardır ama onlar da bi evde her gün tartışma çıkmasına neden olur mu?Ne mutluluğumla mutlu olmayı bilir,ne üzüldüğümde bunu kendine dert etmeyi.Annesini benim yaşlarımdayken kaybettmiş,acaba ondan mı bilmiyor anneliği?Annelik öğrenilen bişeyse,acaba annesini kaybettikten sonra mı unuttu hepsini?O zaman ben hiç bilmeyeceğim anneliği,benim hiç annem olmadı çünkü.Küçükken düşüp alnım şiştiğinde başıma buz koyan komşu teyzeydi,annem gazete okuyorum diyerek kovmuştu beni...Ama ne kadar annesizlik çektiysem,ona inat iyi anne olmak istiyorum.Senden hiçbir şey olmaz dediği zaman,içimden bağırarak ben başaracağım diyorum.Mutlu bi evliliğim,güzelce çekip çevirebildiğim bir evim,"anne" olmayı başarabildiğim çocuklarım olacak inşallah...
