- 25 Haziran 2019
- 374
- 265
- 103
Merhabalar. Şu an konuya nerden başlayacağımı bile bilmiyorum. O kadar kötüyüm ki ağlayarak yazıyorum. Kelime hatası yaparsam kusura bakmayın lütfen. Ben şu yaşıma kadar her zaman evin temizliğini üstlendim diğer kardeşlerim ola ola. Yaparken iyiydi bir off desem kötü oldum. Bugün yine aynı şey yaşandı. Sabah daha yeni kalkmış elimi yüzümü yıkamışken diğer kardeşim uyanmasına rağmen elinde telefon boş boş oturmasına rağmen bana iş buyurdu. Demeyin ki ne var bunda. Asıl beni delen edrn kısım bu. Evde her zaman her şey bana söyleniyor o kadar bunaldım ki anlatacak kimsem yok. Ben haricinde diğer kardeşlerim olmasına rağmen gık demeden her işi yapıyorum. 7 senedir aynı evde oturuyoz bir Allah'ın kulunun kalkıp da ortalığı temizlediğini tuvaleti banyoyu yikadigini görmedim. Bugün de sabah uyanır uyanmaz iş buyurulunca sinirlendim. Bende artık bilerek geç kalkacağım her şeyi ben yapıyorum yeter dedim. Tabi bunu diyen ben miyim bir bağırış çağırış ben senden iş buyurmam bundan sonra falan.. ya ben yapmasam zaten evi bok götürecek. Ordan kardeşim karıştı. Yok bu yapıyormuş her işi yaptigi da sadece sabah kahvaltıdan sonra bulaşıkları makineye koymak. O kadar bunaldım o kadar psikolojim bozuldu ki zaten birbirimize laf söylemeye başladik. Ordan annem de daha yüksek frekansla bağırmaya başladı alakasız bir şekilde susun susun diye. Zaten ben ne desem annem beni karalamaya çalışır. Artık susmadim gerçekten susamadim çünkü dayanamıyorum bu ayrimciligina. Sonra size yazıklar olsun her işi ben yaparım sen yapma demeye başladı. Daha sonra da evlatlıktan reddediyorum dedi. O kadar zoruma gitti ki anlatamam gerçekten. Bir şeyi bu zamana kadar sesim çıkmadan yapınca iyiydi ama bir ses çıkardım diye kötü oldum. Hayatımda boyunca ne laf getirdim ne söz getirdim ne pis işlerde isim oldu ne de 40 kişiyle adım çıktı. Bunları yapan kuzenlerim hap kullanan kuzenlerimin bile anneleri onları el üstünde tutarken annemin bana böyle demesi inanılmaz zoruma gitti. Her fırsatta beni kötüler, bir kez olsun ağzından benim için iyi bir şey çıktığını görmedim bir kez olsun yaaa. Diğer kardeşlerime sesi çıkmazken hep bana kötü konuştu. Hiç unutmuyorum 9. Sınıfta hastalıktan kırılırken, hasta yatağımda yatarken bile "iyileşsen de hemen temizlik yapsan" dediği... O kadar imreniyorum ki diğer insanlara . Anneleri kızlarını öpünce sarılınca başını okşayinca öyle imreniyorum ki. Hayatım boyunca hiç sevgi hissedemedim zaten. Annem sevseydi durup dururken o cümleyi kullanmazdı. Zaten bu zamana kadar ne beni destekledi ne arkamda durdu. Kendimi o kadar yalnız o kadar kimsesiz hissediyorum ki. Aklıma bu zaman ki olan bütün her şeyleri geliyor. Ben hiç sevilmemişim resmen. Zamaninda ettiği hakaretler küfürler... Sen kırk tane yuva yıkarsın gibi çirkin söylemler. Gerçekten zoruma giden daha yüzlerce şey. Ama anneme göre her zaman o haklı her zaman o doğru söylüyor. Bir kez olsun ben kırıldım mı diye hiç düşünmedi ki. Daha neler var yazacağım ama ağlamaktan yazamıyorum. Babamdan bahsetmiyorum bile çünkü o var olmasına rağmen koca bir yokluk. Çok uzun oldu farkındayım. Eee biz napalım diyenler olur belki ama şu an o kadar kimsesiz hissediyorum ki kendimi anlatacak hiç kimsem yok. Resmen kimseler içinde kimsesizmişim ben