Ama kötü biride değil ki.Anlamaya calisma. Uzak dur.
Kendi hayatini şekillendir, kendine bak.
Annelik doğurmakla olunmadigi icin, anne diye sayip hayatina dahil etmene gerek yok bu tipi. Hem ozguveninin hem psikolojinin hem hem hem iste her seyin icine etmiş birakmis, sen de birak.
Sana göre kötü nedir?Ama kötü biride değil ki.
Uzaklaşmak çözüm mü gerçekten. Bende tuhaf bir yetişkin oldum çıktım. Yetersiz bagimli yetkisiz. Bana yaptıklarından pişman olup yanına yattigimda uykuda ellerimi sevdiğini söyler. Ne yaşadığımı anlayamıyorum.Sana göre kötü nedir?
Dereceleri var midir?
Bana gore kötü. Bir çocuğu yaralamış ve o çocuk halâ ağlıyor..
Sizin yaşadıklarınızın yanında benim ki hiçbir şey Allah yardımcınız olsun. Benim annem bana hiçbir şey yaptirmazdi eleştirir dururdu ona bağımlı hale getirdi beni. Ama bir yandan da mesela ev temizleriz o iter çeker bazen yaptırmaz böyle şeylerde yapıyor bende sevdiğimi söyleyemem ama ona haksızlık ettiğimi de hissediyorum. Annem benim için büyük bir problemBen de benzer şeyler yaşadım.
Başkalarına sinirlenir benden çıkarırdı,her gün bir güzel döverdi karanlık kömürlüğe kilitler cezalandırırdı.Acı biber yedirirdi. zorla.
Üniversiteye gidene kadar devam etti bu,intihar etmeyi düşünüyordum sürekli ama arkamdan bile üzülmez diyerek yapmıyordum.Her gün bir bahane ile dövüyordu çünkü 4-5 yaşlarımdan beri.
Kendisi çalıştığı için 12-13 yaşlarımda yemek temizlik falan yapmayı öğrendim,döverek ütü yapmayı öğretmişti her yerim yanık izi olurdu halamlar görünce kızardı anneme.
Üniversiteyi şehir dışında yazınca kurtuldum,evden gidince.Şimdi iyi davranıyor artık ama nafile.
Geçen gün de söyledim açık açık,seninle samimiyet kuramıyorum yaptıklarını da affedemiyorum elimde değil anne-kız ilişkimiz olmayacak böyle kabul et durumu dedim,çünkü onu sevmediğimi saymadığımı söyledi,sevmiyor değilim ama sevemiyorum da hissizim yani,bir şey olsa çok üzülürüm orası ayrı.
Ama böyle söylediğim için beni suçladı,çocuktun,düzgün yetişmen için böyle yaptım falan diye saçma savunmalar yaptı.
Olan oldu bir kere anne yerine koyamıyorum sevemiyorum,hiç sarılıp öpmem içimden gelmiyor.
Ne olacak halimiz bilmiyorum.
Ona böyle hissiz davrandığım için ben de rahatsızım ama içimden gelmiyor,sevgisiz büyümek çok kötü bir şey.Çocukken vermediği sevgiyi şimdi vermeye çalışıyor ama bende karşılığı yok maalesef.Sizin yaşadıklarınızın yanında benim ki hiçbir şey Allah yardımcınız olsun. Benim annem bana hiçbir şey yaptirmazdi eleştirir dururdu ona bağımlı hale getirdi beni. Ama bir yandan da mesela ev temizleriz o iter çeker bazen yaptırmaz böyle şeylerde yapıyor bende sevdiğimi söyleyemem ama ona haksızlık ettiğimi de hissediyorum. Annem benim için büyük bir problem
insan bir canlıya,hem de kendi doğurduğuna nasıl böyle davranıyor anlamıyorum.Bak senin yaşadıklarının fazlasını yaşadım
Annemden ölümüne korkardım
Yediğim dayakların, işittiğim bedduaların haddi hesabı yok
Annem geçen yıl vefat etti ağlamadım bile
Sanki daha da özgürleştim
Sevmedim sevemedim
Neler yaşadığımı bir Allah, bir ben bilirim
Halâ ayağımda topuğuyla ezdiği iz duruyor
Hastanede yatarken söyledim, helallik istedi
Sana sadece uzak dur diyebilirim, ben öyle yaptım
Benimde oğlum var evlenecek yaşta inanın hiç incitmediminsan bir canlıya,hem de kendi doğurduğuna nasıl böyle davranıyor anlamıyorum.
Kedim ortalığa kakasını yapıyor bazen,poposuna vurmaya bile kıyamıyorum temizleyip gidip sarılıyorum neden yapıyosun diye.
Üzücü bir şey fark ediyorum anneme benzemisim. Bazen ben narsist miyim diye düşünüyorum. Kendimi bir bütün olarak hissetmiyorum. Kafam o kadar karışık ki onu sürekli suçladım bir yaştan sonra kötü şeyler söyledim dengem şaştı. Üzerinde düşünmem gerekli mi kendimi daha mı kötü hale getiriyorum bilmiyorum ama bu durumdan hiç mutlu değilim. İleride bir evladım olsa sever miyim sevebilir miyim bilmiyorum.Bak senin yaşadıklarının fazlasını yaşadım
Annemden ölümüne korkardım
Yediğim dayakların, işittiğim bedduaların haddi hesabı yok
Annem geçen yıl vefat etti ağlamadım bile
Sanki daha da özgürleştim
Sevmedim sevemedim
Neler yaşadığımı bir Allah, bir ben bilirim
Halâ ayağımda topuğuyla ezdiği iz duruyor
Hastanede yatarken söyledim, helallik istedi
Sana sadece uzak dur diyebilirim, ben öyle yaptım
Evladın olursa seversin tabiÜzücü bir şey fark ediyorum anneme benzemisim. Bazen ben narsist miyim diye düşünüyorum. Kendimi bir bütün olarak hissetmiyorum. Kafam o kadar karışık ki onu sürekli suçladım bir yaştan sonra kötü şeyler söyledim dengem şaştı. Üzerinde düşünmem gerekli mi kendimi daha mı kötü hale getiriyorum bilmiyorum ama bu durumdan hiç mutlu değilim. İleride bir evladım olsa sever miyim sevebilir miyim bilmiyorum.
Annem geçmişte beni üzdü gerçekten şimdi de üzdüğü oluyor ben çok yaktım yıktım bilmiyorum ondan mi ama eskisi gibi değil. Onunda zor zamanları oldu. Artık yaptığı ettiği cahillik gibi geliyor. Dönem dönem çok kızgın hissettiğim oluyor özellikle ozguvensizligimden sıkıntı yaşadığımda ama yapacak bir şey yok geçti gitti artık. Bizim için didinip durduğunu da görüyorum. Bazen ona karşı kendimi suçlu hissediyorum haksızlık mi ediyorum diye ki ediyorum da gerçekten. Keşke daha anlayışlı bir ilişkimiz olsaydı.Şuraya samimiyetle yazan canim kadınlar .. her birinize sariliyorum ya . Anneme karşı yıllarca içimde benzer hisler vardı .şimdi siz yazınca evet bu dediğim çok şey oldu . Eskisi gibi olmasa da epey geçti artık . O yaşlandı çok ben de öyle şeyler yaşadım ki annem sığınak gibi oldu tekrar . Umarım sizlerin de geçer bu hissi
Bence terapi almalısınız. İçinde bulunduğunuz durumu normalleştirmişsiniz. Normal olmadığını anladığınız zaman özgüveniniz artacak, bağımsız olmak isteyeceksiniz, kendinizi yeterli göreceksiniz. Ama öncelikle içimizdeki çocukla yüzleşmeniz, onu kucaklamanız ve bunların onu suçu olmadığını ona söylemeniz gerek. Bunu da ancak uzman eşliğinde yapabilirsiniz.Uzaklaşmak çözüm mü gerçekten. Bende tuhaf bir yetişkin oldum çıktım. Yetersiz bagimli yetkisiz. Bana yaptıklarından pişman olup yanına yattigimda uykuda ellerimi sevdiğini söyler. Ne yaşadığımı anlayamıyorum.
Terapi alacak maddi durumum yok fakat Hayatı yeniden keşfedin diye bir kitap var onu okuyorum oradaki bir kaç semamla çalıştıktan sonra olgunlaşmamış ebeveynlerin yetişkin çocukları ni okumayı düşünüyorum. Terapiye gidecek ekonomiye sahip olana kadar bu şekilde götürücem.Bence terapi almalısınız. İçinde bulunduğunuz durumu normalleştirmişsiniz. Normal olmadığını anladığınız zaman özgüveniniz artacak, bağımsız olmak isteyeceksiniz, kendinizi yeterli göreceksiniz. Ama öncelikle içimizdeki çocukla yüzleşmeniz, onu kucaklamanız ve bunların onu suçu olmadığını ona söylemeniz gerek. Bunu da ancak uzman eşliğinde yapabilirsiniz.
kesinlikle terapi almalisin, yasadiklarin normal degil. benim annem de sinirli birisiydi ama hic bir zaman hakaret ya da baskasina sikayet gibi seyler yapmadi.Biraz çocukluğumdan bahsetmek istiyorum daha annemle ilişkimden. Çok küçükken annemi sevmediğim zamanlar olduğunu hatırlıyorum hep sevmiyordum diyemem ama haz etmediğime dair şeyler hatırlıyorum. Annem çok sinirli bir insandı gençken. Gücünü yetiremedigi yerde acısını benden çıkarırdı. Ona buna kızar beni hirpalardi. Küçükken eve biri geldiğinde çok tedirgin olurdum gelenin yüzüne kötü bir davranışta bulunmaz ama arkadan bizi darlayip dururdu. Sırf annem kızmasın diye geleni takip ederdim evde ve müdahale ederdim sonra sevilmeyen kötü ben olurdum. Biri bir şey yapsa sen coşturdun ondan böyle oldu diye bana kızar hirpalardi. En ufak karşı çıkışımda küfürler hakaretler havada uçuşurdu. Sürekli babama karşı doldururdu haklı olduğu şeyler kesinlikle var ama babama çocukken düşman olmak zorundaydim ve ailesine de. Onun sözünün dışında hiçbir şey yapamazdim. Çünkü bir bedeli olurdu. Sürekli seni herkese anlatıcam senin ne kadar kötü biri olduğunu bilsinler temalı konuşmaların muhatabı oldurdum. Zaten bir sıkıntı olsun hemen teyzemlere beddualar küfürler eşliğinde anlatilirdim. Büyük teyzem annemden yüz bulup bana kötü davranirdi. Sofrada oturduğumda rahat yemek yiyemezdim. Hiçbir şeye izin yoktu evin içinde bile. Kötü bir şey yaşadığımda üzülürdü ama üzülmesi de bir garipti. Güzel bir şey yemek istemek açım demek ayıp gibiydi. Dışarıda arkadaşlarimla bile rahat değildim. Bir şey ısmarlamak istesem annem o kadar hesap kitap yapıyor ismarlamayim diye kendimi durdururdum. Bana kızdığı zaman pislik muamelesi yapardı. Ayaklarına kapanirdim ağlardım ayağını öptüğümü hatırlıyorum. Bir kere hasta olmuştum hasta olduğum icin bana kızmıştı hamileydi o zaman. Böyle bir ilişkimiz vardı işte anlatacak çok şey var gerçi. Ama bir yandan da iyi gibiydi de. Ben nasıl bir insanla yaşadığımı anlamıyorum. Hala dinlemiyor anlamıyor gibi ama anlıyor gibi de. Sürekli onun problemlerini dinledim destek oldum taa çocukluktan beri ama o beni bir kere olsun can kulağıyla dinlemedi. Sonra ben yavaştan baş kaldırdim ve gerisi geldi. Ona ağzıma geleni dedim kötü davrandım kızdım kızarken de bana sarılmasını bekledim ciddi ciddi bunu bekliyordum sadece sarılsa yeterdi ama yapmadı. Şimdi onu görünce sesini duyunca kendimi çok kızgın hissediyorum. Ama kötü değiliz beni sevdiğini de düşünmüyorum. Öyle sadece paylaşmak istedim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?