ARABAM OLMADIĞI İÇİN UTANMAM VE ÇARESİZLİĞİM HAKKINDA LÜTFEN OKUYUN

arabamanifesti .!.:

Merhaba, daha önce hiçbir derdimi bir yere sorma ihtiyacı hissetmemiştim ama arkadaşımın önerisiyle bu siteye sormak ve dertleşmek istiyorum.

Ben 32 yaşına yeni girmiş bir avukatım, avukatım dediğime bakmayın gelirim yüksek & düzenli değil. Ehliyetimi 18 yaşında aldım ama şu ana kadar hiç arabam olmadı. Bunun eksikliğini üniversiteden sonra bilhassa meslek hayatımda çok yaşıyorum. Ofisimi açtıktan sonra elbet alırım diye düşündüm, ben ofis açtım ve pandemi patladı o ara düşük kredi veriyorlardı tamam dedim şimdi çekip alayım, tam kredi çektim araba fiyatları da krediler düştü diye yükseldi. Daha sonra benim bu süreç içinde araba kullanma korkum da gelişti 2021'e geldiğimizde bir dönem elime çok iyi miktarda para geldi üstüne de annem bir birikimini de bana vermişti arabalara bakmaya başladım ama ofisimi idame ettirememekten korkup almadım. (içinizden araba da aslında avukatlık mesleği için vazgeçilmez olmazsa olmaz yatırım yapardın diyenler olabilir ben de böyle düşünüyorum, o an batacağımı ve paramın olmasını 2. el arabaya tercih ettim. Güzel para dediğim de ikinci el araçlara yetiyordu bu arada toplu geçtiği için iyiydi sadece ) her neyse gel zaman git zaman, arkadaşlarımın düğünlerinde gece beni bırakacak kimseyi bulamadığım taksi çağırdığım zamanlarda çok utanıyordum, artık ne kadar iyi niyetli olsa da ''biz bırakalım'' diye benim düşünmem gereken şeyleri başkaları sürekli sanki ben muhtaçmışım ki (bir bakıma evet) karşılamaya çalışıyordu. 2025 senesine geldik. Artık arkadaşlarımın beni almasından taksilerden otobüslerden bıktım, bu bardağı son taşıran damla da otobüste bir adamın beni ellemeye yeltenmesi ile oldu, kart bastıktan sonra ellerimden tutmaya falan çalıştı. Otobüs beklemek, binmek ve istediiğim yere gidememek beni artık çok üzüyor. Yurtdışına taşınacaktım, fakat hayatımdaki başka iş gelişmesinden dolayı en erken Şubatta taşınabileceğim fakat bu kasıma da sarkabilir (2026) iş gelişmesinden de elime para geçeçek ama yurtdışında başlayacak yüksek lisansım ve orda bir süre idare edebilmek için kullanmayı düşünüyorum. Ailemin durumunu ve bana nasıl araba almadıklarını sorarsanız bu durumun beni çok üzdüğünü ve düşünmemeye çalıştığımı söyleyebilirim. Bunu hiç açmak istemiyorum. Yalnız ben psikolojiye çok önem veren biriyim, babamın biz kucukken ve hep arabası vardı ama annemin yoktu ve hep araç sıkıntısı çektik. Bir şekilde halledildi ama benim bu kısır döngüde olmamın ve kendime blokaj koymamın sebebinin bir bakıma bu oldugunu düşünüyorum. Yine de üzülmekten ve çözüm üretememekten kendimi alamıyorum. O yüzden size soruyorum, 2. el konusunda arkadaşlarım beni korkuttu 0 araba da alamayacağım, 32 yaşıma geldim napacağımı bilmiyorum, gelirimden hep şüphe ediyorum, kirada yaşamıyorum çok da kazanamıyorum içimde hep arabam olsa da sanayiden çıkmayacak ve yalnız bırakılacağım korkusu var. Hayatımda babam (uzakta ve bu işlerden anlamaz) hariç hiç erkek yok. Arkadaşlarımdan utanmaktan bıktım, siz olsaydınız duruma nasıl bakardınız? Duygusallıkla birlikte kendimi iyi ifade edememiş olabilirim kusura bakmayın.

Genişletmek için tıkla...

arabamanifesti .!.:

Merhaba, daha önce hiçbir derdimi bir yere sorma ihtiyacı hissetmemiştim ama arkadaşımın önerisiyle bu siteye sormak ve dertleşmek istiyorum.

Ben 32 yaşına yeni girmiş bir avukatım, avukatım dediğime bakmayın gelirim yüksek & düzenli değil. Ehliyetimi 18 yaşında aldım ama şu ana kadar hiç arabam olmadı. Bunun eksikliğini üniversiteden sonra bilhassa meslek hayatımda çok yaşıyorum. Ofisimi açtıktan sonra elbet alırım diye düşündüm, ben ofis açtım ve pandemi patladı o ara düşük kredi veriyorlardı tamam dedim şimdi çekip alayım, tam kredi çektim araba fiyatları da krediler düştü diye yükseldi. Daha sonra benim bu süreç içinde araba kullanma korkum da gelişti 2021'e geldiğimizde bir dönem elime çok iyi miktarda para geldi üstüne de annem bir birikimini de bana vermişti arabalara bakmaya başladım ama ofisimi idame ettirememekten korkup almadım. (içinizden araba da aslında avukatlık mesleği için vazgeçilmez olmazsa olmaz yatırım yapardın diyenler olabilir ben de böyle düşünüyorum, o an batacağımı ve paramın olmasını 2. el arabaya tercih ettim. Güzel para dediğim de ikinci el araçlara yetiyordu bu arada toplu geçtiği için iyiydi sadece ) her neyse gel zaman git zaman, arkadaşlarımın düğünlerinde gece beni bırakacak kimseyi bulamadığım taksi çağırdığım zamanlarda çok utanıyordum, artık ne kadar iyi niyetli olsa da ''biz bırakalım'' diye benim düşünmem gereken şeyleri başkaları sürekli sanki ben muhtaçmışım ki (bir bakıma evet) karşılamaya çalışıyordu. 2025 senesine geldik. Artık arkadaşlarımın beni almasından taksilerden otobüslerden bıktım, bu bardağı son taşıran damla da otobüste bir adamın beni ellemeye yeltenmesi ile oldu, kart bastıktan sonra ellerimden tutmaya falan çalıştı. Otobüs beklemek, binmek ve istediiğim yere gidememek beni artık çok üzüyor. Yurtdışına taşınacaktım, fakat hayatımdaki başka iş gelişmesinden dolayı en erken Şubatta taşınabileceğim fakat bu kasıma da sarkabilir (2026) iş gelişmesinden de elime para geçeçek ama yurtdışında başlayacak yüksek lisansım ve orda bir süre idare edebilmek için kullanmayı düşünüyorum. Ailemin durumunu ve bana nasıl araba almadıklarını sorarsanız bu durumun beni çok üzdüğünü ve düşünmemeye çalıştığımı söyleyebilirim. Bunu hiç açmak istemiyorum. Yalnız ben psikolojiye çok önem veren biriyim, babamın biz kucukken ve hep arabası vardı ama annemin yoktu ve hep araç sıkıntısı çektik. Bir şekilde halledildi ama benim bu kısır döngüde olmamın ve kendime blokaj koymamın sebebinin bir bakıma bu oldugunu düşünüyorum. Yine de üzülmekten ve çözüm üretememekten kendimi alamıyorum. O yüzden size soruyorum, 2. el konusunda arkadaşlarım beni korkuttu 0 araba da alamayacağım, 32 yaşıma geldim napacağımı bilmiyorum, gelirimden hep şüphe ediyorum, kirada yaşamıyorum çok da kazanamıyorum içimde hep arabam olsa da sanayiden çıkmayacak ve yalnız bırakılacağım korkusu var. Hayatımda babam (uzakta ve bu işlerden anlamaz) hariç hiç erkek yok. Arkadaşlarımdan utanmaktan bıktım, siz olsaydınız duruma nasıl bakardınız? Duygusallıkla birlikte kendimi iyi ifade edememiş olabilirim kusura bakmayın.

Genişletmek için tıkla...

arabamanifesti .!.:

Birikim aslında benim içindi ama enflasyonda eridi, ailem yapmak zorunda değil ama evin tek kızı olduğunda insan bir de toplu taşımada tacize uğrayınca değersiz hissediyor. Teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

migrenimsi .!.:

iyi de hem gelirim çok değil demişsiniz hem kiranız yok
araba alamadınız ama ev mi aldınız? öyle değil herhalde? bu durumda ev aileden muhtemelen?

bana da evi arbayı kimse almadı. kendim aldım. aileye kırılacak bişey yok.

gece düğünden sonra taksi çağırmakta ne var? zira çok kişi alkoldür abiye topuklu vs. dir derken gece çıkınca taksiyle dönüyor

bilmiyorum ben araba sıkıntısı için bu kadar yazacak olsam avukat olsam davalara yetişme, il dışına davaya gitme, müvekkil görüşmeleri cezaevi ziyaretleri (cezaevlerinin bazıları aşırı sapa mesela) bunları dert ederdim herhalde
senede 3 arkadaşım evlenecek - taş çatlasın- onda da taksiyle dönecem, ne olmuş ki...

şubatta taşınacaksanız arabayı almayla satmayla uğraşmayın
ama kiralayıp biraz pratik yapmak sizin için iyi olabilir
yok pratik ihtiyacım yok diyorsanız zaten bi sorun yok gidince alırsınız uygun bir model

Genişletmek için tıkla...

pinkflowerrr .!.:

Elime toplu para geçti ailem verdi 2.el filan yazmışsınız.
Sonra ailem neden almıyor bu konuda üzgünüm filan yazmışsınız.
Yok babamın arabası hep vardı annemin yoktu travma oldu yazmışsınız.
Türkiye şartlarında zaten hemen hemen her aile çocuğuna araba almıyor,her ailede bir tane araba oluyor.
Hiç de travma filan olmuyor kimsede yada aile araba almadı diye dolmuyor kimse.
Bakış açınız inanılmaz toksit.
Tamam lazımmış anladık onu,ailen seni iyi kötü okutmuş meslek sahibi yapmış ucuz yollu bi araba alabilirdin hala da alabilirsin bence bu kadar kendine dert edineceğine

Genişletmek için tıkla...

arabamanifesti .!.:

Şu durumu netleştireyim > annemin para vermesi benim bireysel emekliliğimdi ama enflasyonda o para eridi ve yine 2. Ele yetiyordu, ben o zaman alacaktım zaten ama almak yerine ofisim batacak diye korkup almadım. Ailemin bana araba almama mevzusunu da ben evin tek kızıyım bana tacize uğramama rağmen alınmıyor ama evin büyüğüne alınmıştı. Hepsini teker teker yazmadım sadece gücüme gittiğini yazdım, burası kadınlar kulübü ve duygusal olduğumu da belirttim. Kafanızda benim şımarık ve her şeyi aileden bekleyen imajım mı oluştu anlamadım ? Ben yazarken bazı realitelerin farkında olmayabilirim bunların tespit edilmesi için zaten buraya yazıyorum ama yaşam koşullarımı ve her şeyi dibine kadar da anlatmadım, analizlerinizi bu kadar sığ bir perspektiften aktarmanız bence problemli. Yukarıda tavsiye veren herkese de ayrıca teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

misskokulumm .!.:

Bİr tavsiye daha vereyim naçizane çok kişiye söylemeyin araba alacağınızı vs herkesin her arabayla ilgili bir fikri oluyor olumlu ,olumsuz sizin kafanız karışır boş yere Fransız arabalardan uzak durun mekanizmaları hassas oluyor.Japon ve Alman arabaları dayanıklı ,sizi üzmez.Arabaya karar verince aracın şaşe numarasını isteyin satıcıdan bir mesajla ağır hasar kaydı ,büyük kazası var mı öğrenirsiniz.
Expersize götürmeyi de ihmal etmeyin sakın 5-10 bin arası expertiz yaptırın her ilde var bunu yapan merkezler kurumsal bir yer olsun internetten bakın aracın boyasına ve mekaniğine ,motoruna vs bakar eder rapor düzenler verir bitti bu kadar
Ben sizi anlıyorum yalnız kalmışsınız bir yol gösteren olmamış arabasızlık bir uzvun eksikliği gibi oluyor bu devirde.Araba al sat döneminde 10 gün kadar arabasız kaldık hiç evden çıkmayacak olsak bile bir mutsuzluk vardı evde sanırsın Dünya turu yapacaz o 10 gün ama onun verdiği güven hiçbirşeyde yok .

Genişletmek için tıkla...