Merhaba...
Ben çok uzun süredir buraya üyeyim ama şimdiye kadar çok özel bir paylaşım yapmadım. Fakat bu gün farklı bir hal üzerimde bu yüzden sizlerle paylaşmak istedim. Bu günlerde hamileliğim son aşamalarına yaklaşmış bulunmaktayım bu ilk hamileliğim bütün zorluklarına rağmen bunun çok güzel birşey olduğunu anlamış bulunmaktayım.Hele ki bu güzelliğin meleğimi kucağıma aldığımda kat kat artacağını düşününce içimdeki heycan öyle bir artıyor ki anlatamam. Aslında anlatmaya da gerek yok sanırım hepiniz bu heycanı en az benim kadar yaşıyorsunuzdur.
Bu güzelliklerin yanında hep bir tarafım eksik kalıyor özellikle son günlerde bu daha bir artmış durumda ANNESİZLİK....Ben annemi yaklaşık 2 yıl önce kaybettim ve bu günler ona en çok ihtiyacım olan zamanlar.Bazen öyle bir his kaplıyor ki içimi sanki bebeğime eksik kalacakmışım gibi çünkü bana deneyimini anlatacak yanımda destek olacak bana yol gösterecek annem olmayacak.Birçoğunuza o kadar çok imreniyorum ki annelerini yanınızda ve hep destekciniz. Aslında içimi acıtanlardan biri bu günlerimi görememesi keşke yanımda olabilseydi...
Bu güzel heycanınızın yanında canınızı sıkmak istemezdim ama paylaşmak istedim belki benim durumumda olan vardır çünkü bazen öyle bir hise kapılıyorsunuz ki sanki herkesin annesi yanında bir tek benimki yok gibi.Tabi şu dengesi bozulan hormonlarında büyük etkisi var bu duygunun oluşmasında. Yinede herşeye rağmen büyük bir sabırsızlıkla meleğimi beklemekteyim
Allahım onu çom uzun zaman annesiz bırakmasın
t olsun Allah rahmet eğlesin...
bazen şunu düşünüyorum yaş olarak erken kaybedince yaşayamadıklarına üzülüyorsun şuanda benim durumum gibi.bunun yanı sıra beraber yaşadıklarınada özlem duyuyorsun.en azında geç kaybetseydim sadece yasadıklarıma özlem duyardım. anneyi genç ve ansızın kaybetmek çok zor.biçok şey konuşup paylaşmışızdır ama örneğin hamilelikle ilgili hiç birşey konuşmamışız oysa şimdi ne çok ihityacım var anneme...
