Allah sabır versin.
kasım ayında annemi kaybedeli 3 yıl olacak. gerçekten hala alışmadım, nasıl alışılır onu da bilmiyorum.
elbette hayat devam ediyor ama o yokluk sızısı hep kalıyor.
sizin için daha çok yeni, ilk günler ben de ruh gibiydim. hele bazen, istemeden de olsa kırdığım zamanlar o kadar çok aklıma geliyordu ki, deliriyordum.
belki şimdi imkansız gelecek ama gerçekten zamanla o ilk anki acı kalmıyor. hiç geçmiyor ama değişiyor.
çok klişe bulurdum şu "sevdiğin ölünce yüreğinde 40 mum yanar, her gün biri söner ama en son biri kalır" lafını. gerçekten öyleymiş.
o bir mum da kocaman bir özleme dönüyor.
biz çok arkadaştık, şimdi onunla konuşamamak o kadar zor ki. çevremde hep yanımda olanlar var sağolsunlar ama hiçbiri annem gibi değil.
bir de acınızı doya doya yaşayın. ben bazı sebeplerle acımı bastırmak zorunda kaldım. sağlıklı bir yas sürecim olamadı. ama şu anda bu beni daha çok yoruyor.
hayat elbette devam edecek ama şu an üzülme zamanınız.
dilerim mekanı cennet olsun..