Merhaba Arkadaşlar,
Benim annem çok iyi bir kadındır aslında tam kafa dengidir ama eleştri mekanizması çok gelişmiş, eleştirmeden duramaz. Senin her daim en başarılı, en güzel olmanı ister. Bende annemi çok sevdiğimden onu kırmamak için elimden gelenin fazlasını yapıyorum. Bu bende ciddi travmalar oluşturdu bence, mesela bir sınava giricem, başarısız olursam anneme ne dicem diyorum. Daha da ötesi yeni biri ile tanıştım, annem beğenir mi acaba diyorum, ben çocuğa bir şey demeden önce annemle tanıştırıyorum hatta, o beğenecek mi diye. Bu çok çok yanlış bir şey biliyorum, çok uğraştım düzeltmek için olmuyor, oturdum düzgün düzgün anlattım ama ben sana karışmıyorum diyor. Bir kere benle görüşmek isteyen bir çocuğu tanıştırdım yine, çocuğu da sevmiyorum sırf o görüş dedi diye görüştüm, hasta oldu sen bu çocukla nasıl görüşürsün diye, çocukla da görüşüp iki kere çay içmiştim toplamda, annemin korkusundan hemen kestim diyaloğu.
benim 2 tane sevgilim oldu, birisi 2 kere aldattı, 4 ay geçmeden başkası ile sözlendi. Onda da ilk aldattığında barışmayacaktım çok kesindi fikrim, yine annem yalvar yakar ikna etti beni, çok iyi çocuk o yapmamıştır diye, yine aldattı. Diğeri o bittiği benim çok kötü olduğum anımda geldi, her şeyi biliyordu, ben sana destek olucam yeter ki izin ver dedi, bende hiç sevmeme rağmen deneyelim dedim. Yalvar yakar gelen çocuk önce haftada 1, sonra ayda bir görüştü benle, anneme kaç defa anlattım durumu ayrılcam diye, annem hep idare et bu zamanda böyle biri mi var dedi, çok idare ettim, alttan aldım yine de olmadı.
Annem şimdi sürekli yaşın geçiyor evlenemedin, iyi evlilik mi var, sana gelenleri herkes havada kapardı, sen istemedin diye söyleniyor. Annecim bak benim ne güzel mesleğim var, evim var, çok şükür kimseye ihtiyacım yok, nasip değilse evlenmem napıyım, ben mutluyum diyorum. Ama hayır mutlu olamazsın, herkes çocukları ile iken sen yalnız kalacaksın diyor, iyi de ben zaten bu duruma çok üzülüyorum, kendimi motive etmeye çalışıyorum üzülmeyeyim diye, o böyle dedikçe iyi kötü demeyip evlenseydim keşke diyorum. Evde sadece evlilik konuşuluyor neredeyse, kafayı yemek üzereyim. Dün sen erkekleri elinde tutamıyorsun dedi, ağzım açık kaldı, çok neşeli sevgimi gösteren biriyimdir, elimde tutamamamın benden kaynaklandığını sanmıyorum, bana kötü adamlar denk geliyor napayım. Bugünde kk yı okuyup okuyup çocuğa sardın dedi, halbuki biri aldattı, biri de hastayken bile arayıp sormadı, ayrıldıktan sonra mesajlarıma cevap bile vermedi, tamamen benim haklı olmama rağmen, hatta o da dedi düzgün birine benziyordu nasıl böyle çıktı diye.
Kızlar uzun oldu farkındayım ama çıldırıcam artık. Geçen hafta eski sevgilim sözlendi zaten onu atlatmaya çalışıyorum sabırlı bir şekilde, annemin sürekli beni eleştirmesine dayanamıyorum. Onu kırmakta istemiyorum, aslında çok iyi biridir hep bizi düşünür, biliyorum mutlu olmamı istiyor ama gerçekten psikolojimi dibe çekiyor, destek olmak yerine. Sizce ben ne yapabilirim bu durumda?