Ben dinledim onun açısından neden bu şekilde davrandığını. O yüzden bu kadar eminim sebebin bencillik olduğuna. Seçim yapmaya zorlansaydı ya onu seçerdi ya da beni, yani ya benden uzaklaşırdı ya da ondan. Ama o kimseden uzaklaşmadı, aynen görüşmeye ve konuşmaya devam etti ikimizle de ama hep, her şey kendi istediği gibi olsun, istedi. Ben hiçbir mecburiyet göremiyorum, bir insanın hep kendi istediği zamanda, kendi istediği yer ve saatte birşeyler planlama ısrarını, sadece kendi istediği konuların konuşulup istemediklerinin yasaklanmasını, biz arayınca canı istediği zaman telefonu açıp açmaması ama o bizi arayınca olur da açmazsak bir sürü sitem, tavır, trip, laf etmesini, dünyanın sadece kendi etrafında döndüğünü sanmasını haklı çıkarabilecek hiçbir sebep yok benim gözümde. Ama ona sorsak o haklıdır, ben dünyanın en kötü insanıyımdır, ben arkadaş değilmişim meğer onun için'dir... :) Kızın artık farklı fikirlere saygısı bile kalmamıştı, bir insan nasıl bu hale gelebilir aklım almıyor...
Biz zaten son zamanlarda hayattaki bazı konularda da ciddi anlamda fikir ayrılığına gider olmuştuk. O benimkilere saygı duymayınca ben de onunkilere saygı duymaz olmuştum. En basit örnek, sevgilisiyle henüz sevgili bile değillerken, flört gibi bir dönemdeyken bu kızın taşınması gerekti. Neyse taşındılar falan, bir gün bana mesaj attı "Wurstria, x (sevgilisi) çantama 200 TL para koymuş benden habersiz, ben ondan para falan istememiştim niye böyle yaptı, sence ne yapayım?" dedi. "konuşmanız sırasında daha önceden paraya ihtiyacın olduğundan mı bahsettin?" dedim. Kaldı ki bu kız öğrenci, maddi desteği anne ve babası sağlıyor, para isteyecek olsa ailesinden ister bir başkasından değil. "hayır para konusu hiç olmadı, çocuk okul parasını denkleştirmek için geç saatlere kadar çalışıyor ama bana para vermiş" dedi. "bence aç telefon, teşekkür et ve parayı kabul edemeyeceğini söyle, dedim. kibar bir dille reddet ve bir daha böyle birşey yapmasın, senin maddi desteğini zaten ailen sağlıyor, erkek arkadaştan gelecek paraya ihtiyacın yok sanırım. ben olsam parayı geri yollardım, bana destek olmak istiyorsan maddi olarak değil manevi olarak destek ol, öylesi beni daha çok mutlu eder derdim, dedim." "tamam öyle yapacağım" dedi. "ben ailem ya da eşim dışında asla bir erkeğin parasını kabul etmem, ne münasebet üstelik siz birbirinizi daha yeni tanıyorsunuz. bu olayın sana yarın öbür gün nasıl döneceğini bilemezsin. bazı erkekler ısmarladıkları çayı bile sonradan başına kakar, ileride aranız bozulursa ben sana 200 TL verdim demeyeceğini nerden biliyorsun?" dedim ve onu uyardım. "kötü niyetle yapmamış olsa bile bence kibar bir hareket değil, borç olarak teklif etse anlarım ama çantaya koymak falan benim gururumu incitirdi" dedim. "haklısın" dedi ama sonra öğrendim ki o parayı çocuğa iade etmemiş mesela. Çevresindeki diğer insanlar, annesi de dahil "ay ne iyi çocuk, yememiş içmemiş sana vermiş, böylesini bir daha bulamazsın" falan diye bir yorum yapmış bu duruma :) Kendi meseleleri, bana ne ama bana fikrimi sordu ve söyledim. Bunda bile çeliştik. Gerçekten de bitmesi en hayırlı olanmış.
insanları anlamaya çalışırım her zaman, ama çıkmaz bir hal aldıysa dostluklar bunu zaten ruh durumum kaldıramaz şu an da, ve öncesinde de aynı şekildeydim.
bana yanlış gelen bir şey, karşımdakinin doğrusu olabilir.
bana ters bir davranışta bulunmadığı sürece benim için de bir sorun teşkil etmez.
dostluklar iyi ve kötü günde geçerli olmalı
beni de akrabam dostum ablam dediğim kişi annemden sonra hiç aramadı
nasıl olduğum ile hiç ilgilenmedi
bunu kendisine söylediğimde
sana ulaşmak için randevu almam gerekiyor dedi
çünkü benim telefon görüşmeleri yapacak kadar gücüm yoktu
bende telefonlarımı kapalı tuttum
ama whatsapp vardı, sosyal platformlardan bana ulaşa bilirdi
kaldı ki, ben kendisini aradığımda sıradan günlerde açmazdı telefonunu,
bana dediği ise şu oldu;
benim de sorunlarım var
artık benimle görüşmezsin de senin bulunduğun şehire geldiğimde!
ama diğer yandan devamlı bana oyun istekleri göndermesini biliyordu
beni insanlar artık sadece güldürüyor
kimse aynı incelikte olamıyor
şaşırtmıyorda beni artık hiç birşey
onun içinde insanlar ile arama mesafe koydum
beni nasıl anlamıyorlar ise
bende onların tutumunu anlamıyorum
kötü günümde yanımda olmayanı iyi günümde ben ne yapayım?
sizin anlattıklarınızda ben sorunları var cümlesine takıldım.
benimde bir bayan arkadaşım vardı 15 yıl öncesinden tanıştığım.
evimde gelip kalmışlığı vardı, ailesini tanıyordum derken birden bire kayboldu.
takıntılı birisiydi, ilginç düşünceleri olmasına rağmen mantıksız değil çok ince ruhluydu,
fakat hiç aklıma gelmeyecek şeylere inanırdı, derdi ki; çantana odaklandığımı düşüne bilirsin.
bunu dile getirmeside güzeldi, ve ben ona hep anlayışla yaklaştım, o tür şeyler aklına getirme lütfen yanlış düşünüyorsun aklımın ucundan dahi geçmiyor derdim.
birisi ile tanıştı bir gün ve kayboldu hayatımdan.
yıllarca görmedim, yıllar sonra çıktı geldi yanında da bir erkek çocuğu.
evlenmişler ayrılmışlar yine geldiği o gün bende kaldı.
kısa süre sonra annesini kaybetti.
yanında olamadım buna izin vermedi, nerede oturduğunu bilmiyordum.
bilseydim de ben zaten yanına gidemezdim annemi yalnız bırakıp da,
çünkü annem rahatsızdı.
ama fırsatını bulduğumda öğrendim gittim evine.
yemek yapmasını bilmiyordu, yemek yaptım.
babasını pek sevmiordu zor bir hayatı olduğunu anlatıyordu.
herşeyin evde ona kaldığını vb.
maddi destek bile olmak istedim.
birden baktım beni her yerden silmiş engellemişti.
geçmişte de aynı hareketleri yaptığı olduğu için buna şaşırmadım.
ama 1 gün önce beni ne kadar sevdiği hakkında bahs ederken ertesi gün bu şekilde davranmasına aklım ermiyordu.
derken annemi kaybedince beni gizliden takip ettiğini anladım, bana yazdı ve ne oldu diye sordu.
annemi öğrenince moral vermeye çalıştı.
fakat ardından yine engelledi.
böyle insanlarda var.
ilk fırsatta da ben onu yakalayınca engelledim.
neden çünkü yoruldum.
sanki benim erkek arkadaşım terk ediliyorum devamlı diye dile getirdim çevremdekilere anlayamadım nedenini, ama mutlaka vardır bir sebebi kendince dedim.
sorgulamadım.
bazen insanlara bazı şeyler ağır gelir.
sebep neyse sorgulamakda yorar insanı.
ben kaçıyorum insanlardan
çünkü beni yoruyorlar.
ruh durumu psikolojisi her şey etken oluyor işte içinde neler yaşar insan kimse bilemez ki gerçeği...
buna sizde çok takılmayın büyütülecek bir mesele değil, arkadaşlıklar çoktur, dostluklar azdır.
daha neler yaşayacağız öğreneceğiz görüp de.
