Konu sahibi bu annenizden size geçen bir lanet değil bu sizin seçiminiz lütfen davranışlarınız için sorumluluk üstlenin ve farkında olduğunuz hatalarızı engelleyin.
Sizden çok daha büyük acılar yaşayanlar var. Örneğin engelli kronik hastalıklı çocuk anneleri. Annem kardeşime 15 yıl bebek gibi baktı, ömrünün yarısı hastanede refakatçi olarak geçti bırak sosyalleşmeyi gece 8 saat bile uyuyamazdı bazen duşa girmeye zaman bulamazdı, bütün bunlara rağmen sinirlenip sesini yükseltse sonrasında pişman olur özür dilerdi. Kardeşim bazen tüm sofrayı devirirdi bazen yürümek istemez yolun ortasına çökerdi. Dediklerimizi anlamıyordu. Iki tokat atıp istediğini yaptırmak kolay olurdu. Ama kolay yolu seçmedi hiçbir zaman.
Bir bahaneniz yok gerçekten yok. Sizin nesilde hangi çocuk vurulmadan büyüdü??
Tartışmaları gördüğüm için ekleyesim geldi.
Benim ihtisasım psikoloji ama klinikte ilerlemedim işim psikoterapiyle ilgili değil yani. Psikolog unvanım var ama başka bir alanındayım. Zaten terapist olsam burada yorum yazmayı etik bulmazdım çünkü terapiyle forumda yorum yapmak alakasız hatta bir miktar birbirine zıt şeyler. Terapide önyargıda bulunmamak, objektif nötr kalmak ve uzun uzun dinlemek gerekir -bazı bozuklukların tanısı kolay olsa da- hemen yargıya varmamak daha sağlıklıdır. Yani burada yaptığımız ise birkaç paragraftan sonuca varmak oluyor. O yüzden sosyal medyayı, forumu terapi odası sanmamak gerek. Üyelerden de terapist gibi tarafsız, duygulardan arınmış, profesyonel yorumlar beklemek anlamlı olmaz.
Ama yine de bence nasıl yaklaşmamız gerektiğini yazmak istedim.
Şahsen bu konudaki en verimli yorumların kendisi de ebeveynlerinden şiddet görmüş ama çocuklarına bunu aktarmamayı başarmış olan kişilerden geldiğini düşünüyorum.
Hepimiz biliyoruz ki öfke sorunu yaşarken nasıl ki kocalarımıza, patronlarımıza, kaynanalarımıza vurmamayı başarıyorsak, elbette istersek çocuklar için de kendimizi dizginleyebiliriz. Ben bunu kontrolünü kaybetmek olarak tanımlamıyorum. Çocuklara şiddet, bir cezası olmadığından karşılık veremediklerinden aciz olduklarından dolayı yaygın. Yani acziyetten faydalanıp öfkeyi boşaltma hali var.
Bunun da ne sempati göstererek ne de aşağılayarak çözüleceğini düşünmüyorum. Çünkü kendi şiddete uğramış olmasından dolayı sempati bekliyor ama anlayış gösterilecek bir hareketi yok. Yanlış olduğunun da farkında. Zaten elinde internet var. Öbür yandan kişi etrafında horlandıkça, stresörlere maruz kaldıkça böyle davranmaya devam ediyor hatta bir üye kendisine yapılan yorumlara sinirlenip hıncını çocuklarından aldığını yazmıştı.
En güzelinin gerçekleri hakarete vardırmadan daha nötr bir şekilde yinelemekten geçtiğini düşünüy
