Merhaba
Ben ailemin yetiştirme tarzı yüzünden sanki herkes “kötü” “güvenilmez” miş gibi yaşadım bu yaşa geldim.(36)
Çevremde canım dost diyebildiğim kimsem yok.3-5 normal arkadaşım var ama asla mesafemi aşamıyorum çoğunlukla haksız da çıkmıyorum güvenmemekle ancak bazen şöyle çok yakın bi dostum olsa da içimi döksem gerektiğinde de birlikte gülsek eğlensek dediğim oluyor..
Eşim iyidir arkadaş gibiyiz bazen ama bazen de beni sadece geçiştiriyor, halbuki o an o kadar konuşmaya ihtiyacım vardır ki..
Ailem var çok da kalabalıklar ama kuru kalabalık hatta en büyük sıkıntılarım hep onlar yüzünden yani onları onlara anlatmam boşa..
Kısaca siz nasıl arkadaş ediniyorsunuz hemen güveniyor musunuz aşırı mesafeli biriyim her an hainlik görecekmişim gibi geliyor dediğim gibi hem ailemin yetiştirme tarzı hem de çevremde gerçekten böyle saçma sapan sebeplerle biten dostlukları görüyorum ve kendime hak verip bu döngü içinde debelenip duruyorum..
Bu yaşa kadar iyiydi ama sanki artık kaldıramıyorum konuşmak istiyorum tek başıma düşündüğüm şeyi biriyle konuşursam hafiflerim sadece dert anlamında değil bazı arkadaşlar sen dert dinleyecek adam arıyorsun demiş de insan bazen sıkılıyor kös kös oturmaktan gündemi de konuşmak istiyor okuduğu bi kitabı da.. belki başkasının bakış açısı ile daha farklı düşüneceğim bazı durum ve olayları..
bilemiyorum (defter tutuyorum psikoloğa gittim anlatmak için ama bunlar geçici çözümler bence ve asla samimi gelmiyor psikolog vs iş sonuçta ben de müşteriyim onlar için.
E sizinki hem pastam dursun hem karnım doysun misali.
Milleti, arkadaşlıklarını beğenmeyip eleştiriyorsunuz, sahteler, şuna buna küsüyorlar bla bla, diyorsunuz, sonra da dertleşecek arkadaşım yok diyorsunuz.
Psikologlara dahi laf atmışsınız.
Hep bir “ ama” nız var.
Bence gerçekten sıkıcı ve çekilmez birisiniz üzgünüm. Bir hekim olarak sizin yakınmalarınızla gelen günde en az 5 hastam oluyor, hepsinde ortak özellikler, içgörü yok, hata kabul etmeyen, hatalı olduğunu fark eder gibi bile olduğunda hemen kaçan ve amalarla üste çıkıp mağdura bürünen insanlar.
Bir de şunu düşünün, kocanız bile sizi bazen geçiştiriyorken, diğer insanlar sizle ne diye arkadaşlık kursunlar?
Hayır ne şekilde bir insana iyi gelip ilişki kurabilirsiniz? Her şeyden şikayet ediyorsunuz.
Bana karakter analizi, psikolojik terimler, mağduriyet vb ile gelmeyiniz lütfen, zira bana sökmez. İşim gereği tabiri caizse insan sarrafı oldum. Binlerce farklı karakterle iletişim kurdum. Kaldı ki konularınızı da yıllardır okuyoruz yani.
Eski üyeyim bilen bilir, enaniyetten nefret ederim, amacım bu değil. Ancak artık tutamadım yani kendimi kusura bakmayın. Biraz iğneyi kendinize batırma zamanı geldi de geçiyor.
Not: burada danışan-hekim kimliklerimizle bulunmadığımız için, sıradan bir üye gibi kişisel görüşlerimi katarak yorum yapıyorum. Buradan duyar kasılmasın lütfen
sadece daha candan diyebileceğim daha ahretlik denen cinsten arkadaşlıktan söz etmiştim anlatamadım sanırım 
beraber tatile de gidersin oturup ağlarsın da sen daha anlatmadan mutlu musun üzgün müsün anlayan arkadaşlıklar demek istedim
